Zottegem, 28/03/2017: Afgelopen vrijdag kwam extreem zwaar metaal uit West-Vlaanderen naar de Foyer in Zottegem. Een lid van fanclub ‘The Army’ maakt duidelijk dat deze band al op een loyale schare fans kan rekenen. “Ik krijg er telkens kippenvel van. Het is een band met een boodschap. We gaan overal met hen mee. Wist je dat ze al op Graspop stonden? Ze schrijven fantastische songs over onderwerpen die we, bij ons in de Westhoek, in het hart dragen: Oorlog, Ieper en de Vlaamse Velden waar de zielen van de overledenen nog rondwaren.”
Vlug,… meneer Morre,… geef me nog een colaatje. Ondertussen neemt Pascal, de president van The Army, me mee backstage. Een interview met de bandleden van Dyscordia is in de maak… Verslaggeving & foto’s:
Nvdr: Opvallend hoe de bandleden (ook verbaal) op mekaar inspelen. Ze nemen vlot de solo’s over, de ene vult een noot aan, de andere begint met de volgende intro,… het is duidelijk dat ze samen door dezelfde deur kunnen.
De Beiaard : Stel jullie eens voor.
Dyscordia : Piet (de man met de sik) zorgt voor tekst en inhoud. Martijn, dat is een klassiek geschoold gitarist. Hij neemt ook backing vocals voor zijn rekening. Alle muziek wordt trouwens uitgeschreven. We hebben twee zangers: Piet, die de hoogste noten haalt en Stefan (Fane), de grunter. Die neemt de zwaarste vokalen voor zijn rekening en speelt ook gitaar. De wisselwerking in de vokalen is één van onze sterke punten (naast het feit dat ze met zes muzikanten op het podium staan, waarvan drie gitaristen). Guy (eerder zwijgzaam) is onze lead gitarist. Noteleire staat achter de bas en zingt ook backing vocals. Achter de drums zit Wouter.
De Beiaard: Ik hoor dat jullie al op Graspop stonden en al drie cd’s hebben uitgebracht. Dat is geen kattenpis. Klopt het wat jullie fans vertellen?
Dyscordia: Eigenlijk was de eerste cd, ‘Reveries’ uit 2010, eerder een demo (zegt één van de bandleden bescheiden), maar ‘Words in Ruin’ van vorig jaar was een heuse concept cd. In 2013 was er de cd ‘Twin Symbiosis’. Nu werken we aan een derde cd, die tegen 2019 zal klaar zijn. We hebben al heel wat idee ën.
Nvdr : Hun eerste ‘demo’ cd, Reveries, bleek zo succesvol dat die ondertussen niet meer beschikbaar is: dat noemt een collector’s item! Eigenlijk zijn ze nu al aan hun vierde cd bezig.
De Beiaard: Hoe omschrijf ik jullie muziekgenre: heavy metal? Hard Rock?
Dyscordia: Geen idee. We integreren verschillende stijlen in onze muziek. Je zal het straks wel horen. We hebben een setlist klaar. We krijgen na de band die nu op het podium staat (nvrd: Ironborn) een uur en en kwartier,… maar het zal zeker wat langer duren. We gaan vanavond trouwens ook een try-out doen van nieuw materiaal. De fans weten nog van niks. Het is een verrassing.
De Beiaard: Hoe zit het met de optredens in onze streek? Staat er nog wat op de agenda?
Dyscordia: Dit is de eerste keer dat we in Zottegem optreden. Binnen drie weken spelen we in Gent in de Asgaard. Binnen een maand staan we op Headbangers Ball in Izegem.
Ondertussen is de band Ironborn aan de ‘encores’ bezig voor een ondertussen uitgelaten publiek. De adrenaline druipt de backstage binnen. Om het even goed te doen zullen deze jongen hun zwaarste geschut moeten bovenhalen, want Ironborn speelt hier omzeggens thuis. Tijd om ze succes te wensen en een goeie plaats te zoeken om beeldmateriaal vast te leggen.
