Moerbeke, 24/08/2017 – De zaal, en het gelijknamige caf é, ‘Het Witte Paard’ in Moerbeke, gaat in de loop van de laatste weken van augustus 2017 met bulldozers en ander krachtmachines in puin gelegd worden. Deze zaal en caf é waren jarenlang het kloppend hart van de Geraardsbergse deelgemeente Moerbeke. (Kdp)
Heel wat mensen uit het dorp en buurtgemeenten vierden hun huwelijksfeest in deze zaal. Ook heel wat begrafeniskoffietafels hadden in deze zaal plaats. In 1962 kochten de echtgenoten Sylvain De Bruyne en Bertha Cambier ‘Het Witte Paard’. Sylvain was een Moerbekenaar pure sang! Hij had niet alleen al een voetbalploeg gesticht in Moerbeke, in de Heuvelstraat, waar hij woonde. Sylvain De Bruyne, alias Den Brun, zoals het volk en hijzelf zich noemde, had ook een pen! Hij schreef bijna 30 jaar lang iedere week een verslag onder ‘Nieuws uit Moerbeke’ voor de toen nog papieren De Beiaard.
In 1973 toen ik met zijn dochter, Vera, in het huwelijk trad werd hij mijn schoonvader. Wanneer hij in november 1989 stierf, schreef de hoofdredacteur van De Beiaard, Paul De Clercq, een beklijvende afscheidsbrief over hem in zijn weekblad. Na zijn dood, nam zijn dochter Erika De Bruyne zijn ‘De Beiaard-pen’ over, zij schreef onder de titel ‘Brief uit Moerbeke’ cursiefjes in zijn stijl. ‘Den Brun’ wist in zijn zaal ook de gepaste animatie te brengen, onmiddellijk na de aankoop van de zaal, stichtte hij de ‘Toneelbond De Paradijsvogels’, naar het gelijknamige toneelstuk van Gaston Martens! Toen De Paradijsvogels in de 70-tiger jaren 10 jaar bestonden werd dit toneelstuk, waarin hij zelf een belangrijke rol vertolkte, in zijn zaal meerdere weken na elkaar opgevoerd voor bomvolle zalen.
Hij wist ook de gepaste artiesten naar zijn zaal te halen. Zoals, o.a. Lize Marke, Marino Falco, Marva, John Terra, Ron Davis. In 1966 toen ‘Robert van Nestjes, een schrijnwerken uit het dorp, de zaal had vernieuwd haalde hij, voor de septemberkermis, ook de plaatselijke vedetten Rudy No ël een Gigi naar zijn zaal, die avond zong ook de legendarische Zwarte Gerard Madiata in Moebeke! De man zong daar zonder versterking het Luise Marino-nummer ‘Rossignol de mes Amour’ en even later op de bühne ‘ En de pompbak de pompbak’… en ‘ Patatten met saucissen’…wat heel verrassend overkwam, en zwarte man uit het toenmalige Zaïre die Vlaamse traditionals zong. Velen uit Moerbeke weten ook nog hoe in 1978 de gevel van zijn caf é met druivenranken en mooie blauw druiven beschilderde. Den Brun kon ook pracht en onderlegd tekenen. Om zijn alom gekende Sylvesternacht, die op oudejaarsavond doorging, te promoten, schilderde hij op een groot bord telkens prachtige taferelen, dat bord kreeg dan voor enige weken een plaats bij het station van Moerbeke.
Een 15-tal jaren geleden waren we, in Meise, naar een optreden geweest van Liliane Saint-Pierre en Marijn Devalck, zoals gewoonlijk gingen Vera en ik na het optreden met Liliane een babbel slaan in aanwezigheid van Marijn, (Marino Falco). Opeens voegde Marijn zich in ons gesprek: ‘Ben jij soms de baas van Het Witte Paard in Moerbeke zijn dochter?’ vroeg hij aan Vera. Onmiddellijk werden er door Marijn mooie herinneringen opgehaald aan zijn optredens in de zaal en ook over de lovende teksten die Den Brun over hem in De Beiaard ooit had geschreven. Ook alle politieke partijen en andere verenigingen huurden deze zaal om evenementen in te richten. Zo zagen we ook een prille Urbanus van Anus in Moerbeke. Wanneer onze Brun in 1984 op pensioen ging heeft met veel spijt zijn caf é en zijn zaal verlaten om in zijn parochie in de Zikastraat te gaan wonen. Zijn echtgenote Bertha stierf in mei, op de zaterdag voor Moederdag, in 1988, hij in november 1989. Dag beste schoonouders, adieu Zaal Het Witte Paard. .. ‘Niets blijft duren, alles gaat voorbij!’
(Karel De Pelsemaeker)