Oosterzele, 27/06/2017 – Zondag vierde de parochie Sint-Gangulfus het gouden priesterjubileum van pastoor Amand De Cock. Daarom een klein overzicht van vijftig jaar “herderen”, bijeengesprokkeld door de pastoor zelf. “Dankbaar om al die mensen en om God die mij gezonden heeft.” (DDL)
Mensen vragen:’vijftig jaar priester, wat zit daarachter?’ Een kijkje vanuit een rustige ballon.
Na mijn middelbare school ben ik in september 1961 ingetreden in het Klein Seminarie (‘in Drongen’ )waar wij geestelijke vorming kregen en tegelijk filosofie. Dat was de boeiende tijd van het Vaticaans Concilie waardoor we hoopvol naar de nieuwe tijd uitkeken.
In september 1963 begon theologie in het Grootseminarie(Reep, Gent) voor 4 jaar theologie, daaraan gekoppeld stages in schoolbezoeken, parochiale catechese, parochievergaderingen en jeugdbeweging.
De priesterwijding heb ik ontvangen(na een laatste retraite) in de kathedraal, samen met nog twaalf jaargenoten op 1 juli 1967…gevolgd door de dankmis in de thuisparochie(St. Amandus-Ooike)(2 juli). Om mijn vakantietijd te vullen mocht ik stage doen in Moregem, met daarbij horend zondagliturgie, weekdagmissen bij de Rwandese zusters en eventjes alle huizen van die kleine, schattige parochie bezoeken…wat een boeiende start was van 50 jaar pastoraal.
In september 1967 kreeg ik een mooie zending in Moerbeke-Waas, waar een wijze pastoor was, bij wie ik leerde veel zaken te relativeren en een goede vriend collega, die mij aan moedigde door zijn humor en wijsheid. En een huishoudster met veel lol en goede kookkunst. De pastorie was er een gezellige thuis.
Met september 1970 werd het Olsene, waar ik leerde mijn papje zelf te kopen en te koken. Nee, bij de zusters van St. Franciscus van Opbrakel was ik ’s middags aan een goede tafel.
In de parochie gonsde het van de activiteiten, met een parochiezaal, allerlei bewegingen(jeugd en volwassenen), kinderkoor, zondagsliturgie, parochiecatechese en schoolbezoek.
September 1984, zo ineens in Herzele gedropt, waar we een nieuw team, de deken en ik, mochten vormen; ik kon als eerste het terrein verkennen, de catechesewerking opstarten. Zo was ik goed gelanceerd. En jong gebleven door dat ik een paar jaar later meewerken aan de start van een chirogroep. Ook een parochie met alles daarop en daaraan.
Begin 1989 vond de bisschop dat ik pastoor mocht zijn van twee kleine dorpjes(in Zwalm); een rustige tijd, kans om kennis te maken met administratie en schoolbeheer. Dat liep tot maart 1993.
Zo leerde ik Moerzeke kennen, ‘de beste parochie van ons bisdom’ zei mijn voorganger. De intrede was plechtig, met stoet en fanfare. Zo plechtig bleef het niet want we zagen ons gebied uitbreiden. Na een paar jaar werd het ook de Edward Poppekapel, een bedevaartsoord waar ik vele groepen zag defileren, van Vlaanderen, Nederland…tot Latijns Amerika toe. Steeds veel vieringen en gebedstonden met vrome mensen. Meteen was ik ook werkzaam in een tweede parochie, Moerzeke-Kastel.
In Moerzeke was ook een Karmel en een internationaal huis van de Broeders van Liefde. We kenden ook de start van een jongeren- zanggroep, liturgische werkgroep en catechese…Een agenda boordevol.
Oktober 2005: drie parochies in Oosterzele, maar Landskouter werd vlug losgelaten, dat kreeg een eigen pastoor. Maar een drietal jaren later was er ook Balegem; dekenale verantwoordelijkheid met toen nog een uitgebreide, gezellige groep priesters, die een na een zouden wegvallen en vier diakens.
Dekenale verantwoordelijkheid bracht wat administratie en conferenties mee en de stilaan groeiende pelgrimstocht naar een nieuw dekenaat…met steeds de vraag: ‘Wat kunnen we met meerdere parochies samendoen? Wat kunnen we nog knusjes en klein bewaren?
Vijftig jaar een rijke ervaring, niet eentonig, mag je wel zeggen.
Dankbaar ben ik om al die mensen en om God die mij gezonden heeft.
Uw priester Amand De Cock