Terwijl de minister van pensioen de beslissing over het puntensysteem over de klif van de verkiezingen stuurt, slaan wetenschappers* ons om de oren met doemscenario’s. Het geld is op en we willen allemaal een leefbaar pensioen! Moeten we beschaamd zijn om dat te verwachten?
Wetenschappers, verenigd in de Academische Pensioenraad, moeten de minister bij staan in zijn beslissingen. Vier jaar geleden luidden ze al de alarmbel want zonder hervormingen zou het lastig worden. Een puntensysteem zou eerlijker zijn dan het huidige systeem, waarbij de lastigste beroepen extra tienden krijgen per gewerkt jaar.
Toch gaan de vakbonden betogen want ze hebben bedenkingen.
De militant is bang, dus die is ’tegen’. Vooruit kameraden, op de barricaden! Niet te rap want op onze leeftijd is dat al wat moeilijker.
Nochtans lijkt het fair om zwaar werk naar waarde te schatten en de betrokkenen in ieders belang sneller van rust te voorzien. Daar kunnen vakbonden toch niet tegen zijn?
Langs de andere kant: we moeten sinds kort tot onze zevenenzestigste lente werken, tot diep in de herfst van ons leven.
Laat jij een bejaarde verpleegster op de tast een dikke naald in je aderen prikken of mag de grijsaard, met zijn bril op het tipje van de neus, een naald tussen je ruggenwervels steken om verder pijnloos te kunnen bevallen?
Moet een oude politieman de hooligans tot bedaren brengen na de match?
Dat is alvast een alternatieve manier om de overpopulatie en de vergrijzing tegen te gaan.
Wat maakt mensen onrustig?
Het zijn niet een evaluatie van pensioenen en de herstructurering van het pensioenstelsel die mensen op de barricaden jaagt. Het is de wetenschap dat er te weinig geld is voor te veel oude mensen die (ten onrechte) als een last worden beschouwd.
Lastpost of meerwaarde?
Aangezien we geen euthanasie voorstellen omwille van economische redenen en er geen sneeuwstormen zijn waarin we ouderen op hun laatste reis sturen, kunnen we beter de opgebouwde levenservaring op een slimme manier inzetten. Daarover nadenken lijkt zo mogelijk nog moeilijker dan de economische afweging hoe we het pensioen gaan betalen.
Oud zijn moet terug een meerwaarde vormen.
De waarde van een burger is m éér dan zijn economische gewicht en maar mag ook na zijn pensioen nog aan het saldo van onze maatschappij worden toegevoegd.
Waarom zijn we een basis van het mens-zijn vergeten?
Wijsheid, opgebouwd tijdens het leven, moet een groeiende snotneus de richting duiden.
Het pensioen met puntensysteem.
Is het eerlijk om een puntensysteem uit te werken om specifieke beroepen tijdens het ouder worden te ontzien,… alvorens te gaan bepalen wie tot die categorie behoort?
Zal wie vandaag sneller op pensioen mag dat van andere afnemen?
De beschikbare budgetten blijven hetzelfde. Meer mensen moeten het dan met minder doen. Zo porren we het schuldgevoel aan waar onze westerse wereld aan verslaafd is. Wie eerder of meer krijgt pikt van de andere. En het werkt om mensen onrecht te doen slikken. Alsof er geen andere manieren zijn om mensen in hun noden te voorzien en hun levenskennis te waarderen.
Om niet de zondebok te zijn beslist een minister om niets te doen.
Zo koopt die de schuld af. Aflaten zijn de wereld niet uit! En we lossen het probleem op wanneer het zich stelt: te laat.
Heilige Jean-Luc, patroon van de loodgieters, bid voor ons!
SjK