Zij had een kast. Jij ook waarschijnlijk. Hà à r kast stond op de zolder. En die van jou ? Ze noemde ze haar “jaarkast”. Slechts eenmaal per jaar viel er licht naar binnen en die ene keer was kort na nieuwjaar. Heel af en toe vatte ze ook de klim aan om te zoeken naar wat voor het kindertoneeltje van haar kleindochter of de carnavalsoutfit van haar echtgenoot. Zelf voelde ze er niets voor om rond Driekoningen voor een paar uur man te worden, zonder verbouwingen, tenzij het nivelleren van een Cup F naar een Cup 0 en het opkleven van een dikke snor. Eenmaal had ze de overstap naar het andere geslacht gewaagd maar ze was amper aan de hoek of ze voelde zich het eczeem zó nestelen tussen neus en bovenlip.
In het eerste caf é dat ze op haar heentocht tegenkwam, dook ze in de herentoiletten om zich even van die verdomde snor te ontdoen en te krabben, te krabben net als in de tijd toen ze als kind waterpokken had. Het bleef bij die ene keer. Haar man echter bleef trouw aan zijn jaarlijkse overstap naar het vrouwelijk geslacht en elk jaar kwam ook de roze boa een avond en een nacht voor zijn French Cancangehalte naar buiten. De roze boa was ooit een nieuwjaarscadeau geweest van enkele collega’s maar hij was meteen in de jaarkast verdwenen naast een hoop andere foute nieuwjaarsgeschenken. Zo hing de boa een jaarlang in het duister aan de krabpaal voor een poes die er nooit kwam, nooit zou of mocht komen : zag ze op TV een kat, dan moest ze al een ganse avond niezen en traanden haar ogen als een nijlpaard met hooikoorts. Zelfs kattenliefhebbers bezorgden haar al op afstand een naar gevoel. Zo had ook Trump het bij haar direct verkorven toen hij zijn kattenliefde toegaf en het over zijn pussy had.
Helemaal in de hoek van de kast stonden 12 borden, speciaal om er oesters op te serveren. Ze haatte oesters en had haar man die afkeer doorgegeven met het oude Chinese spreekwoord : Ik niet, jij dus ook niet…De eerste maal dat ze zulk hoogtepunt van gladheid proefde, wilde ze vooraf weten waar zijn ogen zaten om zeker te zijn dat hij haar niet verwijtend aankeek. Toen wilde ze weten of hij nog leefde en wanneer ze eindelijk haar aanloop nam en hem opslokte, zwiepte hij in hoogste versnelling over haar tong, zonder stoppen haar amandelen voorbij en weg was hij. Waarheen wist ze niet maar al wat ze had geproefd, was de zure smaak van de halve citroen die ze eerst over zijn levend of dood lichaam had uitgeperst.
Daarnaast stonden kleinere borden, speciaal voor escargots de bourgogne. Ze hielden allebei van een goeie bourgogne, maar hij moest vloeibaar blijven. Als ze er maar aan dacht dat zo ’n slak misschien eerst op hun tuinpad had voortgeschoven en dan weer in haar huisje was beland met haar achterstel in de lookboter.
Er lag ook een stapel kookboeken van de eerste TV-kok Etienne Cockuyt die met zijn Kwizien Vlaanderen leerde koken, zonder banvloek rond veel koolhydraten en weinig proteïnen en enzymen. Ernaast had Herwig Van Hove zich met zijn 1000 Seconden genesteld en was het toeval, ook de gordel. Die had ze ooit gekregen van haar schoonzus en zulke gordel kon letterlijk alles, behalve patatten schillen. Hij was tegelijk een middel om af te slanken, tegelijk de bloedcirculatie te stimuleren, tegelijk alle afvalstoffen van de nieren af te voeren, tegelijk vermoeide voeten aan te pakken, tegelijk de eetlust af te remmen als je te veel trek had maar tegelijk de eetlust aan te scherpen, tegelijk seksuele prikkels op te wekken en nymfomanie te beteugelen, tegelijk een middel om zich te ergeren en het spul naar de jaarkast te verbannen. Toen haar man al de tweede dag van het nieuwe jaar naar de bridgeclub ging, wilde ze de gordel toch maar eens proberen, stiekem, nieuwsgierig. De gordel sprong trillend uit haar handen, er volgde een korte knal en in de woning was het nooit eerder zo pikdonker geweest.
Het liefst van al had ze gordel samen met haar schoonzus naar de zolder gebracht, maar zó veel plaats was er voor die vrouw nu ook weer niet meer over naast de schreeuwlelijke vaas, de pantoffels van een markt in Guyana, de broeksriem voor een man van 326 kg, de sigarenknipper uit Cuba, een stel snorkels voor mensen die zweren bij het gebergte, een braadslee voor een gezin met 12 kinderen, met een ongewone eetlust dan nog wel, een kersenpitkussentje maar veel groter en gevuld met loden kogels, allicht opgegraven ónder een kersenboom.
Misschien koopt ze haar schoonzus volgend jaar een vleesmolentje, wat heel praktisch is voor een vegetari ër.
Anny Bert