In ’74 won ABBA Eurosong en “Waterloo” werd één van de eerste woorden uit mijn toen nog beperkte vocabularium. De salontafel werd mijn eerste muziekinstrument en lachende (groot)ouders, tantes en nonkels mijn eerste publiek. Het zou nooit meer goed komen, behalve dan met mijn Napoleon-complex toen ik mijn eerste groeischeut kreeg.
Van toen af zou Eurosong mijn jaarlijks zangfeest worden, zonder bottines en vendels weliswaar, maar met glitterkostuums en veel te hoge hakken, ook voor mannen. Het waren de jaren 70 en 80 en opzichtigheid was het enige wapen van de veel te kleine band op het veel te grote podium.
Onze eerste en enige overwinning zal voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven. We mochten toen de einduitslag horen op de autoradio van mijn vaders lichtblauwe Opel Ascona. We hadden geen smartphones. Mijn nicht mocht in haar wit kleed op de voorbank. De Chubby Checkers en Fats Dominos op haar communiefeest zouden seconden later onderbroken worden door “J’aime le vie”. En Waalse en Vlaamse familieleden zouden samen meebrullen. Belgi ë eventjes één en verenigd in overwinningsroes door een veertienjarig Italiaans migrantje. Europa op zijn best.
Een jaar of 10 geleden ben ik gestopt intens te volgen. Toen Tom Dice zijn gitaar omstrapte heb ik de mijne aan de wilgen gehangen. Een beetje spijtig voor Tesoro, Sennek en Blanche. Stuk voor stuk fijne schijfjes maar niet “edgy” genoeg voor Eurosong wegens geen boodschap en te weinig “statement”. En ik die dacht dat het om muziek ging?
Vraag me niet waarom, maar dit jaar wou ik het nog eens proberen. En aangezien bij “fake music” een portie “fake food” hoort had ik een blik Bosto rijst klaargezet. Mijn blik met cassonade bleek het hoogtepunt van een avond in latex gehulde hermafrodieten en dames die een kip nabootsen. De mijlpalen van de laatste 20 jaar bleken Dana International en éne Conchita Wurst die nog steeds niet weet of hij/zij die al dan niet met mosterd wil. Ik heb een strijd tegen bodyshaming gezien waar ik me soms een beetje voor schaamde en een schreeuw naar aanvaarding in fluo reetveter. Maar ik heb geen muziek gezien of gehoord, geen orkest en geen Francis Bay.
Ook dit jaar zal ik dus weer van Eurosong moeten genieten in retrospectieve. Louis Neefs die net een slok whiskey te veel op had toen hij zijn Jennifer Jennings het hof maakte. Ding-a-dongs die me vrolijk stemmen en Johny die zich afvraagt wat een jaartje uitmaakt. Leandros die de liefde blauw ziet en France Gall onder de foute vleugels van Gainsbourg. Ik denk dat ik dit jaar Maribelle eens ga laten winnen, onder begeleiding van d é Rogier van Otterloo. In 84 voor Nederland slechts 13de maar tijdlozer dan wat ik dit jaar mocht aanschouwen. En ze heeft een bloem in haar haar.