Vandaag zoeken we het gevaar op. We zijn te gast bij de schrijver van een mysterieverhaal. Eigenlijk is het een thriller,… een horrorverhaal,… of een politieroman, maar dan historisch verantwoord. Deze schrijver uit de Vlaamse Ardennen valt moeilijk te catalogeren. Hij maakte een ferm debuut met zijn: ‘Duivelsvoetstap’. ‘In Zottegem ontwaakt de duivel.’ Ik bel met knikkende knie ën aan bij de auteur van het moordverhaal, Gunter Opdecam.
De gastheer wordt bijgestaan door een assertieve dochter en haar hamster. De oude poes komt de indringer monsteren en spint goedkeurend. Vrouwlief is nog niet thuis. Niets wijst er op dat uw reporter in gevaar is. Alles lijkt veilig? Het is immers dan, volgens de stijl van de auteur, dat de koppen rollen. Iets drinken? Neen, dank je.
Gelukkig blijkt de auteur een charmante gastheer. We installeren ons aan tafel. Ik mag, op aandringen van de dochter, nog een knuffel geven aan de hamster en dan is het tijd voor een vraag. Dit is het eerste interview voor de nieuwe digitale ‘De Beiaard.’
Interview met schrijver Gunther Opdecam
DB: 2016 was een ongelooflijk spannend jaar. Zottegem en haar deelgemeenten waren het middelpunt van zware criminaliteit, mysterie, moord en poging tot doodslag. Hoe is het jaar voor jou, als schrijver, verlopen? Wat voor avonturen heb je beleefd?
Gunther: Ik heb 2016 op twee verschillende manieren beleefd. In de eerste helft van het jaar was het boek, mits nog een paar kleine aanpassingen, afgewerkt. Vanaf dan was het in spanning afwachten tot de release datum van 3 juni 2016. Ik moet bekennen dat dit met de nodige zenuwen gepaard ging. Uiteindelijk was dit een grote sprong in het onbekende en wist ik totaal niet wat te verwachten. Vanaf die 3de juni was de beleving natuurlijk anders. Eerst was het nog spannend afwachten hoe de lezers gingen reageren. Zouden ze het verhaal smaken? Toen de eerste positieve recensies binnenliepen viel de druk van mijn schouders en vanaf toen was het genieten, met als hoogtepunt een signeersessie tijdens de openboekdagen bij de Standaard Boekhandel waar de volledige voorraad op een paar uur tijd volledig werd uitverkocht.
DB: Spijtig, want mijn exemplaar is tot op de draad versleten. Iedereen thuis heeft het in sneltempo verslonden. Wat doet het met een mens om zo’n verhaal uit te werken? Het zal toch heel wat arbeid gevergd hebben om al die details voor te bereiden en alles zo exact uit te werken?
Gunther: In het begin zag ik het eerder als een hobby, maar al snel veranderde dit in een heus project. Het vergt natuurlijk heel wat lees- en opzoekingswerk, want het komt er op aan om alles zo getrouw mogelijk weer te geven. Alle locaties in het boek heb ik aangedaan en zelfs op de gevoelige plaat vastgelegd. Ook heb ik heel wat mensen bezocht, zoals Eveline en Panamarenko. Hun liefdesverhaal, zoals het in het boek beschreven staat, is trouwens authentiek en waar gebeurd.
DB: Dat is zo ontroerend. Het zijn dan ook twee grote zielen die mekaar gevonden hebben. Wat heeft het verhaal met jou gedaan?
Gunther: Het verhaal zat al een tijd in mijn hoofd. Dan ben ik beginnen lezen over de vele legendes in Zottegem, en dat paste volledig in het verhaal. Zo is een vage vrijetijdsbesteding uitgegroeid tot iets waar je mee op staat en mee gaat slapen. Vanaf dan kan je niet meer rondlopen in je stad zonder te denken aan wat in het verhaal kan passen. Het was niet eenvoudig om schrijven met het professionele leven te combineren. Maar nooit heb ik ‘echt vast gezeten’. De fantasie is er altijd geweest. En ik kon steeds beter tijd vrijmaken om te schrijven. Eens je concreet begint laat het je niet meer los. In bed bedenk je een plot,… je spring uit de veren en neemt een blad papier in de hand. Als je dan gaat slapen voor het staat geschreven, dan ben je het kwijt. Na de publicatie was ik onwennig want de mensen begonnen me aan te spreken. Gelukkig ben ik nuchter genoeg om daar mee om te gaan. Tegelijk was ik trots. ‘In den beginne’ was het een surre ëel gevoel. Je geeft je volledig bloot en bent dan kwetsbaar, want je schrijft onder een eigen naam, niet onder een pseudoniem. Mijn vriendin, Ilse Maes, stelde als eerste voor om het op te sturen naar een lokale uitgeverij in Zottegem, Glockenspiel. Zo bleef het ganse verhaal en concept streekgebonden.
