Deze week spreek ik met Herman De Loor. Ik kom te weten hoe politiek nog steeds zijn leven beheerst.
Herman, geboren op 28 juni 1942, is een oorlogskind. Een onbezorgde jeugd was hem daarom niet gegund. De ernst en de verantwoordelijkheden van toen hebben zijn ganse leven gedomineerd. Maar het maakte hem sterker want tot op vandaag leeft hij met een doel voor ogen. Welk doel dat is? De politiek in Zottegem. Vermoeidheid kent hij niet, toekijken vanaf de zijlijn wil hij niet. Hij wil vooruit, zoals het een socialist betaamt. Dat gevoel voor vooruitgang gaf hij ook door aan Kurt en Karl, die ook al jaren door de politieke microbe zijn gebeten.
Herman wordt voor de eerste keer verkozen in de Zottegemse gemeenteraad op jonge leeftijd. Hij was 28 jaar en hielp mee het net gefusioneerde Zottegem in goede banen te leiden. Bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen op 10 oktober 1976 wordt hij voor de eerste keer schepen. E én van zijn eerste initiatieven toen was de oprichting van een voor- en naschoolse kinderopvang, tot op vandaag een actueel onderwerp. Zo droeg hij zijn steentje bij aan de ontvoogding van de vrouw, iets waar hij toen al voor ijverde.
Vandaag is hij begaan om het contact tussen burger en politici. Zijn stem gaat even de hoogte in als hij voelt dat sommigen te weinig voeling en contact houden met de burger. Het gaat nog vlugger voor Herman De Loor als hij op 8 november 1981 volksvertegenwoordiger wordt. En dan wordt hij ook op 1 januari 1983 de eerste Zottegemse socialistische burgemeester. Waar hij ook soepel de gordijnen van ingaat is dat sommigen vergeten dat het socialisme ervoor gezorgd heeft dat de meeste mensen vandaag een beter leven hebben dan hun ouders en voorouders ooit gehad hebben, dat bijna iedereen nu een hogere levensstandaard heeft en een leven vol welvaart.
De arbeiders zijn ontvoogd, verklaart hij nog in de oude uitdrukkingen van weleer, dankzij de strijd van de socialisten, en eveneens dankzij de christelijke arbeidersbeweging, legt hij ootmoedig uit. Jammer dat individualisme erg in trek is bij sommige partijen. Hij plakt er geen namen op, hij wil geen krassen in het lak maken. Solidariteit is een woord dat soepel op zijn tong ligt en dat volgens hem opnieuw meer in de kranten moet voorkomen.
Als ik hem vraag of de huidige Zottegemse coalitie het één en het ander heeft kunnen verwezenlijken in de laatste periode, steekt hij vlot van wal. Het masterplan voor de renovatie van het stadscentrum en de stationsbuurt is voor een groot deel verwezenlijkt, dit tot voldoening van de inwoners én de handelaars. Zottegem is een wandelstad geworden. Er kan voortaan in alle veiligheid gewinkeld worden. Anderzijds zijn de automobilisten niet helemaal uit het centrum gebannen. Er is dus rekening gehouden met ieders wensen en verzuchtingen. Een klare en mooie verwezenlijking van het huidige en vorige stadsbestuur, zo zegt hij.
En hoe het nu aanvoelt, niet meer deelnemen aan de verkiezingen, vraag ik hem.
Zoals het Herman De Loor past, zet hij zich recht en zegt hij met vuur in de ogen dat het vreemd aanvoelt maar dat hij toch gelukkig is. “Veel jonge mensen met een visie hebben de weg naar de SP.A in Zottegem gevonden”. Het stadsbestuur en in ’t bijzonder de socialistische mandaathouders hebben heel wat bereikt”, gaat hij verder. “De stadskernvernieuwing, het vernieuwde Sanitarygebouw, de uitbouw van het sportcomplex, het nieuwe rusthuis: het zijn allemaal zaken waar de SP.A zijn rol in heeft gespeeld. Zonder Kurt geen nieuw woonzorgcentrum voor senioren, zonder Sandra geen Beislovenpark voor kinderen en jongeren, zonder Peter geen kunstgrasveld aan de Bevegemse vijvers, zonder Joost geen sensibilisering rond orgaandonatie. Wij beschikken over mensen die dingen gedaan krijgen en die niet enkel dingen beloven.”
