Door het foute gebruik van plastiek verliest de man zijn viriliteit. Hij krijgt steeds meer last van een slaptitude. Sinds de uitvinder Bakeland die chemische brol ontdekte is de man verworden tot een watje, een schijntje van wat die ooit betekende voor het vrouwvolk.
Ik zal dat wel dragen.
Niet nodig,… ze neemt het plastic zakje aan en steekt het in de plastieken plooibox, op plastieken wieltjes. Ze rolt de markt af van kraam tot kraam. Van miserie en pure ellendigheid ga ik op caf é. Het nut van de man staat op de helling. De caf ébazin zwiert haar lokken achteruit en vraagt wat het mag zijn. Ietsje meer,… maar ik hoor me zeggen: Geef mij maar een colaatje, want thuis is waar mijn Stella staat.”
Het plastieken dopje draait ze gezwind van de hals.
Vroeger zou vragen om te helpen met dat stugge ding, maar zelfs het plastic is niet meer wat het geweest is. Met al die weekmakers gaat het zoveel gemakkelijker dan vroeger. Om impotent van te worden.
Plastic domineert ons leven.
Een bak bier is tegenwoordig geen probleem meer om in de koffer te zetten. Vroeger waren de bakken nog van mannelijk ruw hout. Mijn grootvader, Lowieke Limonaat, de bierhandelaar, zei: “Wellen en gellen, bakken bestellen moar d’ ons zijn b éter als d’ellen”. Vandaag zijn ze vooral licht. Grootvader zou vandaag het geld niet meer op zijn patatten verdienen want moeder de vrouw haalt de alcoholvrije pils tegenwoordig zelf in de drankcentrale of bij de kruidenier op de hoek.
Maten, makkers, miserie!
Ondertussen beschrijven wetenschappers hoe de chemische verbindingen die vrij komen uit zachte plastics, het mannelijke lichaam op dezelfde manier doet reageren als na de inname van vrouwelijke hormonen. Dat we steeds minder vaak een knoert ontdekken is dus de schuld van die chemische brol uit de plastics, de ftalaten. Een vals excuus om ons achter te verschuilen, maar mannen weten waarom.
Kraaien van plezier.
Niet alleen walvissen en zeehonden verslikken zich in de plastic blubber. Ook de kraaien stelen steeds meer van het plastic spul en maken daar hun nesten mee. Vroeger kwamen ze al eens naar een oog pikken en konden we ze met een mannelijk gebaar van onze kroost afslaan. Het zijn andere tijden geworden. Vandaag is zelfs onze Rocky, de pekinees, al blij wanneer hij met een plastieken kip doorheen de lochting mag rennen, schuddekoppend tot de strot het begeeft. Vroeger moest de man des huizes dat beest corrigeren. Vandaag krijgt Rocky een dosis zacht plastic om dat op te lossen. Straks ligt hij mak in de mand, zorgvuldig zijn nagels te likken, niet wetend waarom.
Plastic bederft de lol.
Waar is de tijd dat we het zonder plastics moesten doen? Waar is de tijd dat de wereld nog wat ruimte liet voor mannelijk gedrag? Expliciete mannelijkheid is echt niet meer van deze tijd. Zo zeggen het ook de mannelijke wetenschappers.
Ik denk dat die gasten verweekte plastieken hersenen hebben of op zijn minst te veel plastieksoep hebben gevreten. Bakeland, makker, je uitvinding heeft ons niks dan miserie opgeleverd.
Weg met het plastic en zijn weekmakers.
Sjarel Klak