Anny Bert, 29/09/2017 – Natalie wachtte. Na twee zwangerschappen en twee baby’s die hun komst telkens uitstelden, wist ze goed wat wachten betekende.
Het was ongewoon stil in de gang. Ze staarde zich duizelig op de knop bij de deur, een knop die maar niet groen wilde kleuren. Het was ook doodstil achter die deur maar die was dan ook brandvrij, inbeukvrij en misschien ook zelfs kogelvrij want als directrice van een middelbare school kon je tegenwoordig niet preventief genoeg werken.
Heel veel tijd had ze niet meer te verliezen want dadelijk moest ze nog een uur fysica geven. Ze had trouwens nog of reeds haar veiligheidshelm onder de linkeroksel. In een vergadering op woensdagnamiddag had de directrice 2 uren en 12 minuten de nieuwe onderwijsrichtlijnen toegelicht en daarin stak, als inleiding van een reeks, de plicht telkens een helm te dragen in de les fysica, ook als niet het minste knal-of poefrisico bestond.
Natalie veranderde juist de helm van oksel want de Rexona-tegen-overvloedig-transpireren scheen uitgewerkt, toen het rode lichtje op groen sprong.
Achter haar bureau zat een stijlvolle 50-er, ik zou hier barokstijl durven gebruiken, potig, een maatje meer, in kruiswoordraadsels werd dat zoeken naar een woord van 5 letters met K. Kenau ! Aan haar linkerarm had ze een sleeve, een veelkleurige tatoeage met een pijp, een bolhoed, donker maar ook met veelkleurige bloemen en gras, groen sappig gras om als koe direct van je melk te raken. Met dit huldebetoon aan Magritte wilde ze haar ruime culturele achtergrond etaleren. En dat lukte aardig hoewel Natalie liever een originele maar dan minder vleselijke Magritte had gezien want ze was vegetari ër. Ter hoogte van haar pols ontdekte Natalie de blauwe duif, le Retour, maar het nestje met de 3 eieren mankeerde. Terwijl ze even de helm omhoogduwde, loerde ze vlug eens onder het bureau maar daar waren enkel de gouden sneakers met grote veters. De eieren lagen er niet.
Naast een flinke portie kunst op de linkerarm, waren er ook sporen van haar gevoel voor rechtvaardigheid op de rechterwang. Daar droeg ze een litteken van een mokerslag van een misnoegde, boze, zeg maar hysterische vader. Ooit nam de man geen vrede met het cijfer voor godsdienst van zijn dochter. Hij had haar nochtans godsdienst laten volgen omdat ze bij dat vak alles uit het hoofd kon leren. En welk hoofd ! Pure willekeur en klassendiscriminatie, vond de vader want het arme kind had wel degelijk alle 15 apostelen juist bij naam genoemd. Hij vergat echter dat Ambiorix en Maradona en Kamagurka niet in het rijtje pasten.
De pijp, samen met de bolhoed, wezen in de richting van een design kuipzeteltje. Natalie ging zitten. De kunstcollectie Magritte strekte zich nogmaals en dit keer naar een krantenknipsel. De moeder van alle vakken stortte zich op enkele zinnen van het artikel dat ze met een fluomarker had ingesmeerd.
In haar naïviteit eende Natalie dat haar vaste benoeming achter het rode lichtje wachtte zodat ze niet eens de inleidende zin van de voorleessessie had gehoord. Wel ving ze nog in extremis wat op als “afwezigheid”. Natalie was nog nooit op de fruitveiling in Sint-Truiden geweest maar ze had wel een flauw vermoeden dat de frambozen op die toon aan de man werden gebracht.
“Wie niet ziek was…kans op een reischeque van € 1500…Personeel met minste ziekteverlof…Wie weinig of niet ziek is…extra loonsverhoging op het eind van het jaar…”
De jonge vrouw voelde plots een steek op de plaats waar de ontgoochelingen liggen, dat is ergens aan de oevers van het darmkanaal. Ze voelde zich plots veel minder design dan haar kuipzeteltje want ergens verweg, dichtbij het ruimtestation ISS zelfs, zweefde iets dat men vaste benoeming heet. In plaats daarvan werd haar een portie Nieuwsblad of Standaard of Laatste Nieuws geserveerd, al dente, ongaar, rauw.
De roergangster bleef maar doorbomen over afwezigheid en beloning en toen ze voor de derde keer Natalie uitnodigde met “Kom maar!”, landde het kind onzacht in de realiteit.
Ze stapte in een kleinschalige dodentocht richting kast waar haar werkgeefster al had postgevat. Als de vervrouwelijking van Ali Baba opende die sesamloos de twee hoge kastdeuren.
Natalie wist niet wat ze zag. Omdat een school geen reischeques kon geven, scholen reizen al zó vaak naar mooie bestemmingen, en omdat Hilde Crevits budgettair wat had tegen extra verloning, was er de b éloning, de kast.
– Een ouderwets ganzenspel
– Een keukenwekkertje in de vorm van een aardbei, die van een aambei zou niet in een keuken passen
– Een videocassette met het beste uit Schipper naast Mathilde
– Een hondenfluitje met daarin JP gegrift, Jaak Pijpen, de man van Woef en nee, dat is niet zijn vrouw
– Een waardebon voor een airco-installatie, in te leveren eind deze eeuw bij tenminste 45 °C, en dat bij www.wijwarmenop.eu
– Een elektrische tandenborstel, 50 volt, tegen hardnekkig vuil
– Een blikopener met panoramisch vergezicht op de Vlaamse Ardennen
– Een bon voor een gratis onderhoudsbeurt van een fiets bij Fietsenzaak Neuckerman waarvan 9 van de 10 kinderen er op school zaten. Alleen de jongste, Justine, niet want die was amper 7 maand
– Een doos met…
Het belteken bracht redding. Natalie spoedde zich het bureau uit, richting fysicalokaal.
Later spoedde Natalie zich nog naar huis, vastberaden, vastbesloten. De helm ging mee.
Tegen het einde van het schooljaar had ze haar ondernemingsnummer en startte ze een zaak in prullaria, met de schooldirecties als vaste afnemers. Het eerste stuk dat in haar etalage lag, was een helm. Op de ruit stond in reli ëf “PRULLARIA” maar na verloop van tijd heette het RULARIA. Toevallig reed haar buurman, een Poolse trucker, plots met een reglementaire nummerplaat.