Het is met zaailingen zoals met kinderen, vrees ik. Je overstelpt ze met liefde en zorg. Doet alles om ze te laten groeien. En eigenlijk houd je ze het liefst zo dicht als mogelijk bij jou.
Veilig binnen op de vensterbank en niet in volle grond, waar ze tussen de slakken zitten en onderhevig zijn aan de natuurelementen.
Zaailingen dus.
Ik beken dat ik mijn plantjes te veel bepamper. En dat de tomaten dus opnieuw prijs hebben.
Ze staan op de vensterbank in de living, in het zonnetje en krijgen elke dag een portie TLC. En ze zijn dus weeral een halve meter hoog -t é hoog, zoals vorig jaar- ook al zaaide ik ze ongeveer een maand later. Oeps.
En zo staat de halve tuin momenteel nog binnen. Omdat de ijsheiligen nog niet gepasseerd zijn. Omdat monsterslakken kleine plantjes opvreten. Omdat ik een beetje bang ben dat er iets met mijn kleine zaailingetjes zou gebeuren…
Ik moet dringend een beetje minder lief worden voor mijn plantjes én hen een beetje vertrouwen geven.
Tijd dus om die tomaten alvast zachtjes af te harden.
Of het zal hen echt ‘poepke varen’ als ze in de volle grond vliegen…
Tuinieren is een beetje loslaten, niet? 
Tine
Tine houdt van schrijven en van groen. In ‘De tuin van Tine’ schrijft ze over haar tuin en haar boomgaard … maar eigenlijk ook een beetje over het leven.
Voor ‘De tuin van Tine’ bezoekt Tine ook graag andere tuinen en zorgt ze voor een ‘groene toets’ in De Beiaard.