Eens per week geeft Sven De Spiegeleer zijn ongezouten mening op een gebeurtenis die bij hem de voorbije week ergernis, verbazing, of verontwaardiging opwekte.
Citaat van de week: “You can fool all the people some time, you can fool some people all the time, but you can’t fool all the people all the time”, dixit Abraham Lincoln. Het is tijd voor verandering.
De mars van de Calimero’s
“Iedere verkiezing heeft zijn verrassing” hield voormalig premier Wilfried Martens ons indertijd voor. De Franse verkiezingen, ‘les pr ésidentielles’, worden pas gehouden in april en mei, maar we zijn al van de ene in de andere verrassing gevallen. Het is een drama in vele bedrijven met iedere week weer een nieuwe plotwending. Een zittende president die de handdoek gooit om zichzelf op te volgen, de gedoodverfde favorieten van zowel rechts als links die in het zand bijten, en als klap op de vuurpijl bracht het satirische weekblad ‘Le canard enchaîn é’ vorige week in een knap stukje onderzoeksjournalistiek topfavoriet François Fillon aan het wankelen.
x
Hiermee wordt nog maar eens aangetoond dat men in de politiek best niet teveel vertrouwt op vooraf vastgelegde scenario’s. Toen een journalist begin de jaren zestig aan de toenmalige Britse premier Harold Macmillan vroeg wat zijn goedlopende regering ten val zou kunnen brengen, antwoordde die laconiek en met de nodige flegma: “Events dear boy, events”. Een paar maanden later viel de regering van Macmillan over het roemruchte Profumoschandaal.
Het verhaal van Fillon is er eentje met een hoge graad van herkenning, van het soort waarvan we er de laatste tijd net iets teveel hebben gehoord. De premier heeft gedurende jaren zijn vrouw een riant salaris uitgekeerd zonder dat duidelijk was wat ze hiervoor moest doen, en ondanks het feit dat zijn echtgenote ‘Ã plusieurs reprises’ zelf in de pers heeft verklaard nooit voor haar man te hebben gewerkt. In zijn verweer eerder deze week was de brave man zich van geen kwaad bewust en uitermate strijdlustig. Hij bestond het te verklaren dat een gemiddeld nettoloon van ruim 4.000 Euro netto per maand voor een universitair niet abnormaal hoog was. Dit voor zijn agenda bij te houden en zijn post te verwerken. Meritocratie 2.0. heet dat waarschijnlijk. Hoe ver weg, hoe wereldvreemd kan je zijn?
Dichter bij huis was het Louis ‘Big Loulou’ Michel, vader van onze premier, die de hoofdvogel afschoot door met enige d édain te verklaren dat wanneer men politici niet m éér zou willen betalen dan 4500 Euro per maand er enkel nog leerkrachten en ambtenaren in de politiek zouden gaan. Dat komt uit de mond van een man die zelf ooit voor de klas stond. Dat uiteraard in een lang vervlogen verleden, toen hij nog niet onder de glazen stolp van de Wetstraat of het Place Schuman leefde.
De enige constante hierbij is dat de traditionele politiek een slechte beurt maakt met haar verhalen van zelfbediening, van haar incestueuze faveurtjes, en haar draaideurpolitiek. Misbegrepen en larmoyant zullen zich binnenkort nog maar eens beklagen over zoveel ondankbaarheid vanwege de onwetende kiezer. De mars van de Calimero’s.
“You can fool all the people some time, you can fool some people all the time, but you can’t fool all the people all the time”, dixit Abraham Lincoln. Het is tijd voor verandering.
Sven De Spiegeleer