Column: Karel De Pelsemaeker
Het was op woensdag 25 januari 2017
Dat ik, op 67 jarige leeftijd, naar Izegem trok. Nee, niet achter een paar klasse schoenen. Want de Izegemse nijverheid die bekent staat om u een paar mooie handgemaakte schoenen aan te trekken, behoort grotendeels tot de voltooid verleden tijd!
– De Izegemse schoenennijverheid telde het grootste aantal werknemers in de jaren na Wereldoorlog II. In de jaren vijftig en zestig van vorige eeuw dus. De jaren waarin diegenen die nu tot de senioren behoren opgroeiden en hun ‘teenagertijd’, zoals de pubertijd toen werd genoemd, beleefden. In die jaren was de mechanisatie en ‘de kennis door ervaring’ ( the know how ) groot. Deze kennis zorgde voor een enorme afname. Enkele schoenbedrijven, zoals de firma Tanghe, Dekimpe en Defauw, telden meer dan 500 werknemers. Doch al in de jaren ’60 raakten de schoenbedrijven in moeilijkheden. Izegem betaalde de hoogste lonen van Belgi ë aan zijn werklui en tegelijkertijd kwam de concurrentie vanuit Itali ë, met zijn veel lagere lonen, de kop opzetten. Het ene na het andere bedrijf moest sluiten of ging failliet! De overlevende ‘Belgian Shoes’ van de firma Mareno zet de traditie van de handgemaakte kwaliteitsschoen tot op heden verder. Deze schoen, die al jaren niet veranderde van model en in allerlei kleuren en materialen bestaat, is de ‘must-have’ (het hebbeding) van heel wat buitenissige Amerikanen! —
Nee wij, Joris, een licentiaat die Frans doceer, en ik trokken naar het Izegemse cultuurpaleis ‘de leest’ om het spektakel ‘Compagnons de la Chanson’ bij te wonen!
Op het programma stonden niets anders dan Franse chansons van onder andere: Edith Piaf, Gilbert Becaud, Michel Sardou, Franse Gall, de Begische Francaise Nicole Croisille, de grote Belg Jacques Brel, Yves Montand, Luis Mariano etc., tot en met de Brusselse Parijzenaar Johnny Hallyday! Een geselecteerd programma dus, toch voor wie van het Franse lied houdt.
Maar er is meer, want op de affiche stond er ook dat deze show zou gebracht worden door drie top muzikanten en twee rasartiesten. Vlaamse zangtalenten die op vijftienjarige leeftijd al hits hadden en wiens vinylen plaatjes van in Herentals tot in Doornik op de jukeboxen stonden. Hun foto’s, en story’s rondom hen, prijkten midden de zestigerjaren ook in tienermagazines zoals Juke-Box, Music-Fan, Humo en zelfs in het Franse blad Paris-Match.
Ik heb altijd van hen gehouden en er een goeie band mee gehad. Toen, in 1964, Liliane in de hitparade stond met ‘We goatta stop’ had ik haar al zien optreden op een crochetwedstrijd in Vlaams Brabantse Hageland, ze zong daar, begeleid door een pianist, en zonder een micro een Duits nummer van Merlina Mercouri ‘Ein Schiff wird kommen’. Ze zong dat nummer heel beklijvend en won de wedstrijd. Ik vond ze ook een heel knap meisje, ‘maar geen spek voor mijnen bek’, dacht ik, dit terwijl mijn dromen anders verliepen. Hij, of hem, heb ik leren kennen als Marino Falco!
Dat was in februari 1965 en rond de tijd van het Krakelingen Feest en de Eerste Toog, in Geraardsbergen. In het caf é van de gekende Geraardsbergse ‘Zaal De Plaza’ waren toen enige jonge mensen die een groep (een orkest) hadden gevormd aan het repeteren. Toen opeens iemand van hen solo een liedje van Adamo zong, dachten we dat Adamo daar zelf aan het zingen was. We gingen naar de zaal kijken en ontmoeten er Marijn Devalck. Deze jonge puber uit Brakel wist ons toen te vertellen dat er van hem een plaatje, waarvan hij zelf de liedjes had geschreven op de markt zou komen. Het zijn Twwe Franse nummers en ze worden op vinyl gezet door de platenfirma van Rocco Granata, vertelde hij verder. In de zomer van 1965 stonden zijn liedjes, maandenlang, in de Vlaamse Hitparade! Hij werd meteen ook gedraaid op Radio Hainaut in het welgekende programma ‘Les Disques demand és’, een programma waarin plaatjes aangevraagd werden voor verjaardagen, jubileums en zo verder. Het was een programma zoals ‘ Het Soldatenhalfuurtje’ op de toenmalige BRT.