DB: Het verhaal sleept de lezer vanaf de eerste bladzijde mee. Je valt direct midden in de actie en dat laat je niet meer los. Wat maakt volgens jou de kracht uit van het verhaal? Hoe kwam je tot dit minutieus uitgewerkte regionaal gesitueerde epos dat tegelijk zo universeel is dat het Vlaanderen overstijgt?
Gunther: Het was de bedoeling om een verhaal te schrijven dat de lezer van de eerste minuut vastgrijpt en die tot aan de laatste bladzijde vasthoudt. Ik probeerde een meeslepende en spannende verhaallijn te cre ëren, en tevens onze mooie stad Zottegem in de kijker te plaatsen.
DB: Je voelt als lezer dat je in het eerste hoofdstuk zoekend bent naar een eigen schrijfstijl. Dat maak het zeer persoonlijk, alsof men samen met de schrijver een weg aflegt. Al snel geraak je opgeslorpt door het verhaal en laat het je niet meer los.
Gunther: Ja, ik heb me niet aan regels gehouden en ben vrij beginnen schrijven. Ik heb geen specifieke opleiding maar ik heb altijd al ‘iets’ willen schrijven. Nu was er iets concreets. Het verhaal zat in mijn hoofd. Het moest een spannend verhaal worden met een groot aantal moorden.
DB: Ondertussen is het onmogelijk om nog door Zottegem te lopen zonder de scènes te voelen en de dreiging te ruiken die je boek zo uniek maakt. De vraag op ieders lippen is: “Wat staat er als volgend verhaal op stapel?”
Gunther: Ik heb me deze zomer verdiept in een grote stapel lectuur over Egmont. Het zal opnieuw een hedendaagse thriller worden met als rode draad de Graaf van Egmont en onze Egmontstad. Veel ga ik nog niet vertellen want dan geef ik de plot weg.
DB: Komaan Gunther. Licht een tip van de sluier op, enkel voor de lezers van De Beiaard. We zullen niets verklappen.
Gunther: “De ware toedracht van Lamoraals onthoofding”. Meer verklap ik niet. In de geschiedenis van de Graaf zitten heel wat hiaten. Daarover zal je alles te weten komen.
DB: Je woont in één van de mooiste stukjes van de Vlaamse Ardennen. Wat doet dat met een schrijver? Het is immers duidelijk dat je veel inspiratie haalt uit de directe omgeving?
Gunther: De streek heeft zoveel mooie locaties en verborgen schoonheden. Zoals bijvoorbeeld de St.-Antonius kapel, waar je meermaals langs rijdt zonder het één blik te gunnen, het lusthof van Breivelde met zijn spiegelvijvers, de mooie glasramen in de Onze Lieve Vrouw van Deinsbekekapel, waarover ook een legende bestaat,… maar nu verklap ik alweer te veel. In de Vlaamse Ardennen kan je echt nog tot rust komen.
DB: Wie is Gunther Opdecam als die niet aan het schrijven is?
Gunther: Ik werk voltijds als service manager bij Eurostar, in station van Brussel Zuid. Het is een passie. Iedere dag is immers anders. Gans de dag is er contact met teamleden en klanten. Men moet een operationeel gedeelte draaiende houden. Eigenlijk komt het er, eenvoudig uitgelegd, op neer dat de treinen op tijd moeten aankomen en weer kunnen vertrekken en door een goede coördinatie dat alles wat hiermee te maken heeft, zo vlot mogelijk verloopt.
DB: Maar nu weet ik nog niet wie de man is achter de schrijver. Gunther’s vriendin, Ilse Maes, zegt u het eens,….
Ilse: Mijn man is een sympathieke levensgenieter. Hij is vlot in omgang en legt snel contacten, tot vervelens toe. Hij is creatief en heeft veel verbeelding, maar dat was u wellicht al duidelijk. Eigenlijk is hij vooral een familieman want alles doen we samen. Het gezin en onze dochter staan centraal. Eigenlijk is hij ook en vooral een liefhebbende vader.
