Brakel, 21/02/2017: zorgcentrum ’t Neerhof. Dit is een eerste van een driedelige reeks reportages over het leven in dit zorgcentrum. Vandaag komt de initiatiefneemster aan het woord. Morgen lees u meer over een culturele belevenis ter plaatse, waaruit nog maar eens blijkt dat ‘oud zijn’ niet hetzelfde is als ‘out zijn’. In het derde artikel, overmorgen, belichten we een markante bewoonster, van oorsprong een Gentse, die het culturele evenement actief ondersteunt.
Het verhaal van het zorgcentrum: ’t Neerhof.
In de traditie van een moeder verzorgde Jacqueline Vermassen van 1979 tot eind 2016 ouderen en zorgbehoeftigen. Wat begon met 10 inwoners groeide uit tot zowat 180 ‘bedden’. De residentie kwam de afgelopen tijd in de nationale pers, naar aanleiding van de overname van de activiteiten door de gevestigde dienstverlener Vulpia. Naar aanleiding van een concert op deze prachtige locatie, had onze reporter een gesprek met deze dame, die niet ‘directrice’ wil genoemd worden.
Wanneer de meeste bezoekers en residenten, na de activiteiten, keuvelen bij een drankje en anderen al terug hun woonst hebben opgezocht, maakt Mevr. Vermassen tijd voor een babbel. We zetten ons aan een tafel, tussen de anderen. Hier is het leven voelbaar. Dit is haar verhaal.
De Beiaard: Het valt op hoe deze locatie leeft. Vertel eens het verhaal. Hoe is dit tot stand gekomen?
Mevr. Vermassen: Als 23-jarig meisje wou ik ofwel voor ouderen zorgen, ofwel voor kinderen. Uiteindelijk sprak ik er over met mijn ouders en ze beslisten om zich garant te stellen voor de oprichting van een rusthuis. Op 2 februari 1979, ik was toen 24 jaar, begon het verhaal met 10 ‘bedden’ voor bejaarden. Dat groeide verder tot uiteindelijk zowat 180 bedden. Dat aantal kan schommelen want we hebben ook appartementen voor koppels. Vandaag is er al een erkenning voor 70 WZC bedden (rustoord), 26 serviceflats en 38 revalidatiebedden.
De Beiaard: 38 revalidatiebedden, dat is voortgezette ziekenhuiszorg.
Mevr. Vermassen: Ja, na een hospitalisatie kan men hier terecht. We nemen mensen op na heupfracturen, knieprotheses of hartoperaties. De zorg voor hen is intens.
De Beiaard: Vertel ook eens wat meer over uzelf.
Mevr. Vermassen: Zelf ben ik van opleiding verpleegkundige. In 1976 studeerde ik af. Nadien heb ik ook sociale verpleegkunde gestudeerd omdat ik meer ‘onder de mensen’ wou werken. Ik was niet tevreden over de toenmalige zorg voor ouderen in ‘zalen’. Ik vroeg mijn ouders om hulp toen het ‘Neerhof’ te koop stond. Op dat moment was deze locatie in het bezit van de overheid. Dat was in 1978. De eerste erkenning was voor 10 rusthuisbedden.
De Beiaard: Vanwaar die passie om voor mensen te zorgen?
Mevr. Vermassen: Toentertijd woonden kinderen en kleinkinderen nog in bij de grootouders. Zo begon de passie om voor ouderen te zorgen Ik ben opgegroeid op de schoot van mijn grootmoeder.
De Beiaard: Vertel verder, u bent op dreef.
Mevr. Vermassen: Ik had ook graag nog een crèche opgericht voor het personeel. Hier werken zowat 100 mensen. Dat is me niet meer gelukt. Misschien dat de opvolgers dat nog willen realiseren. Sinds 1 januari 2017 heb ik de zorg overgedragen aan Vulpia. Er zijn nog belangrijke investeringen te doen voor de assistentiewoningen. Er zijn immers normen die moeten gerespecteerd worden. Na alle investeringen die al gebeurden was dit voor mij niet meer mogelijk.
De Beiaard: Stopt u volledig met uw activiteiten in het zorgcentrum?
Mevr. Vermassen: Ik ga enkel als vrijwilliger actief blijven. Andere bazen, andere wetten. Ik heb een poos geleden al ‘als moeder’ afscheid genomen van iedereen. Nu zullen de mensen ‘een directrice’ krijgen.
De Beiaard: De aanleiding voor dit gesprek is een culturele happening in het zorgcentrum. Vanwaar de interesse in cultuur?
Mevr. Vermassen: Van ‘in de beginne’ gingen we met de valide mensen naar Gent voor concerten. Het Festival van Vlaanderen werd actief gesteund. Hier organiseerden we ook activiteiten: orgelisten, volksdans, optredens van koren, zangers en zelfs fanfares. Er waren ook al geutelingenfeesten, tuinfeesten en barbecues. We hielden van feesten met zang en dans. Zingen en dansen brengt vreugde.
Morgen 21/02/2017, in een volgend deel van deze driedelige reportage, verneemt u meer over het evenement dat in zorgcentrum ’t Neerhof door ging. In een derde deel maakt u kennis met één van de residenten van het Neerhof, die nog altijd actief meewerkt aan culturele activiteiten.
Deel 2/3 : 250 mensen luisteren naar een koor uit eerste devisie.
Carl Nys