In datzelfde jaar 1965, stond Liliane als 16-jarige in de gekende Europese zangwedstrijd die jaarlijks in het’ Casino van Knokke’ doorging en waarvan de vermelding in alle talen anders klonk, ander andere: ‘Europabeker voor zangvoordracht’ ‘Le Festival de la chanson de Knokke’ of [‘]Coupe d’ Europe du tour de chant’. De ploeg van BRT bestond uit: Cecily Forde ; Liliane ; Tonia ; Eddie Defacq ; Maurice Dean.
De Britse ploeg bestond dat jaar uit: Dave Berry ; Joy Marshall ; Eleanor Toner ; Clark Robinson ; Adrienne Poster. Het jaar daarop, in 1966, stond een jonge Brakelaar, alias Marinoi Falco, als groot tieneridool in dezelfde wedstrijd! ‘Laisse moi seul’ en ‘Les Beatniks’, opnieuw twee nummers die hij zelf had geschreven, stonden in deze zomer maandenlang in de hitlijsten. Marino had dus al twee keer met een A- en B-kant van zijn plaatjes de hitparades behaald!
Maar de tijdsgeest van toen veranderde ineens! Vooral de jongeren trokken in protestmarsen en met borden waarop ‘Leuven Vlaams!’ werd gedeclameerd door de Belgische steden. Overal in Vlaanderen rees er opeens protest op tegen de Franse taal. Ook de mooie Franse chansons verdwenen uit de hitparades. Liliane trok terwijl naar Parijs, waar ze door Claude François meteen heilig werd verklaard! Lilianeken uit Diest werd daar meteen ‘Liliane Saint-Pierre’! Ze bleef daar bijna drie jaar onder plantencontract en stond geregeld in de Franse hitparades. – Wij die toen ’s nachts veel naar de nachtradio van ‘France Inter’ luisterden kregen regelmatig haar nummers zoals ‘J’entends une symphonie’ en ‘ Je suis une fille toute seule’ te horen. – Ook platenuitgeverijen en managers uit het grote Duitsland hadden Liliane en Marijn intussen al te pakken gekregen.
Tijdens ‘het Knokke festival 1965’, wordt LiLiane door enkele producers van de Duitse televisie opgemerkt. Bij onze oosterburen mag ze onder meer optreden met Roy Orbison, Gigliola Cinquetti en Rita Pavone. Het verhaal wil dat ze gaat zingen in de legendarische Star Club in Hamburg, de plek waar The Beatles het vak leerden! Hier treedt ze op, samen met Ferre Grignard, en krijgt een Duits platencontract aangeboden wat uitmondt in singles als ‘Leider, leider’ en ‘ Du bist wie ein Fremde’. Liliane houdt niet zo van die Duitse schlagers, maar wel van de diverse televisieoptredens waar ze ondermeer Jimi Hendrix en The Bee Gees ontmoet.
Laterin de tijd, kreeg Marijn Devalk een belangrijke rol aangeboden in de musical ‘The last days of Isaac’, hij kreeg de smaak van het theater te pakken, en begon met studies Muziek en Dramatische kunst aan het Koninklijk Muziekconservatorium van Brussel.
Na het afstuderen ging hij acteren in theater. In 1978 kwam een gelijknamige elpee uit, die veel belangstelling kreeg. Zijn talent voor het acteren, dans en zang maakten hem belangrijk voor de musical in Vlaanderen. Hij speelde daarnaast een tijd in Duitsland de hoofdrol in de musical ‘Jesus Christ Superstar’ en toerde door Vlaanderen en Nederland met het Koninklijk Ballet van Vlaanderen voor producties zoals de rockopera’s Evita en de Nederlandse versie Jesus Christ Superstar en musicals zoals West Side Story, Chicago en My Fair Lady.
Naast het werk op het podium, verscheen hij ook op radio en televisie als presentator en als acteur in televisiefilms, zoals ‘De Bekroonde’, ‘Er was eens in december’ (1978), ‘De Kaperbrief’ (1989), De Grijze man (1991) en Bunker ook in 1991.
Kortom, in het huidige spektakel ‘Compagnons de la Chanson’ zijn twee mensen bezig die al sinds hun kinderjaren ontdekt werden omdat ze talentvol waren. Dat ze nu samen een show opvoeren, nadat ze al een meer dan een halve eeuw elk afzonderlijk bezig zijn, is een mooie zaak voor de vele fans zoals onder ander ik. Wij hebben hun liedjes nog op onze pick-up gedraaid en ze op de jukeboxen met de letter- en cijfertoetsen nog dikwijls ingetoetst.
Liliane Saint-Pierre, een vrouw uit het Vlaams- Brabantse Hagenland en Marijn Devalck, een Vlaamse Ardenner pur sang, samen in een fantastisch mooie show. U moet het zien, geloof me!
Karel De Pelsemaeker.