Gisteren struinde Sinterklaas met zijn roetzwarte pieten door Schendelbeke. De heilige man trok door de straten op zoek naar kinderen om hen te overladen met snoepgoed en andere lekkere dingen. De troepenmacht van de Sint bestond uit zwartgeblakerde pieten die — laten we eerlijk zijn — niet echt overliepen van testosteron, spiermassa en gezag. Integendeel. Er liepen er ook enkele transgenders tussen.
Mokkels
De Beiaard: ‘Dag Lieve Sint. Het machogehalte van jouw ‘zwarte brigade’ wordt onderuit gehaald door de feminisering van enkele nieuwkomers.’
De Sint: Dat is zeker zo. Als bedrijfsleider van een goed draaiend bedrijf — NV De Sint — moet ik voeling houden met de maatschappelijke ontwikkelingen. De maatschappij wordt steeds minder masculien. De genderrollen worden steeds meer divers. Ik heb er dan ook mijn personeelsbeleid moeten op afstellen: minder macho’s en wat meer ‘verwijfde’ types. Nou ja, ik bedoel meer zachte, lieve mokkels.’ De Sint buldert van het lachen.
DB: ‘Bent u nog steeds de lieve kindervriend of richt u zich ook steeds meer naar de volwassenen?’
De sint: ‘We differenti ëren ons doelpubliek én onze activiteiten. We richten ons ook naar de volwassenen om hen bijvoorbeeld opvoedingsvaardigheden bij te brengen of hen aan te moedigen. Heel wat ouders verdienen ook een schouderklopje en een kleine beloning.
Soms is het evenwel nodig om zowel de ouders als de kinderen eens flink de levieten te lezen. Heel wat jongvolwassenen houden er niet altijd een kaarsrechte levenswandel op na. Een stevige correctie is soms nodig… nu en dan gaan we eens fysiek.’ De Sint balt zijn enorme rechtervuist en knipoogt: ‘Daarmee ga ik door beton.’
Een groene piet…
DB: ‘U verplaatst zich nog steeds op een erg traditionele wijze. Wordt het niet stilaan tijd om te investeren in degelijke, moderne mobiliteit?’
De Sint: ‘Het investeringsbudget van de Sint is voor dit jaar opgesoupeerd. Volgend jaar kijken we uit naar een bedrijfsbusje, waarmee zowel ik als mijn legioen pieten mee kunnen worden vervoerd. Ik ben ook op zoek naar een lichte vrachtwagen om de nodige geschenken en het snoepgoed te vervoeren. Tot voor kort liep er tussen mijn personeel ook een groene piet. Hij zat maar steeds te zeuren om ons in de toekomst wat klimaatvriendelijker te verplaatsen door het openbaar vervoer te nemen. Zie je de Sint op de Markt van Geraardsbergen al aankomen met een lijnbus? De mensen zouden nogal lachen. Nee, nee, intussen heb ik deze groene klimaatpastoor aan de deur gezet.’
DB: ‘Ondervindt u niet steeds meer concurrentie van de kerstman?’
De Sint reageert geïrriteerd: ‘Deze amateur vormt voor mij niet de minste concurrentie.’
De Sint is een Bourgondi ër
DB: ‘Straks keert u terug naar Spanje. Heeft u er nooit aan gedacht om naar andere oorden te verhuizen?’
De Sint: ‘In Spanje is het leuk toeven. Maar soms denk ik eraan om ergens in de Denderstreek een villa te kopen. De Sint is immers een lekkerbek en een uitgesproken Bourgondi ër. Lekker tafelen is één van mijn hobby’s. En aangezien Vlaanderen het meest aantal sterrenrestaurants per vierkante kilometer telt, voel ik me dan ook tot deze streek aangetrokken.’
DB: ‘Ik zal u maar laten gaan, want u heeft vermoedelijk nog een drukke agenda af te werken.’
De Sint: ‘Ik moet nog de halve wereld afwerken en er is haast bij. Tot ziens!’
Voor de Sint op zijn paard stapt, nijpt hij mij eens in de wang en fluistert mij toe: ‘En mooi naar de hoofdredacteur luisteren, h é.’ De Sint buldert andermaal van het lachen.
DB: ‘Hartelijk dank voor dit interview, lieve Sint.’
Julien Borremans