Er hingen de voorbije maanden donkere wolken boven Zottegem Atletiek. Na een intern meningsverschil en een ge ëscaleerde ruzie dreigde één van de oudste sportverenigingen van de Vlaamse Ardennen na 47 jaar op te houden met bestaan als gevolg van de acties van enkele partizanen. Rechtszaken werden aangespannen, vrijwilligers werden meedogenloos door het slijk getrokken, reputaties werden beschadigd en gebeurtenissen en feiten uit het (verre) verleden werden opgerakeld als middel om Zottegem Atletiek ten gronde te richten. De vraag die elk lid en elke sympathisant van Zottegem Atletiek zich nog steeds stelt is hoe het allemaal zo ver kunnen komen is.
Wat heeft deze mensen bezield om het stukje Zottegemse trots waar sommigen zelf jaren lid van geweest zijn op zo’n drastische, onmenselijke en vernietigende manier aan te vallen. Was de clubwerking werkelijk zo rampzalig zoals luidkeels werd rondgebazuind door de opstandelingen? Waren het bestuur en de vrijwilligers werkelijk zo corrupt dat ze zich al jaren te goed deden aan de clubkas? Of was de tactloze aanval louter gebaseerd op rancune, afgunst, ongeduld, kortzichtigheid, persoonlijke vetes en machtslust?
Nu de mist is weggetrokken en Zottegem Atletiek voor alle vermeende feiten werd vrijgesproken door de rechtbank, ziet het er naar uit dat de laatste verklaring de enige juiste is. De kolerieke krijgsheer en zijn volgzame vazallen moeten zich tevreden stellen met een pyrrusoverwinning. De dissidenten zijn zowel op intellectueel als emotioneel vlak ernstig tekortgeschoten:
1/ Ze hebben, al dan niet bewust, onvoldoende inspanningen geleverd om via overleg de plooien glad te strijken en tot een oplossing te komen. Wie structuren en systemen wil veranderen of een groep mensen wil overtuigen van een nieuwe visie, moet geduld uitoefenen. Veranderen kost tijd en gebeurt niet op enkele maanden, zeker niet als je mensen begint op te jagen, aan te vallen en publiekelijk te schofferen. Met een cocktail van haat, woede en frustratie cre ëer je geen voedingsbodem voor vernieuwing. Je moet mensen de kans en de tijd geven om geleidelijk aan gewoon te worden aan nieuwe idee ën.
2/ Binnen Zottegem Atletiek waren sommige zaken misschien inderdaad toe aan vernieuwing of vatbaar voor verandering, maar dat rechtvaardigt geenszins de buitensporige agressieve en respectloze houding van de tegenpartij. De voorbije maanden hebben enkele dissidenten getracht om Zottegem Atletiek te destabiliseren met praktijken die niet bepaald getuigen van respect en sociaal inzicht. Leden van Zottegem Atletiek, waaronder ook kinderen en hun ouders, werden enkele maanden geleden benaderd met loze beloftes, flagrante leugens en holle praatjes. Het bestuur en sommige leden en sympathisanten van Zottegem Atletiek werden (en worden blijkbaar nog steeds) aan de schandpaal genageld en afgeschilderd als gangsters en criminelen, dit terwijl ze altijd gehandeld hebben in het belang van de club en uit liefde voor de atletieksport. Dat sommige van deze mensen in het verleden misschien enkele fouten hebben gemaakt of onbewust kleine zonden hebben begaan is des mensen en eigenlijk irrelevant. Wie niets doet, kan immers nooit iets verkeerd doen.
3/ Badend in de illusie dat ze de atletieksport in onze stad een dienst zouden bewijzen, zijn de dissidenten na de mislukte aanval een nieuwe atletiekvereniging begonnen. ‘Door alle perikelen telt onze kleine provinciestad nu twee atletiekverenigingen. Welkom in Absurdistan! Enerzijds heb je dus Zottegem Atletiek, een club met een lange en (succes)rijke geschiedenis. Anderzijds heb je een nieuwe atletiekvereniging die opgericht is onder de vlag van Atletiekclub Geraardsbergen. Zoals dat steeds gaat met nieuwkomers op de markt, proberen ze klanten naar zich toe te trekken. Op zich niets mis mee, maar de bij wijlen populistische communicatiestrategie van de nieuwe club doet soms de wenkbrauwen fronsen. Het gepronk met cijfertjes en namen, het verbloemen van de feiten en het opruien van mensen zijn stuk voor stuk praktijken die doen denken aan totalitaire regimes. Van een club met enkele hooggeschoolden in de rangen zou je toch iets meer mogen verwachten. Hoe dan ook, een fiere Zottegemnaar kan zich afvragen of een onderafdeling van een atletiekvereniging uit een andere stad wel te beschouwen valt als een Zottegemse sportvereniging.
Zottegem Atletiek heeft de aanvallen zonder al te veel kleerscheuren overleefd en door de juridische vrijspraak is de naam van de club en haar leden gezuiverd. De toekomst is met andere woorden opnieuw verzekerd. Door de gebeurtenissen van de voorbije maanden zijn er zelfs enkele belangrijke veranderingen gerealiseerd. Via democratische verkiezingen werd er bijvoorbeeld een nieuw bestuur verkozen dat opnieuw bestaat uit mensen die, geheel vrijwillig en vol enthousiasme, hun professionele ervaring en kennis volledig ten dienste stellen van de club.
Zottegem Atletiek was, is en zal altijd een volkse sportclub zijn waar het sportieve en het sociale elkaar harmonieus aanvullen en waar kwaliteit primeert op kwantiteit. Zottegem Atletiek is er voor jong en oud, ongeacht het prestatieniveau. Bovendien stoomt de club zich klaar om met volle borst en opgegeven hoofd toe te werken naar 2019, het jaar waarin Zottegem Atletiek een 50-jarig jubileum zal vieren.
Mike Vanderroost
Wil jij ook een lezersbrief schrijven?
Zij van wez’n. Ni de wett’n spell’n en gien snab’ of een beete geven. Mor ne stamp tegn den intpot dat hij/zij al schrijven vurtlupt, da mag. Es’t sop de koale nie werd of tes ’n scheete in ’n flesse, èt tos au muile.
(Vertaling : Argumenteer streng maar rechtvaardig en hanteer een gematigd taalgebruik, zo niet bewaar je beter de stilte.)
Vermeld je volledige naam. We bewaren je mail voor het geval er dispuut is. Respecteer de wetgeving. De Beiaard behoudt het recht op inkorting en redactie, op weigering, zonder verhaal. Publicatie houdt niet in dat De Beiaard achter de argumenten van de schrijver staat. De schrijver blijft te allen tijde en volledig verantwoordelijk voor de inzending. Stuur je mail naar de redactie.