Je bent nog niets veranderd na al die jaren, zei ze. Ze keek niet bedenkelijk, ze zei het zelfs met een gemoedelijke glimlach. Ze was ooit een collega geweest en wist waarover ze sprak. Ik voelde me gevleid. Of toch niet.
Misschien bedoelde ze wel : je zag er 25 jaar geleden ook al uit als een matrone, met dubbele kin, met oorlellen als voorhistorische remsystemen, met een stem om puur kristal barstjes te bezorgen.
Maar met die uitleg van mezelf neem ik geen vrede.
Duidt ze misschien op mijn vorm van humor die door het komen en gaan van de jaartallen op de teller niets is veranderd ?
Lijdt een sneer, een steek onder water, de draad steken niet onder het verouderingsproces ?
Vindt ze mijn nuchtere, zakelijke, rationele benadering nog steeds dezelfde ? Waarom iets wit of zwart noemen als je het kortweg grijs kan heten ! Waarom Jeff Hoeyberghs financieren en rimpels laten verdwijnen, het overtollige vet laten wegzuigen met een lyposuctie, je oogleden laten optillen naar hogere regionen als je directe omgeving maar naar je handen hoeft te kijken en zich de vraag stelt : papyrus ? perkament ? te heet gestreken ?
Of bedoelt ze daarmee mijn Moeder Theresagehalte, mijn Pater Damiaanwaarden, mijn Theresiagelijkenis, of het nu de kleine is van Lisieux of die van Avila of die Bevegemse, je weet wel, van Hoplr. Gelukkig speelt de leeftijd dit keer volkomen in mijn kaart en had ze het zeker niet over mijn onveranderde Greta- of Anunatoewijding.
En dan, op zekere dag, ’s nachts is het minder evident, weet ik het : die ex-collega is een leugenaar, een gluiper, een hypocriet. Je bent nog niets veranderd, zei ze, en dat meende ze ni ét. Hoe ik dat weet ? Korte tijd later kom ik een ver familielid tegen, iemand van een ietsje dichter dan Kirgizi ë. Ik zie hem maar hij ziet mij niet, totaal niet want hij herkent me niet meer. Het is ook al zo lang geleden ! Het was op een trouwfeest en ik droeg een felrode jurk, in pure flamencostijl. Die hangt nu nog steeds in de kast, in een hoes, een witte, met lange rits en een sticker erop, een gele met in grote letters VERLEDEN. Had ik maar van de ontmoeting geweten dan had ik de rode jurk aangetrokken om mijn inkopen te doen in Aldi. Ik had zelfs voor een extraatje kunnen zorgen : een paar castagnettes en een rode roos met lange stengel stevig tussen de tanden.
Kortom, liefste ex-collega, je hebt me behoorlijk van mijn melk gebracht. Laten we het zo afpreken : we gebruiken “Je bent nog niets veranderd” kortweg als begroeting, beter dan saluutjes en mercikes. Je kan kiezen voor een supplementaire handdruk of zelfs voor een vochtige zoen maar met dat “Je bent nog niets veranderd” kan je overal terecht : bij een verhoor in het politiebureau, bij een mondeling examen, bij een sollicitatiegesprek, bij de zoveelste doortocht van de deurwaarder, zelfs aan de voordeur van Roger Vangheluwe of van Bo Van Spilbeeck. Ondervind je narigheden, richt je tot Radio2 en de Inspecteur.
,