Zowel The Army als de Ironborn fans staat klaar en onthalen de bandleden, die eerst het podium naar hun hand zetten. Een technicus loopt vloekend en tierend met kabels over en weer, terwijl de drummer de vellen uit onze oren mept. Dedju, ik ben mijn oordoppen vergeten. En nadat de geluidstechnicus ook de knoppen van de microfoons naar rechts draait, knalt de band de lens van mijn fototoestel door mijn linkeroog. Een muur van geluid,… wow… Kortrijks zwaarste poeder! Zottegem heeft de eer. Een coole bassist staat als moeders ideale schoonzoon, in de luwte van zijn losbarstende gabbers, de ruggengraat van de band te wezen, samen met een drummer die absoluut geen moeite heeft om de ruimte te vullen.
De beide zangers vullen mekaar zeer goed aan. Waarschijnlijk heeft die leadzanger zijn sik extra ingevet want hij haalt uit met zijn rekkers alsof Bruce Dickinson zijn kleine broertje is. Zodra Fane zijn stem door het gort begint te draaien (tegenwoordig noemt dat Grunt) kruipen de eerste demonen uit het graf van een verdwaalde soldaat. Verbazend met welk gemak en met welke indrukwekkende kracht die kerel zijn stembanden de zweep oplegt in de allerlaagste regionen. Nochtans, dit soort samenzang bestaat al sinds Glenn Hughes en David Coverdale op het podium stonden te excelleren in de seventies, maar deze heren verkennen de meest extreme regionen op het vlak van stembereik.
Het tempo van deze band is trouwens heel wat sneller dan old school hardrock. Speedmetal zou het vroeger genoemd worden, … maar dan met de virtuositeit en de melodieuze panache van classic rock (on steroids). Rauw, rauwer, rauwst maar zonder de muzikaliteit geweld aan te doen. Een zeldzame combinatie die heel wat virtuositeit vraagt. Waar de meeste bands hun onkunde verbergen achter extreem stemgeluid, maken deze heren er een muzikaal festijn van.
Dit zijn stuk voor stuk goeie muzikanten. Bij wijlen druipt de trash van de muren en brengt een lid van The Army een verse pint naar de helden. A la bonheur, gelukkig draagt de leadgitarist een t-shirt van Black Sabbath, zodat deze reporter nog enige houvast heeft. Vergeleken met deze band speelt Sabbath in de seniorenliga. Nu weet ik waarom die heren onlangs definitief met pensioen gingen. This is 2017: These Dyscordians are the new War Pigs!
Ondertussen word de Ibanez bespeeld tot het bloed onder het vel een zwarte vlek vormt. Niet opgeven, zoals de soldaten in de loopgraven. Dan zingen ze ‘I go under’ maar geloof er niks van. Het is een hymne die klinkt als de klassieker van morgen. Uiteindelijk eindigt het concert met de woorden ‘Fly with me, i’ll take you home’. En wie dacht dat het gedaan was, beseft dat de ambiance er te goed in zit om te stoppen. Het publiek wil meer,… en krijgt meer. Uit alle kelen schreeuwt de boodschap: “You will do the same for me,… more than you will know.”
Entr’acte: Halverwege komt een kerel (breed van kaliber, kort van stuk) op een ostentatieve manier vlak voor mijn neus en de lens staan. Wat gaan we nu krijgen? Wie is dit ettertje? Ik zet een stap achteruit en zie dat het een roadie is. Maar het bleek uiteindelijk een kerel die enkel zorgzame bedoelingen had, zo zegt ook de andere roadie die ik nu pas opmerk. Ik verneem nog dat het de wederhelft is van de merchandising verantwoordelijke ( één grote familie) en beloof dat ik hem zal vernoemen ik de reportage. Trouwens, heb je die prachtige t-shirts gezien waarmee de fans uitpakken?
Niks dan gelukkige gezichten vanavond. De fans zijn tevreden en ook deze reporter is blij dat hij zijn avond in Zottegem heeft doorbracht. Spreken lukt niet meer want uiteindelijk brult iedereen de laatste noten mee. Complimenten aan de band, The Army en aan de organisator van het dubbelconcert.
website: http://dyscordia.com
Als eerste act van de avond hoorden we hoe de populaire band Ironborn het optreden inzette met een furieuze versie van ‘Ace of Spades’, waarmee ze Lemmy Kilmister uit het graf ranselden. Volgende keer krijgen zij alle aandacht. Wie van stevige muziek houdt weet waar naar toe.
Ironborn zet een stevige set neer.
Verslag en foto’s: SjK