DB: Je weet dat De Beiaard als regionaal weekblad gestopt is na 114 jaar bestaan. Eigenlijk zijn er nauwelijks nog regionale alternatieven die leefbaar zijn. Wat zijn voor jou de aandachtspunten waar een regionale krant en haar lokale schrijvers moeten op letten om de lezer te blijven boeien?
Gunther: Jammer dat er opnieuw een ware papieren traditie en een 114 jarig begrip uit het Zottegemse straatbeeld verdwijnt. Het initiatief om de online versie van De Beiaard in ere te houden verdient dan ook alle lof, want op die manier blijft het weekblad gelukkig nog digitaal voortbestaan. Belangrijk is het eigen karakter van de krant, met heel veel aandacht voor het lokale nieuws en streekgebonden gebeurtenissen. Interviews met streekgenoten hebben er steeds deel van uitgemaakt.
DB: Welke zijn de schrijvers, kunstenaars of andere artiesten waar jij naar op kijkt? Geef eens een persoonlijke tip aan onze lezers?
Gunther: Wat me van de kunst altijd is bijgebleven, dat is de combinatie van genialiteit en waanzin. Dan heb ik het bijvoorbeeld over de schilder Dali. Ik heb veel favoriete schrijvers. Maar indien ik er één moet naar voor schuiven is het Stephen King. Vooral tijdens mijn jeugd heb ik zijn boeken verslonden. Hij was één van mijn eerste lievelingsauteurs en is me altijd bijgebleven. Lezers en journalisten vergelijken mijn boek al eens met de verhalen van Pieter Aspe, maar behalve het feit dat Aspe over Brugge schrijft en ik over Zottegem zijn er toch heel wat verschillen. Eigenlijk kan ik onze stijl moeilijk vergelijken want ik heb zijn boeken te weinig gelezen. Misschien is mijn stijl wat explicieter, wat ruwer. Ik schrijf natuurlijk ook in beelden en dat raakt dan weer de stijl van Aspe. Maar ik zie mijn boek nog niet direct verfilmd, alhoewel het verhaal ook filmbeelden oproept. Wie weet, ooit? In elk geval schuilt er volgens mij in een ieder van ons een kunstenaar. Mijn advies en motto is: ‘Gewoon je ding doen en vooral geloof hebben in jezelf.’
DB: Gunther, wie zou je graag zien als één van de volgende geïnterviewden?
Gunther: Wel, iemand helemaal anders: Tim Matthijs, de voetballer die bij Mechelen speelt. Ik heb me ook altijd afgevraagd wat er geworden is van Nico Broeckaert. Ooit was die nog Rode Duivel. Of Wesley Sonk, de Ninovieter die we constant zien als voetbalanalist. Maar het liefst zou ik een interview zien met mijn dorpsgenoot Panamarenko of met Peter Declercq, de sommelier van Deli-Italia, die me heeft geïntrigeerd met zijn enorme kennis van Italiaanse wijnen.
DB: Nog een laatste woord want het blad is op?
Gunther: In afwachting van het uitkomen van mijn tweede boek, is de ondertussen derde druk van “Duivelsvoetstap” beschikbaar. Wie geen copy van het boek weet te bemachtigen, of graag een gesigneerd exemplaar heeft, mag me persoonlijk contacteren : guntheropdecam@hotmail.com.
Het tweede boek zal in 2018 uitkomen. Het is dan 450 jaar geleden dat Egmont werd onthoofd. Eigenlijk was ik al aan een ander verhaal begonnen maar de voorzitter van ‘cultuurwerking Sotteghem’ tipte me om een verhaal te schrijven over Egmont. Het was een uitgelezen moment om me in die historische figuur te verdiepen. Een derde verhaal speelt al in mijn hoofd. Er zijn immers nog heel wat bekende inwoners die de streek van Zuid-Oost-Vlaanderen op de kaart hebben gezet.
DB: Ik slaak een laatste zucht en neem nog een slok. Het begint lichtjes te regenen. Tijd om terug te keren naar de redactie. Daar zullen ze opgelucht adem halen.
SjK
foto : Gunther Opdecam
Disclaimer : Alle tekeningen die op deze pagina worden weergegeven zijn eigendom van Gunther Opdecam. De publicatie gebeurt met toestemming.