85 kindjes op 31 jaar tijd zijn met veel zorg en toewijding opgevangen door onthaalmoeder Marjan uit Oosterzele. Samen met haar man Piet, gaat Marjan met pensioen. Zij had het schitterende idee om al wie ooit bij haar een deel van de eerste levensjaren heeft doorgebracht, uit te nodigen op haar pensioenfeest op 7 september. Het oudste opvang kind was 31 jaar en het jongste 26/9/2017.Willem was het eerste via het OCMW.
Marjan, kan je ons vertellen hoe je erbij gekomen bent onthaalmoeder te worden?
Na het middelbaar onderwijs in Oosterzele volgde ik typles in het toenmalige PTHTI in Zottegem. Men vroeg mij daar of ik niet wilde inspringen om iemand te vervangen. Tot mijn takenpakket behoorden administratie en toezichten. Ik deed dat werk heel graag maar het was maar een interim van 6 maand. Ik moest op zoek naar werk en dat vond ik in Brussel. Ongeveer 5 jaar lang spoorde ik elke dag naar Brussel. Ik vertrok ’s ochtends vroeg en kwam pas omstreeks 18.00u thuis. Piet werkte in ploegen en wij zagen elkaar veel te weinig. Toen ons 2de kind geboren werd, bleef ik thuis. Al vlug kreeg ik de vraag of ik geen andere kindjes wilde opvangen.Via mond-aan- mond reclame begon het.
Hoeveel kindjes kon je opvangen?
Normaal gezien waren het er 4 of 5. Soms, om iemand uit de nood te helpen of als een andere onthaalmoeder ziek was, konden het er tijdelijk 6 of 7 zijn. Maar dat was altijd maar voor een heel korte periode.
Hoe zag zo’n dagschema eruit?
Vanaf 7 u was ik paraat om de kindjes te ontvangen. Sommige ouders namen hier zelfs wel eens een snel ontbijt. Het was altijd heel huiselijk bij mij. De laatste kindjes werden ten laatste om 18.00u afgehaald. Zoals ik al zei, kookte ik elke dag. Ik gebruikte zoveel mogelijk verse groenten en we kregen er ook uit de tuin van mijn 90 jarige vader. Een t é strak schema hanteren, lukt niet. Men moet flexibel zijn want elk kind heeft een eigen ritme en de gewoontes van thuis spelen ook een rol. De kindjes kregen activiteiten aangepast aan hun leeftijd met een afwisseling tussen gerichte activiteiten die eigenlijk lerend waren en vrij spel. Terwijl de kindjes na de middag sliepen, vulde ik het communicatieschriftje zo grondig mogelijk in. Bij verjaardagen of afscheid van de kindjes was er altijd een feestje met zelfgebakken appeltaart en wanneer een Bambi werd geboren, was er een Bambi borrel
Had jij dat allemaal alleen onder controle?
Goede organisatie is heel belangrijk maar ik heb het grote geluk gehad dat ik jarenlang kon rekenen op Els, een vrijwilligster die een paar voormiddagen in de week langs kwam. Zij was intensief bezig met de kindjes: deed spelletjes, leerde liedjes en dansjes aan en bereidde de kindjes op die manier voor op de kleuterklas. Als Piet thuis was, sprong hij ook wel eens bij. Zo is hij er bijvoorbeeld in geslaagd een baby die weigerde een flesje te drinken na weken borstvoeding, toch een eerste flesje te laten drinken. Maar ik geef toe dat het in de voormiddag soms h~ig was omdat ik zelf ook altijd gekookt heb, soms voor 10 personen, voor de kindjes en voor mijn gezin. Maar dan was er de vrijwilligster die er voor de kindjes was.
Hoe voelt het om een punt te zetten achter die 31 jaar?
Ik droomde al van kindsbeen af van een job met kindjes. Ik heb mijn werk altijd met hart en ziel gedaan. Ik besef ook dat ik veel geluk gehad heb. Er zijn geen echte ongevallen gebeurd er waren ook geen ernstige ziektes. Ik kreeg veel hulp en ondersteuning van Els, mijn gezin. Maar de tijd is gekomen voor iets nieuws: tijd voor ons kleinkinderen , voor mezelf, om de dagen in te vullen zoals ik het wens, tijd om te fietsen en op reis te gaan, tijd ook om de goede herinneringen aan die 31 jaar te koesteren …
