Eindelijk de vakantie voorbij. En dat werd tijd. Twee maand kinderen die vrolijk spetteren en spletsen en Ray Bans. Vlietige vrolijkheid voor de lens, vermoeidheid achter polaroidglazen. Kraaienpootjes trainen minder makkelijk dan sixpacks en de glimlach kan maar zo lang gespannen. Nog even en die vervelende koters kunnen gedropt aan de schoolpoort. Nine to five internering voor schatjes die niet op elk moment gewenst zijn. Eindelijk kan opnieuw de porto of gin&tonic aangesneden vanaf 10u30!
Na foto’s van BBQ’s, Vlaamse zangers op hooikarren en opgesmukt hotelfood kunnen we ons de komende dagen verwachten aan foto’s van eerste schooldagen en -weken. Foto’s van de eerste dag aan de schoolpoort, de eerste turnles en de eerste brooddoos zullen ons de om de oren vliegen. Geen foto’s van de “eerste dag gepest”, de “eerste keer stevig uitgeschoven met de fiets op weg naar school”. Kinderen fietsen niet langer. Ze worden gedropt. Geen foto van eerste “passer in hand” of eerste “vulpen uitgelopen en geen vloeipapier voorhanden”, maar van “eerste i-pad gevallen” en eerste “leraar met burn-out en dit al na drie dagen”.
En het worden harde tijden tot het einde van deze negen maanden durende calvarietocht, waar vallen niet toegelaten is en opstaan enkel buiten de allesziende lens. “Mijn kind schoon kind”, gaat al lang niet meer om een strik in het haar, maar om uitmunten. Een lat die veel te hoog gelegd wordt voor velen, waardoor school niet langer zorgt voor verwondering maar voor ontgoocheling. Maar we hoeven niet nog meer astronauten. De maan zit vol. En managers hebben we ook te veel. De trein om zeven uit Geraardsbergen kan er echt niet nog meer aan. Kuisvrouwen en keukenpersoneel dient nu al op te stappen in Aalst en Ninove. Er zijn geen 1000 genie ën in elke school. Ik was er eentje en ik kan je verzekeren dat het eenzaam is aan de top.
Binnen negen maanden zal er met zwarte hoedjes gegooid worden en iedereen zal geslaagd zijn. Kleuters zullen gooien op hun overstap van Pampers naar Broekies. Het eerste leerjaar zal gooien op het leren schrijven van de voornaam. Behalve Priscilla Bronymn Moonshine, omdat haar ouders eikels zijn en min maal min niet altijd plus geeft. We zullen gooien op het bemeesteren van de deling zonder ooit de staart gezien te hebben. Op 100 meter schoolslag en een stelling van Pythagoras die nutteloos bleek.
Maar zo ver zijn we nog niet. Eerst de eerste week, de eerste verwondering en eerste uitdagingen. Doe dat goed, kerels en meiden van de toekomst. Ik wens jullie allemaal een eerste schoollief en bijhorende kus achter het hoekje, een eerste aha-erlebnis en fijne mentors die jullie leven in een juiste plooi zullen strijken. Doe dat goed! Ik reken op jullie!