Van “behoedzame eekhoorn” naar “commandeur in de orde van het Belgisch Kruis”.
Dit zou een quizvraag kunnen zijn waar weinigen kunnen op antwoorden.
Op zaterdag 1 december 2018 ontving commissaris Alain Remue de onderscheiding van “commandeur in de orde van het Belgisch kruis” in Merelbeke.
Hierbij treedt hij in de voetsporen van burgemeester Thienpont en voormalig commissaris Generaal Catherine De Bolle.
De voordracht kwam er onder impuls van zijn collega 1e hoofdcommissaris Yves Asselman uit respect voor hem en zijn dienst.
In zijn kinderjaren wou hij ingenieur bouwkunde worden om bruggen te bouwen. Laat het nu juist dat zijn wat hem zo groot maakte in zijn loopbaan bij de geïntegreerde politie, aldus Yves Asselman.
Op 27 september 1978 startte hij zijn carrière bij de toenmalige rijkswacht.
Alain, de bezige bij, werd instructeur handhaving openbare orde, was lid van de sectie drugs van de BOB Gent en begin jaren ’90 werd hij officier bij de rijkswacht.
In de nasleep van de “zaak Dutroux” werd hem gevraagd om de leiding te nemen van de “nationale cel verdwijningen”.
De cel groeide uit tot een dienst met een absolute meerwaarde voor de politiediensten en voor het algemeen belang.
Zijn passie en zijn gedrevenheid liggen hier ongetwijfeld aan de basis.
In 1996 studeerde hij in Quantico bij de FBI en hij is eveneens actief voor INTERPOL.
In 2010 kreeg de dienst een nieuwe naam, op het moment dat hij en zijn medewerkers er 15 jaar hun schouders onder gezet hadden.
Vanaf toen noemt de dienst “Cel Vermiste Personen”.
Zijn boek “zeg nooit nooit” is vandaag op hem van toepassing.
1e hoofdcommissaris Yves Asselman weet dat Alain op een bepaald moment een zeer moeilijke periode moest doorstaan toen een brandweerman/duiker het leven inschoot bij een zoekactie.
Alain was er de kop van in. Sommigen wilden hem zelf de schuld geven van de dit droevige en dramatische voorval.
De toenmalige commissaris generaal Catherine De Bolle nam onvoorwaardelijk zijn bescherming op en achteraf zou blijken dat dit volkomen terecht was.
Het is gewoon schrijnend dat iemand die een groot stuk van zijn leven opofferde voor zijn werk, en hierbij zichzelf en zijn gezin vaak wegcijferde bij de eerste en beste gelegenheid zou afgerekend worden.
Alain en zijn medewerkers helpen om vermiste personen terug te vinden en vaak is dit met een tragische afloop. Toch is hun werk zo belangrijk omdat de nabestaanden pas hun rouwproces kunnen starten nadat hun geliefde is teruggevonden.
Julie, Melissa, An, Eefje, Nathalie, Kim en Ken zijn de namen van de verdwenen kinderen die iedereen zich nog kan herinneren. Ondertussen is het een spijtige en ellenlange lijst geworden.
Achter elke grote man staat een sterke vrouw. Ook bij Alain is dit zo. In de donkerste momenten kan hij bij zijn echtgenote zijn eerste zorgen kwijt.
Zij is voor hem in de donkerste momenten van het leven een lichtbaken. Daarom willen wij ook haar in de bloemetjes zetten.
De onderscheiding is volkomen terecht en een symbool van erkentelijkheid en respect van de hele gemeenschap. Het bestuur van de provincie Oost-Vlaanderen, hoofdzakelijk mensen werkzaam bij de politie, heeft enorm respect voor de passie en gedrevenheid van hun collega dat zij besloten om hem voor te dragen.
We willen als vereniging een duidelijk teken geven dat “menslievendheid” nog steeds bestaat en dat men hier meer aandacht zou moeten aan schenken dan aan al het slechte nieuws, zegt Asselman.