Mag ik een 5-tal minuutjes van je kostbare tijd ? vraagt hij met een Nederlandse tongval.
Jawel, zegt ze. Ik heb tijd zat want ik ben gepensioneerd. Ik ben enkel bij Okra, bij KVLV, bij het gemengd koor, specialiteit Gregoriaanse gezangen, bij de petanqueclub “Mijn ballen”, de quizclub “Walter ik weet het” —onze quizmaster heet namelijk Robert – , de hobbyclub “Kunst in de schaarse tijd”… Over de boldersgilde zwijgt ze maar wijselijk. De kerel zou toch maar direct denken aan bollen gouda en edammer en haar twee karrenwielen aansmeren. Hij ziet er nochtans voornaam uit en discreet, kortom iemand die in Nederland is aangespoeld, een bootvluchteling uit Vlaanderen.
Ze monstert hem van boven tot onder en heeft vooral oog voor zijn mooie maatpak. Dolce & Gabbana ? raadt ze. Of zou het die andere zijn, eveneens met die dubbele naam, Hugo Boss hoewel ze voor die laatste toch niet zo warm loopt. Zeg nu zelf : je kan toch niet tegelijk kledij ontwerpen en wasmachines, vaatwassers, stofzuigers.
Mevrouw ! probeert hij voorzichtig. Mag ik 3 minuten van je tijd ?
Ze voelt niet eens dat hij haar ongemerkt de soldenzone heeft binnengeloodst en dat ze al 2 minuten reductie heeft gekregen. Sorry, zegt ze, en ze maakt van die adempauze dankbaar gebruik om eens lucht van onderaan uit de longen op te diepen. Hij diept ook wat op, niet uit zijn longen, wel uit zijn binnenzak. Een brochure. Ze kan enkel nog maar een deel van de titel lezen, “…toren”. Ze reageert fel en vindt dat ze allebei hun tijd staan te verdoen, dat ze niet overtuigd hoeft te worden, dat ze elke zondag naar de mis gaat en als hij dat wil, zal ze hem eens heel in ’t kort het evangelie van de vorige zondag vertellen, van de 5 broden en de 2 vissen, net zo vlot als hij dat dadelijk toch ging doen.
De man met het maatpak van de onbekende meester heeft verbaal verzet helemaal opgegeven. Hij schudt enkel met het hoofd en toont haar de brochure : De Watertoren. Hij vertelt haar dat het haar wellicht al is opgevallen dat we momenteel met een grote droogte te maken hebben en stilaan geconfronteerd worden met een nijpend tekort aan water. En dat had hij beter anders aangepakt, directer, recht op het doel af, pal in de roos.
Watertekort, ja. Ademtekort, nee. Ze zegt hem dat ze het maar al te goed beseft, dat hij precies nog niet goed weet hoe haar groententuin erbij ligt. Haar sla ziet eruit als een reep van die groene dweilen, je weet wel h é, van Vileda. Haar spinazie schoot vanuit het pakje zaad al de lucht in. Haar boontjes hangen er slap bij, niet meer content met een geutje water maar smekend om viagra. Haar courgettes zijn nog maar cour als ze al verschrompelen en geen gettes meer kunnen vormen. Haar…
Uit het maatpak weerklinkt plots meer geluid met meer klemtonen. Mevrouw, ik kom je een oplossing aanreiken voor het droogteprobleem ! De stilte daar in het deurgat opent deuren voor de uiteenzetting van de watertorenman. Hij legt haar uit dat ze met een simpele handtekening de waterschaarste van het ogenblik maar ook van alle volgende zomers kan oplossen en hij toont haar een lijst met namen. Er staat warempel achter elke naam een handtekening. Of ze misschien nooit dacht aan de groepsaankoop van zonnepanelen ? Zij ? Zonnepanelen ? Wat zouden die begot op haar dak liggen te doen ! Of ze nooit intekende voor een groepsaankoop van brandstof met andere Zottegemnaars ? Daaraan had ze wel even gedacht maar had dan toch maar verkozen alles bij het oude te laten.
Maar water ! Haar hoofd staat al op een neegebaar gekanteld als ze plots voor zich haar moestuin ziet met haar Saharaselder en haar Kalaharipeterselie en haar Sinaïandijvie en haar Viledaspinazie. Ze komt een pasje dichterbij in haar bloedeigen deurgat want ze wil wel een woordje uitleg van de maatpakwaterman. Hij legt haar uit dat je met een contract dagelijks kan rekenen op de doortocht van de watertractor die je je aandeel water bezorgt, genoeg voor het aantal m2 tuin, geregistreerd bij het kadaster. Want weet je, mevrouw, rechtvaardigheid en wettelijkheid staan hoog in ons vaandel, en hij steekt de wijsvinger een beetje in de hoogte, natuurlijk niet hoog genoeg om er een vlaggenmast in te zien. Dat doet ze ook niet.
Of ze die watertankwagen nog niet zag ? Nee ? Hij rijdt nochtans elke avond af en aan naar de Bevegemse Vijvers, af en aan met water om het gras ginds groen te houden want de volkstuintjes vind je dáár niet ! Dat weet ze ook wel vermits ze ook bij de zwemclub voor senioren is en ze heeft in die buurt nog nooit een krop sla gezien.Ze vraagt hem hoeveel zulke dagelijkse levering van water haar zou kosten en hij belooft haar nog dezelfde dag het rekensommetje te maken en de volgende dag terug te komen.
Ze voelt zich blij en sluit zacht de deur, gans anders dan toen ze die daarnet openrukte. Voor het eerst sinds de Grote Droogte voelt ze vocht in haar mondhoeken en kan ze weer glimlachen. Ze weet het : morgen zet ze haar handtekening en wekt haar groenten tot nieuw leven, zoals Jezus deed met Lazarus.