17/02/2017: Sorteren anno 2017
Ze oogde als een mijnwerker of een speleoloog met die hoofdlamp met loep. Dat was ook nodig want die bril met sterkere glazen voldeed niet. Ze had zich momenteel heel geconcentreerd gebogen over het vuilbakje van de badkamer want ze sorteerde heel plichtbewust.
In de oranje zak, het was maar een zakje, met daarop HKOA, Heel Klein Ongevaarlijk Afval, stak ze condooms, tandfloss, oorstokjes en bij enkele papieren zakdoekjes stopte ze want ze twijfelde. Mocht zulke tissue, een woord dat minder snot bevat dan wegwerpzakdoekje, in HKOA of viel het net buiten de maten om nog klein genoemd te worden ? Gelukkig had ze haar meetlatje altijd op zak.
x
Dedju ! Voor krachttermen had Joke nog geen aparte zak voorzien. 1 Cm te groot ! Waar stopte ze het in : werd het de gewone gele zak of toch maar beter in de donkerblauwe LVA-zak, Licht Vochtig Afval, waar ook de washandjes in belandden die zoonlief na een maand Nepal uit zijn rugzak opdiepte net als twee paar beschimmelde kousen maar ook de ontschminkwatjes ?
Terwijl was haar man achter de woning bezig om het afdakje groter te maken zodat naast de groenbak nog 12 zakken op een rijtje passief aan het sorteerproces meewerkten.
Wat later kroop ze achter haar naaimachine om een rok korter te maken en twee nieuwe ritsen in een broek te steken.
Haar hoofdlamp had ze tijdelijk op het aanrecht gelegd naast de 3 bakjes voor GFT : eentje voor de groenten, het andere voor het fruit en het derde voor thee, maar dan theebuiltjes in hun natuurlijkste vorm, zijnde thee. Het draadje moest wel in de zak van het textielafval en het labeltje bij kranten en reclame. Da’s evident, zou Wilfried Martens hebben gezegd.
Ze zette de schaar in de rok en maakte er meteen een meer sexy model van, zoiets waarvoor niet enkel bouwvakkers het hoofd draaien en de lippen tuiten in fluitpositie. Als ze het enkel van het sorteren en het recycleren moest hebben, dacht ze…
Na de rok volgden de broeken die aan een nieuwe rits toe waren, eentje in plastiek, een metalen in een jeans. Toen laste ze een minuut stilte in, opgedragen aan haar eigen concentratie. Ze sloot de ogen, dat deed ze heel sexy, ook zonder roktussenkomst, en dacht diep na in welke zak de plastieken rits thuishoorde. Hadden ze een zak met daarop R van ritsen ? Of was het er nog maar een met T, van tiretten ?
Ze opende even de ogen, keek toen eens rond of iemand ook keek, haalde diep adem en kieperde de plastieken rits dan in het vuilnisbakje onder de gootsteen, bij een vulgaire kauwgom en een kapotte kogelpen. Met de metalen rits zou ze dadelijk naar het containerpark rijden. Oeps ! Bij de metalen, net als de 5 theelichtjes en de 12 kroonkurken van Duvel. Dat biertje op zondagmiddag had haar man ook al geschrapt : hij dronk nu cola, hoewel. Smakelijk kon hij het in geen geval noemen, een glaasje cola uit een jerrykan. Elke week gingen ze winkelen en lieten daar 6 flessen cola leeglopen in hun bruine jerrykan, de gele vulden ze met limonade. Je moet toch maar Joke heten om dááraan te denken !
Voor kleine drinkers of singles mocht het ook met een kan maar daar ging de achterruit niet zo erg mee akkoord. En na elke winkelbeurt je achterruit suikervrij maken, was ook niet niks.
Dat herinnerde haar er plots aan dat haar echtgenoot buiten nog steeds onder het afdakje actief was. Ze spoedde zich om hem wat aan te moedigen maar hij was juist klaar met de klus en installeerde er nog drie zakken voor wegwerpbloempotten : een voor surfinia’s, een tweede voor geraniums en een laatste voor vlijtige liesjes. Voor vlijtige Jokes was geen zak voorzien.