03/02/2017: Hilse De Groote is een documentairemaker. Ze stelt op 6 februari 2017 ‘The Riders Of The Arctic’ aan het publiek voor. Het werd een aangrijpende reportage over een jonge vrouw en haar camera, die honderden huskies 1000 km lang volgde doorheen het noordpoolgebied. Dit is een interview voor natuurliefhebbers, hondenliefhebbers, avontuurlijke burgers, liefhebbers van een spannend verhaal en liefhebbers van prachtig beelden.
Vanaf 5 februari is de documentaire beschikbaar (streaming) op www.theridersofthearctic.com.
Het Noorse plaatsje Finnmark staat vandaag in de spotlights dankzij deze Zottegemse documentairemaker. Haar documentaire ‘The Riders of the Arctic’ gaat over het grootse husky event in Europa, namelijk de Finnmarkslopet.
x
De Finnmarkslopet is een 1000 km race doorheen het Noordpoolgebied, een race waar er voor de deelnemende teams een maandenlange voorbereiding door weer en wind aan vooraf gaat. Elk team bestaat uit een ‘musher’ en de 14 huskies (nvdr: poolhonden, oertype, werkers, krachtig, zachtaardig, extrovert) die de slee voorttrekken. Het team dat het snelst de 1000 km in etappes aflegt wint de race.
Een jaar geleden kocht Hilse een nieuwe camera en een vliegticket met bestemming Noorwegen. Ze volgde het hele gebeuren van op de eerste rij. Een jaar later, op 02 februari 2017, stelt ze haar debuutdocumentaire wereldwijd voor.
Carl Nys, voor De Beiaard:
Stel jezelf even voor. Wat is jou band met de Vlaamse Ardennen?
Hilse De Groote: ik heb ongeveer 25 jaar in Zottegem gewoond en ging er naar het toenmalige Sint-Barbara Instituut (ASO middelbaar). Mijn mama is Hilde Van Dixhoorn. Zij was ooit nog politicommissaris-korpschef van Zottegem. Mijn peter heeft er nog de Citro ën garage in de Vestenstraat. Op mijn 25ste ben ik beginnen reizen. Officieel woon ik nu in Geraardsbergen. Daar verblijf ik wanneer ik in Belgi ë ben.
Wie schuilt er achter de avonturierster? Wie ben je als je niet bezig bent met het observeren?
Hilse De Groote: Ik ben in 2007 afgestudeerd aan het Narafi (filmschool te Brussel), heb dan enkele jaren in de TV/Film sector gewerkt tot wanneer ik op mijn 25ste besloot om de wereld rond te trekken. Het begon met verschillende projecten in het buitenland, zo heb ik ook nog op cruiseschepen gewerkt, in Thailand gestudeerd,… En een jaar geleden besloot ik mijn eigen projecten op te starten. Een combinatie van mijn twee passies samen en daar is ‘The Riders of the Arctic’ het eerste resultaat van. Dus dit is eigenlijk mijn levensstijl, het is wie ik ben, wereldreiziger en filmmaker.
Waarom koos je voor Noorwegen om een eerste project in de blikken?
Hilse De Groote: Ik wou al heel lang een winter in het Noorden beleven. Sneeuwscooters, huskies en sneeuw, voor mij was dit de ideale winter. Maar Noorwegen is ook een heel duur land, dus koos ik ervoor om als vrijwilliger op een husky kennel te gaan werken. Zo had ik alle ingredi ënten voor een waanzinnig mooie winter binnen handbereik en werd het toch betaalbaar.
Was het uiteindelijk wat je ervan verwachtte?
Hilse De Groote: Ik had al snel door dat mijn kledij niet voldoende was voor degelijke temperaturen. Gelukkig mocht ik kledij van de kennel gebruiken. Maar ook aan het desolate moet je wel even wennen, een bezoekje aan de supermarkt is niet vanzelfsprekend. Om naar de stad te gaan moest ik al snel enkele kilometers doorheen de sneeuw lopen voor ik bij een treinstation aankwam. En dan was je ook beter op tijd, er is maar 1 trein per dag.
