26/012017. Vandaag is het de eerste dag van de po ëzieweek. In Vlaanderen en Nederland vieren we dan de ‘dag van het gedicht‘. Carpe diem met dit ondeugende verhaal.
Een povere vrijage:
@
Povere vrijage: Toontje lager
Ochtendgenot: wakker worden, alles binnen handbereik, de lakens blijven warm. Terwijl vrouwlief de expresso’s pruttelt nestel ik de kussens. Speculoos ligt klaar om te ‘soppen’. Zij gaat iets lezen. Ik ga er eentje schrijven.
Ondertussen delen we de onvertelde anekdotes.
“Zeg ventje, over het verhaal dat je me liet lezen: de intro was te lang.”
Ze heeft gelijk. Ongepekeld, mijn geheim wapen. Soms mag ze snuffelen terwijl de letters tikken. Ondertussen slurpen we.
“Het Is ‘doppen’, niet ‘soppen’.”
“Juist, ja! En dan?”
Ze is sterk in de theorie en geniet van diverse vormen van literatuur. En ik wroet zoals ’t hoort, ik schuif tot het smoort om niet voor lul te wezen. Dat draaft zo maar voort, zij grinnikt tot gieren, ze gaat iets voor me lezen. Dit boek dat grapt, het lolt en trapt, dat gaat je wreed plezieren. Luister! Lust!
“Povere vrijage.
Samen staan.
Zag ze wel zitten.
Samen zitten.
Ook nog net.
Samen liggen.
Was wat anders.”
Potverdekke, begint ze tussen de lakens Toon Hermans te declameren terwijl ze grinnikend de woorden kust. Ze wentelt, ze grolt en betoogt dat schrijvers eeuwig leven. Ge moogt gerust een puntje en draaf lekker door, de wereld die stopt maar even.
Sjareltje schrijft en Toonje blijft. Een mens mag fantaseren. Ze meent het goed en zegt wat moet, zoals ik het zal verteren. Dat groten bestaan en kleintjes vergaan is ’t leven met verlangen. Gedachte wijkt. De tijd verstrijkt. Begint daar iets te hangen? De lakens opzij. Het boek is voor mij. Ze gaat zich uit te leven.
Heel even verdwijnt. Dan snel weer verschijnt. Haar handen vol verbazing. Ze kruipt weer op ’t bed in nacht’lijke tooi, negerend mijn verdwazing. Ze ploft de mandekooi. Verzameld in’t vuur van wassen en plas. Ontnuchter de delen paljas. Schuif op! ‘k Kom er aan. Ja, leuk wat gedaan: het laken als veld gaan rooien? Al lachend geduid. Komt ventje schei uit. Ik ga de kousen plooien.
Het zal voor een andere keer zijn.