Eens per week geeft Sven De Spiegeleer zijn ongezouten mening op een gebeurtenis die bij hem de voorbije week ergernis, verbazing, of verontwaardiging opwekte.
Citaat van de week: Niets is schadelijker voor het gezag dan misbruik van macht. Wanneer een democratie haar legitimiteit verliest, dan is het einde zoek.
Zwart gedijt in het donker
Het begint stilaan een afgezaagd riedeltje te worden, maar ook deze week maakte onze politieke klasse geen al te beste beurt. Na het schandaal bij Publifin bij onze buren bezuiden de taalgrens barstte ook in het zelfgenoegzame Vlaanderen de etterbuil rond de endemische graaicultuur bij intercommunales open.
Het bestaan van intercommunales is ipso facto het gevolg van het feit dat er in Vlaanderen te veel kleine gemeenten zitten die over onvoldoende bestuurskracht beschikken om bepaalde gespecialiseerde dienstverlening z élf aan te bieden. Dan komt onvermijdelijk het fusiespook om te hoek loeren, een discussie waarbij de politieke partijen in Vlaanderen nog teveel koudwatervrees hebben. Dit uit schrik om haar lokale machtsbasissen te verliezen, en soms gewoon uit angst om sommige politieke baronie ën te slopen. De vrijwillige basis voor gemeentefusies waarvoor de huidige Vlaamse regering kiest zijn een druppel op een hete plaat.
Van de oorspronkelijke ratio legis voor het oprichting van deze bovengemeentelijke structuren, namelijk het aanbieden van bovenlokale dienstverlening waarvoor de gemeenten te klein zijn, blijft in heel wat gevallen helaas niet veel meer overeind. Intercommunales zijn steeds meer verworden tot vehikels om malcontente gemeenteraadsleden of politici op hun retour nog wat extra drinkgeld te gunnen. De bestuursorganen zijn ware waterhoofden met een stoet aan leden, comit és, adviesorganen en commissies die vaak als enige doel hebben nog maar eens een bijkomend presentiegeld te kunnen uitbetalen. Het bestaan van al deze opake nevenstructuren werkt een graaicultuur in de hand. Zwart gedijt in het donker.
Het bommetje dat grootinquisiteur van dienst Siegfried Bracke gooide met het uitbrengen van de Gentse Publipart-affaire bleek al snel een splinterbom die deels in zijn eigen gezicht ontplofte. Bracke bleek naast zijn riante salaris van 310.000 Euro per jaar nog wat bij te klussen in het ‘adviescomit é’ van Telenet, een eufemisme omdat aan de term lobbyen een vies geurtje hangt. Hij vertoeft daar in een even bont als mooi gezelschap met Patrick Dewael, Peter Van Velthoven en Yves Leterme. Geen van deze voormalige topministers bleek er graten in te zien om hand- en spandiensten te verrichten voor de grootste concurrent van Proximus, een overheidsbedrijf waar dan weer andere partijgenoten zetelen in de Raad van Bestuur, met name Karel De Gucht en Stefaan De Clerck.
“The greater the power, the more dangerous the abuse” hield de Engelse filosoof Edmund Burke ons ruim tweehonderd jaar geleden al voor. De huidige politieke klasse is aan het recordtempo haar geloofwaardigheid en haar krediet te verspelen. Niets is schadelijker voor het gezag dan misbruik van macht. Wanneer een democratie haar legitimiteit verliest, dan is het einde zoek.
Sven De Spiegeleer