Maar het werd zeker en vast een onvergetelijke winter. Waarom koos je voor de Finnmarkslopet als onderwerp voor je documentaire?
Hilse De Groote: In de kennel zag ik fotokaders aan de muren hangen en trofee ën in de kasten staan. Bodil, de uitbaatster, nam in het verleden deel aan hondenslee races. Nu ze kinderen heeft is ze enkel nog actief met het begeleiden van husky tours. Al is het nog altijd haar droom om ooit aan de Finnmarkslopet deel te nemen. Dit is de meest gerespecteerde race in Europa waar eigenlijk elke musher wel van droomt. De verhalen van Bodil maakten me nieuwsgierig. Ik wou dit event met honderden huskies die 1000 km doorheen het Noordpoolgebied rennen wel van dichtbij meemaken.
Hoe kwam je bij Mel Andrews terecht?
Hilse De Groote: Ik zocht informatie op het internet en vond onder meer een lijst van alle deelnemers. Noorwegen is heel groot, niet zozeer breed maar wel heel lang gerekt. De race start ieder jaar in Alta, een stad die maar liefst 1500 km meer naar het Noorden ligt dan de kennel waar ik me bevond. Om de kosten te drukken zocht ik naar een team waar ik kon bij aansluiten. En de Britse Mel antwoordde meteen dat ze graag aan mijn project meewerkte. De documentaire begint dan ook in Roros op de husky kennel van Mel en haar partner Nigel. Na een korte introductie vertrekken we met de wagen en de 16 huskies richting Alta.
Wat was je eerste indruk over die locatie, Alta?
Hilse De Groote: Het was een heel unieke ervaring, ik had onderweg al eens 16 huskies voor een McDonald’s zien staan. Maar in Alta zag je ze echt overal. Elke camping was boordevol gevuld met trailers en huskies. Aan de start werd het pas echt druk, een chaos. Wel een gecontroleerde chaos. Dit event heeft maar liefst 700 vrijwilligers die zich een week lang inzetten. Het is echt een ongelofelijke organisatie en ik voelde me enorm gelukkig dat ik erbij kon zijn.
Hoe gaat zo een race in zijn werk?
Hilse De Groote: De Finnmarkslopet heeft een 200 km (junior), een 500 km en een 1000 km parcours. Mel nam voor het eerst deel aan de 1000 kilometer. Er zijn verschillende controlepunten langs het traject waar de mushers verplicht moeten stoppen en hun honden laten nakijken door de dierenartsen. Iets wat me meteen opviel is de zorg voor de honden. Een heel groot team van dierenartsen controleert alle honden bij ieder controlepunt. En ze zijn ook heel streng, bij twijfel gaat een hond meteen uit de race. Elk team start met 14 huskies en eindigt met een minimum van 6 huskies.
Maar toen ging het mis?
Hilse De Groote: Inderdaad, kort na de start werden de honden van Mel ziek. Terwijl ze normaal steeds enthousiast opspringen lagen ze er nu verzwakt bij. Ik sprak met Mel bij het eerste controlepunt en ze zag het verdere verloop van de race maar somber in. Aan het tweede controlepunt waren er nog meer honden ziek, ze hadden onder meer last van diarree. Toen nam Mel de moeilijke beslissing om zich met het hele team terug te trekken uit de race en meteen huiswaarts te keren. Het werd ook voor jou een moeilijke keuze? Alleen in Finnmark achterblijven was geen makkelijke keuze.
Hoe geraak je van controlepunt naar controlepunt? Hoe kan je jezelf warm houden in die barre klimaatomstandigheden?
Hilse De Groote: Mijn verstand zei me dat ik met Mel terug naar huis moest keren. Maar ik kon deze kans niet laten liggen. Daar was ik dan eindelijk geraakt op de beruchte Finnmarkslopet. Ik wou ook mijn documentaire niet in mineur laten eindigen. Dus ik liet mijn bagage bij Mel achter in de wagen. Ik nam mijn camera en wat spullen en ging op goed geluk alleen verder.