Wel had hij liever een groter aandeel van stad Zottegem gehad in de ontwikkeling van de site “College Onze Lieve Vrouw van Deinsbeke”.
Nu zorgt stad Zottegem daar voor de ondergrondse parking, wat zeker ten goede zal komen aan de parkeergelegenheid in het centrum. De afbraak van het oude gebouw is inmiddels begonnen en de plannen zien er veelbelovend uit. Een belangrijke ontwikkeling in het stadscentrum die ook het gemeenschapsleven een duw in de rug geven.
Maar dan gaat hij eventjes zitten. Speelt zijn leeftijd of is het eerder de moedeloosheid als hij zich afvraagt of dat nog thema’s zijn van vandaag. Zijn mensen nog wel geïnteresseerd in de lokale gemeenschap als steunpilaar? Hij veert toch terug op als hij mij de vele dankbrieven voorlegt, dikwijls van eenvoudige mensen die geholpen werden omdat de administratieve molen hen anders zou vermalen hebben en Herman hen door de gepaste tussenkomst daarvan verloste. Hij is daar erg fier over, meer nog dan de dankbrieven van voorname politiekers.
Op de vraag of hij nog iets zou willen realiseren mocht hij daartoe de kans krijgen, antwoordt hij dat het aan de bestuursploeg is en niet aan hem. Maar niet langer dan een paar tellen later gaat hij toch even in de hete kolen lopen: de fusies van gemeenten. Hij is er altijd een groot voorstander van geweest. Als parlementair was hij initiatiefnemer. Hij cre ëerde zo een draagvlak en plaatste het onderwerp op de politieke agenda. Hij vindt dat kleine gemeenten het niet per definitie slechter doen dan grote gemeenten, maar dat het hen veelal aan middelen ontbreekt om voor de inwoners de juiste infrastructuren in te planten zoals bibliotheek, sport- en cultuurzaal enzoverder. De kostprijs daarvan is simpelweg te hoog voor gemeenten met een beperkt inwonersaantal (van de 308 gemeenten haalt een derde niet de kaap van de 10.000 inwoners!). Maar hij opteert voor fusies op basis van vrijwilligheid. Lukt dit niet dan moet de mogelijkheid bestaan om dit op te leggen vanuit de overheid. Ideaal vindt hij gemeenten tussen -ongeveer- 50.000 Ã 100.000 inwoners, anders gaat het contact met de burger te veel verloren. Zo ziet hij de huidige politiezones goed samengaan met de grootte van de gemeentes. Voor Zottegem zou dit betekenen, Zottegem — Herzele en Sint Lievens Houtem, eventueel samen met Zwalm, Lierde en Oosterzele. Het is toch een punt om in de toekomst over na te denken.
En dan komen we stilaan op het einde van ons gesprek.
En onmerkbaar, zoals de zee overgaat van groen naar blauw, wil hij het nog eventjes hebben over zijn kinderen. Hoe ze opgegroeid zijn met de politiek, hoe ze die met de paplepel binnenkregen. Van jongs af gingen ze mee naar vergaderingen, acties en betogingen: zo zijn zij ook op een natuurlijke wijze in de SP.A gerold. Allebei staan Kurt en Karl op de SP.A lijst, allebei organiseren ze mee aan Rock Zottegem, allebei willen ze iets betekenen voor Zottegem, samen met de andere SP.A leden.
Bij ons afscheid is Herman De Loor erg sereen, een soort ingetogenheid.
Ik zie vooral tevredenheid omdat hij gelukkig is met het parcours dat hij gelopen heeft.
Dat een simpele jongen uit Velzeke of all places het toch maar geschopt heeft tot volksvertegenwoordiger en bovendien en vooral, tot burgemeester van Zottegem.
Lees ook ons ander interview met een nestor uit de Zottegemse politiek, via onderstaande link
In gesprek met de nestors van de Zottegemse politiek: Willy De Clercq