Op twee wielen doorheen Azi ë – deel 2.

Vietnam.

Met open armen werden we ontvangen door een Vietnamese vriendin die ik had leren kennen tijdens mijn studie. Tijdens ons verblijf bij haar slaagden we er snel in om opnieuw voor elk een nieuwe motor op de kop te tikken. Door bij vrienden thuis te verblijven leerden we het land kennen op een geheel andere manier. Niet lang na onze aankomst hadden we het geluk om het Vietnamese Nieuwjaar te vieren. Een feest van offers, huisgeesten, vuurwerk en middernachtelijke bezoeken aan de tempel. Een feest waarbij niemand aan een zegening ontsnapt. Brommers, motoren en auto’s staan opgelijnd aan de tempel wachtend voor een allesoverheersende bescherming voor het komende jaren. Om eerlijk te zijn, het is nodig. Tot nog toe zagen we nergens ter wereld zoveel ongelukken. Zelfs na duizenden kilometers door het Indische verkeer slaagden ze erin om ons te verbazen. Een kettingbotsing van 3 brommers en een auto, een brommer die alleen op de baan rijdt maar toch besluit recht tegen de stoep te rijden of een brommer die het hoogtijd acht om tegen een lantarenpaal te rijden in plaats van te mikken op de meters plaats tussen de lantarenpalen. Dit zijn maar enkele voorbeelden van ongelukken die we zagen gebeuren. Gelukkig nemen deze niets weg van de schoonheid dat dit land te bieden heeft. Azuurblauwe kusten, karstgebergten en volgroene rijstvelden. Eens je de rieten punthoedjes ziet opduiken ben je zeker dat je in een Vietnamees sprookje beland bent. Voor ons werd het sprookje helaas onderuitgehaald iedere keer dat we opzoek moesten naar eten. In geen enkel land hadden we het zo moeilijk om eten te vinden dat we lekker vonden. Misschien was het een gebrek aan kruiden, misschien de eeuwige soepversie van eten of misschien het feit dat we bijna iedere maaltijd hetzelfde moesten eten aangezien er niets anders te krijgen was. Na een rondrit in het Noorden van Vietnam brachten onze motoren ons naar Laos.

Laos

Vol spanning staken we de grens over. Plots maakte het asfalt plaats voor rood gekleurd zand en een kronkelige baan die ons doorheen de bergen naar het eerste dorp bracht. Het leek alsof we een film binnenreden. Een landschap ons zo bekend uit de vele oorlogfilms en een ondergaande zon alsof hij recht uit de film “Apocalyps Now” geplukt werd. Tot dan toe hadden we ons nooit gerealiseerd hoe groot de impact van de oorlog nog was in dit land. Bommen die ooit gedropt werden door de Amerikanen tekenen tot de dag van vandaag het leven van de lokale bevolking. Uitbreiding van het rijstveld gebeurt op risico van eigen leven. Kinderen vinden nog steeds clusterbommen. Mooi geel geschilderd wordt ermee gespeeld tot het spelen eindigt met een knal en een ondragelijk verdriet. Gelukkig is de ontmijningsdienst volop bezig dit mooie land terug tot leven te wekken.

Hulzen van clusterbommen functioneren als palen voor paalwoningen en als bloembakken om groenten in te kweken. Uit deze tuigen des doods groeit er nieuw leven. Een nieuw begin. Gedeeltelijk dankzij deze oorlogslittekens blijft Laos een land van ontembare wildernis. Oerbossen, kleine aardewegen en verstopte houten dorpen. Kinderen die wuiven terwijl je langsrijdt en hun hand uitsteken voor een ‘high-five’. Armoede gedragen met de grootst mogelijke glimlach. Laos begint ontdekt te worden door toerisme, maar je hoeft niet ver te gaan om een blik achter de schermen te werpen. Eens je het land echt gezien hebt laat het je niet meer los.