Vertel verder, je bent op dreef…
Hilse De Groote: Goed geluk, dat is het uiteindelijk wel geworden…
 Na lang zoeken in de kou vond ik ’s nachts enkele dierenartsen die nog een plaatsje vrij hadden in de auto. En op het volgende controlepunt ontmoette ik het team van de Zweedse Petter Karlsson, ze waren meteen bereid om me te helpen. Mijn geluk kon niet op wanneer Petter Karlsson dan ook nog eens aan de leiding kwam te staan. Wat een ongelooflijk toeval. Er ontwikkelt zich een exclusief interview met Petter. Hij deelt zijn intense ervaring doorheen de race. Die gaan over tactiek, totale uitputting, hoop en angst wanneer het uitzicht op de titel alsnog in gevaar komt. Het hele team leeft in spanning tot aan de eindstreep.
Hoe kijk je er op terug?
Hilse De Groote: Er zijn een aantal heel zware momenten geweest van kou en vermoeidheid. Maar het had uiteindelijk niet mooier kunnen zijn. Het was een overweldigende belevenis en het resultaat is gewoonweg perfect voor mijn debuut documentaire die ik nu wereldwijd voorstel. De eerste reacties zijn heel positief, ook scoort ‘The Riders of the Arctic’ al op ï¬lmfestivals. Dus wanneer ik na al het harde werken terugkijk en het resultaat zie dan voel ik me heel ï¬er en heel gelukkig. “I did it!” Het werd een ‘one woman crew’.
Was dit een bewuste keuze?
Hilse De Groote: Ik reis al enkele jaren alleen de wereld rond. Het is voor mij natuurlijk onbetaalbaar om een voltallige crew maanden mee te nemen naar het buitenland. Maar door op deze manier te ï¬lmen slaag ik er in om een heel persoonlijke aanpak te hanteren. Alles wat de kijker ziet is dan ook wat ik effectief meemaak. Elk gesprek is een gesprek dat op dat ogenblik gevoerd werd. Buiten een extra interview met Mel Andrews en Petter Karlsson is er helemaal niets in scene gezet. Mijn ervaring zoals het was, heel puur en intens.
Wat zijn je verdere plannen?
Hilse De Groote: Ik focus me nu vooral op ï¬lmfestivals en de documentaire zal op 5 februari ook voor het grote publiek beschikbaar zijn (www.theridersofthearctic.com). De documentaire steunt het dierenartsen team dat elk jaar paraat staat. Het voorbije jaar stak ik mijn volledige budget in ‘The Riders of the Arctic’, dus ik hoop dat het me de mogelijkheid geeft om nieuwe projecten te financieren. Voor 2017 staat onder meer Canada op het programma. ‘To be continued’ dus!
Zoals de andere geïnterviewden krijg je nu het laatste woord.
Hilse De Groote: De boodschap van dit verhaal is eigenlijk het ‘niet opgeven’ want je weet nooit wat er in de volgende bocht op je wacht. Ik was heel gelukkig dat ik de Finnmarkslopet mocht beleven, tot noodgedwongen mijn team moest stoppen. Heb er toch voor gekozen om zonder bagage in het hoge koude noorden alleen verder te gaan. En uiteindelijk kwam ik niet veel later bij het winnende team terecht, een droom voor elke documentaire maker. Ik had ook gewoon met Mel Andrews naar huis kunnen gaan. En nu stel ik wereldwijd mijn documentaire ‘The Riders of the Arctic’ voor.
Wie zou jij graag eens interviewen en waarom?
Hilse De Groote: In deze fase van mijn leven zou ik voor Nicolas Vanier kiezen, hij is een Franse avonturier en filmmaker. Iemand waar ik naar op kijk. Wie weet komen we elkaar wel eens tegen.
Interview door Carl Nys, deels aangebracht door Hilse De Groote
https://www.facebook.com/theridersofthearctic/
