Het nieuwe normaal is overgoten met chocoladesaus, zoveel is ondertussen duidelijk. Liefst getopt met een toefje chantilly. Slagroom is gemeen geworden. Net als rijsttaart en vetbollen. Een taart dient meerlaags en met fondant coating. Ook zoveel is duidelijk.
We maken geen lelijke kinderen meer en elke cake lukt. Geen plaats meer voor onderbroeken en kousen van het marktkraam. Enkel merklapjes, die na drie weken niet echt blijken te passen en terug naar Zalando gaan. Geen slechte dag meer maar liever één of andere onuitspreekbare ziekte die niemand anders heeft. En geen geslacht, maar ergens tussenin of een beetje vanalles. Zoveel is duidelijk, en blijkbaar ook weer niet.
De Zweden maken er zich tegenwoordig makkelijker van af. Die gaan voor “lagom”, wat evenveel wil zeggen als “adequaat” of “net voldoende”. En “net voldoende” is voor mij goed genoeg. Met Scandinavisch bloed door de aderen kolkend en de bijhorende looks, moest dit wel mijn “way of life” worden. Ik ben dus blij met “wat het zou moeten zijn”.
Groot was dan ook mijn verbazing toen een juffrouw me onlangs vroeg of “alles ok” was, omdat ik er “een beetje ongelukkig uitzag”. Mag ik je bij deze gerust stellen, lieve juffrouw? Ik ben matig tevreden en dat is exact genoeg. Niet te veel en ook niet te weinig. Mag ik je dan ook vragen die stralende glimlach en dito ogen achterwege te laten? We willen mijn nieuw verworven “lagom” niet verpesten. Alhoewel? Er is nog nooit een Viking gestorven van een beetje uitdaging.