Toen ik een paar dagen geleden een vroeger buurkindje en haar papa in de winkel ontmoette -ze was intussen een verderafmeisje geworden- informeerde ik of ze nog steeds een poes hebben.
Ennemie Public 1/2 gemist? Check deze link
Vervolg Ennemi Public 2/2, hieronder
Het antwoord was ja. Ik had steeds het voogdijschap over twee poezen op mij genomen telkens ze op reis gingen. Of ze niet weer een tweede poes wilden. Het antwoord was nee. Ik had hun nochtans een model kant-en-klaar : lief, speels, mollig, eet letterlijk alles, met ongewone vacht, trouw, kortom dat wat ze zochten. Maar ze zochten niet. En of ze wel wisten hoe het beestje heet ? Nee ?Kreng !
Ze werd een trouwe klant maar dat kwam ook door de verwennerij. De kippenlevertjes wisselden af met kippenhartjes, alles mooi voorgesneden zodat de poes geen hypotheek moest leggen op de voortanden en zeker het gehakt en het kattenvoer zorgden voor een gemakkelijke en vooral vlugge consumptie. De ingevallen buik kreeg stilaan wat meer model, een beetje meer vulling maar met dergelijke culinaire hoogstandjes verwacht je als dierenvriend niets anders. Ze bleef zich verbergen onder de struiken maar zodra ik me maar toonde, verscheen ze ook en begroette me, weliswaar op veilige afstand, met een partijtje blazen en met een dikke staart. Nog altijd meende ze dat ik het schoteltje met haar zou delen en nog altijd plantte ze de poot erin en stoof terug met een brokje onder het groen. Mijn kleindochter wees me erop dat een volle maag bij een poes ietsje anders oogt dan een volle kat. Mensen uit de Vlaamse Ardennen hebben naar het schijnt zeer sterk ontwikkelde veterinaire zintuigen
Die avond viel het inslapen zeker niet mee. Zorgen hebben niet altijd een menselijke oorzaak…
Toen was er telefoon. De verver vertelde dat hij de volgende dag achteraan ramen en deuren zou komen schilderen. Hij kwam. Hij schilderde. Maar hij zette ook zijn metalen ladder open, hij plantte potten en dozen neer op een tentzeil, hij hoestte luid, hij floot af en toe een deuntje, hij wreef luidruchtig met het schuurpapier over het nieuwe hout en hij luisterde naar Radio2 en naar Dana Winner en Laura Tesoro en naar Bart Ka ël. Hij vertrok en liet zijn spullen in een hoek achter. Die avond bleven de levertjes in de ijskast want de poes daagde niet op. Ook de volgende morgen was ze er niet. Was ze allergisch voor verf of voor ververs of voor Dana Winner ?
De volgende dag kwam hij verder verven, hoesten, fluiten, en de poes weghouden van de plaats delict. Zelfs ’s avonds, als de ladder was opgeplooid en alles wat aan de doortocht van een schilder kon herinneren al verdwenen was, verscheen de poes niet meer. Was het oef! of was het joepie! Was het hoera! Of was het : eindelijk ! maar diep vanbinnen juichte ik en wenste mijn evenmens veel genot met de aankomst van een zwerfpoes met bruine vacht en steeds klaar om te blazen en de staart in omvang te laten toenemen.
Een dag later vertelde me iemand van een pikzwarte zwerfpoes die met vier jongen uit het niets was gekomen en van zijn tuin een kraakpand had gemaakt, een scenario dat afgekeken was van de Gentse romazigeuners. Niet de poes zelf, wel mijn fantasie sloeg op hol. Mijn oren stonden op scherp en ik luisterde heel aandachtig of ik vanonder de struiken geen gepiep hoorde, nee flauwerik, niet van muizen maar van pasgeboren kittens, vier nog wel want voor minder spits ik de oren niet. Het was zaligmakend stil, geen piep was te horen, zelfs geen ie want jonge katjes kunnen de p nog niet uitspreken. Ze kwam niet terug, niet alleen, niet in gezelschap.
Tot er op een morgen wat op de rand van het gras zat. Het was bruin, het blies naar me, het rechtte zich en verdubbelde de staart in omvang en… het had een platte, ingevallen buik. Kreng was terug. Ze had razende honger, ze had honger voor 5, ik voelde het. Ze slokte alles naar binnen en tegen de tijd dat ik vanachter het raam haar eens wilde monsteren, was ze alweer verdwenen. De vluchtroute was me onbekend. ’s Avonds was ze er weer en sindsdien bouwen we samen een mooie toekomst uit : ik blijf haar culinair steunen en zij houdt er blazend de spanning in. Haar wachttijd is waarschijnlijk voorbij na een mooie worp, de mijne duurt voort.
Ik hou jullie op de hoogte. Volg het gebeuren niet op facebook : katten “zitten” niet op facebook want ze vinden geen passend wachtwoord.