Borneo

Om op avontuurlijke wijze verder te reizen zetten we vervolgens voet aan wal in Borneo, waar jungle en vervoer per boot centraal kwamen te staan. De mysteries van de jungle worden zeker niet overdreven. Dieren, zowel groot als klein, begroeten je overal eens je erop begint te letten. Over land baande we ons een weg van Kuching naar Kota Kinabalu via het streng islamitische Brunei met als hoogtepunt een 600 kilometer lange boottocht doorheen de jungle naar Belaga. Een klein dorpje te midden van oneindige bossen, maar toch waande we ons er in het paradijs. Veel was er niet te doen behalve rondwandelen tussen de houten hutjes, wuiven naar de kinderen die al lachend en wuivend uit hun betonnen buitenbad sprongen, melkthee drinken, noedels eten en wat praten met de lokale bevolking. Een manier van leven observeren die voor de meeste onder ons ondenkbaar is. Een leven van dag tot dag, een leven dat nog steeds volledig afhankelijk is van moeder natuur en een leven dat van buitenaf misschien paradijselijk lijkt, maar er in praktijk ver van verwijderd is. Voor hen een manier van leven, voor ons weer een ervaring rijker.

Thailand

Na Borneo was het tijd om even uit te rusten en welk land is daar beter voor geschikt dan Thailand. Alles is voorzien op toeristen. Geen gedoe om van de ene plaats naar de andere te geraken en toch beschikt het over alles voor een eerste kennismaking met Azi ë. Natuurpracht, schitterende tempels, karst gebergte, oneindig witte stranden en kusten waar eilandjes in het rond gesprenkeld liggen. Na een kleine rondreis in het Noorden besloten we om 10 dagen op dezelfde plaats te blijven, op Koh Lanta. Tijd om onze laatste etappe van de reis voor te bereiden, wat te rusten en met de motor het binnenland en de stranden onveilig te maken. Om misverstanden te vermijden, onveilig werd het niet aangezien we het strand en de bossen voor ons alleen hadden, maar genieten was het zeker en vast wel! Na wat welverdiende rust waren we helemaal voorbereid op onze laatste bestemming vooraleer huiswaarts te keren.

Nieuw Zeeland

Plots stonden we terug in de westerse wereld met droge wc brillen en wc papier, winkels met voedingswaren die ons bekend waren, logisch verkeer en propere stranden. Al deze luxe kwam natuurlijk met een prijs. Mensen waren ineens meer afgesloten, geen melkthee meer, geen fruit smoothies meer en geen goedkope hotelkamers. In plaats daarvan stapten we in een klein busje en reden het onbekende tegemoet. Weer waren we erin geslaagd om in putje winter toe te komen. Het contrast met Azi ë kon niet groter zijn. Van de ene dag op de andere hadden we te maken met een temperatuurdaling van ongeveer 30 °C. Van veel te warm naar vriestemperaturen, maar behalve de temperatuur kon Nieuw Zeeland ons niet beter welkom heten. De allereerste keer dat we informatie vroegen kregen we zelfgemaakte brownies en koekjes, chocolaatjes en een hoop verse eieren cadeau waar we de volgende ochtend een heerlijke omelet van bakten. Van iedere dag genoten we ten volle. Het was dan misschien koud, maar de natuur was overweldigend mooi. Als er een plaats is in deze wereld die je kan overtuigen dat het leven mooi kan zijn is het wel Nieuw Zeeland. Overdag een ontembare kustlijn, eeuwenoude bossen en glooiende heuvels die vervolgens plaatsmaken voor sneeuwtoppen. ´s Nachts een sterrenhemel waarvoor je zonder twijfel uren in de vrieskou doorbrengt en melkwegen die aan een nachtelijke regenboog doen denken. De schoonheid houdt niet op. De perfecte locatie voor de opnames van een fantasie film. Geen wonder dat ‘The Lord of the Rings’ er gefilmd werd. De lijn tussen mythe en werkelijkheid vervaagt makkelijk. Bubbelende aarde, meters hoge geisers, warm water rivieren en stoom die uit de grond omhoog komt doen je afvragen waar de dinosaurussen gebleven zijn in deze wilde wereld.
Een wereld waarvan we de eer hadden een stukje te verkennen. Een wereld die ons van oor tot oor kan doen glimlachen en een wereld die ons tot tranen kan brengen, maar een wereld waar we nog lang niet genoeg van hebben!

Meer over dit avontuurlijke duo kan je ook lezen op  JONAS &  IRIS@A.TRAVELLERS.TALE