Marrakesh, een geliefde stad voor zowel de avonturier als de reguliere vakantieganger. De stad wordt gekenmerkt door zijn pittoreske steegjes en kraampjes met allerlei handelswaren. Het straalt een zekere exotische sfeer. De afgelopen dagen werd Marrakesh niet langer geassocieerd met het exotisme en de verscheidenheid aan aromatische thee. Reporters zijn niet langer geïnteresseerd in Marrakesh de stad, wel in het pact dat zijn naam eraan koppelt. Het Marrakeshpact of Global compact for safe, orderly and regular migration zorgt voor de nodige ophef binnen het politieke landschap.
Op 10 december zal onze regering een beslissing moeten maken over de rol van ons land binnen het Marrakesh-pact. Bepaalde kranten beweren dat het kiezen is tussen een aansluiting bij ‘linkse’ landen zoals Duitsland of ‘rechtse’ landen zoals die van Hongarije. Opnieuw wordt de links-rechts-polarisering uitgespeeld, maar is het Marrakesh-pact wel zo ‘links’ als beweerd wordt? Het pact telt 34 pagina’s en bouwt verder op de conventie van Genève en het protocol van New-York. In dit document kunnen 23 verschillende doelstellingen worden teruggevonden. Globaal gezien behandelt elke doelstelling een globale aanpak van een mondiaal probleem: migratie. Hierbij ijvert de Verenigde naties naar samenwerking en uniformiteit van maatregelen. E én van deze doelstellingen wordt letterlijk: ‘Strengthen international cooperation and global partnerships for safe, orderly and regular migration‘ getiteld. Daarnaast behandelt men elementen zoals ‘het terugsturen naar het land van herkomst’ en ‘grenscontroles’. In dit opzicht is het pact een stap in de goede richting, migratie zet immers druk op elk land. Een land kan migratie niet alleen behandelen, opschaling is ten zeerste aan te raden. Dit pact zorgt er niet voor dat het transport van een bepaald land naar een Westers land vergemakkelijkt wordt, kortom: de globale migratie wordt niet gestimuleerd maar eerder tegenhouden. Zo schrijft de VN dat we het probleem in het land van oorsprong dienen aan te pakken. Elk land moet hierbij zijn steentje bijdragen om het probleem bij de wortels te verhelpen.
Het probleem waaraan de zogenaamd ‘rechtse’ partijen als N-VA en Vlaams Belang zich aan storen, is het migratieproces binnen het eigen land. Zo opteert de VN voor een snellere toekenning van sociale zekerheid wanneer een migrant zich op ons grondgebied bevindt. Hierbij zou men de faciliteiten van het huidige migratiebeleid uitbreiden. De faciliteiten worden gekoppeld aan de behoeften van de 21ste eeuw. Daarnaast opteert de VN om migranten sneller de mogelijkheid te bieden om te werken op het grondgebied en toegang tot onderwijs te bevorderen. Een snellere toegang tot sociale zekerheid wordt hierbij gekoppeld aan de snellere toegang tot de arbeidsmarkt. Sommigen beweren dat een dergelijk beleid de druk op ons sociale zekerheidssysteem vergroot. Dit zorgt voor emotionele verontwaardiging zoals u in onderstaand filmpje kan terugvinden:
Een fragment uit ‘De Debatclub’ waarin Theo Francken en Tom Van Grieken migratie bediscussi ëren.
Toch is het belangrijk om de positie van de rechtse politiek hierin te kaderen. Het is immers door de rechtse achterban dat het pact in ons politieke- en medialandschap is verschenen. Er werd 2 jaar aan geschreven en op 13 juli 2018 werd het finale document goedgekeurd door elke aangesloten lidstaat. De plots media-aandacht wijst op een politieke aandacht naar aanleiding van de aankomende verkiezingen. De centrale rol van N-VA is hierbij opvallend, wanneer we de ideologische benadering van de partij buiten beschouwing laten en enkel de politieke benadering aanschouwen. Na de lokale verkiezing was het opvallend dat N-VA veel aansluiting had met eerder ‘linkse’ partijen zoals Groen en SP.A. Dit zorgde ervoor dat de rechterflank van de partij opnieuw aandacht schonk aan het beleid van Vlaams Belang. Door pertinent dit compact te weigeren, hoopt de partij om deze kiezers terug te winnen. De media stelt N-VA centraal binnen deze maatschappelijk ontwikkeling. Eigenlijk is het premier Charles Michel die in het middelpunt staat. Hij dient immers de knoop door te hakken en de finale beslissing te nemen. Hij heeft 4 opties en bij elke optie verliest hij.
Optie 1: het pact ondertekenen: Dergelijke beslissing kan de regering aan het wankelen brengen. Daarnaast zal een deel van de bevolking hem bestempelen met termen als ‘dictator’ en ‘ondemocratisch’. Optie 2: het pact niet ondertekenen. Deze optie zorgt ervoor dat zowel Charles Michel als Belgi ë internationaal als ‘wankelend’ worden beschouwd. Charles Michel zou toegeven aan het beleid van N-VA en naar voren komen als een ‘slechte’ leider. Daarnaast zal onze internationale reputatie beschadigd zijn, wat niet opportuun is met ons lidmaatschap binnen de VN-veiligheidsraad in het verschiet. Optie 3: wachten op andere lidstaten. Sommige landen zoals Nederland twijfelen ook bij de ondertekening van het pact. We kunnen ons verschuilen achter de uitstap van deze landen en dit als motivatie naar voren schuiven. Het biedt echter geen antwoord op de komende politieke discussies en zorgt voor chaos. Hierbij kan Charles Michel afgebeeld worden als een niet-besluitvaardige leider. Optie 4: het toevoegen van tekst. Er is een mogelijkheid om bepaalde elementen toe te voegen. Desondanks is dit in realiteit erg moeilijk aangezien hiervoor een stemming nodig is. Het impliceert een ‘knieval’ van N-VA die beweert fundamenteel tegen het pact te zijn.
Het zijn moeilijke tijden voor onze minister-president. Hij dient creatief om te springen met deze maatschappelijke ontwikkeling zonder hierbij zichzelf te verloochenen. Toch blijkt dat Charles Michel hiervoor de aangewezen persoon zou kunnen zijn. Welke beslissing hij ook neemt, het zal zijn toekomstige positie beïnvloeden.