De ververij in Ronse is een erg mooie ruimte waar een gedreven ploeg erg goed omgaat met de oud industri ële site en er ondertussen een kunstencentrum heeft ondergebracht, netjes ingepast in de omgeving. Ook het aanbod en de werking mag een voorbeeld zijn voor veel stadsbesturen.
Maar goed, come in stay out.
in deze tentoonstelling tonen Inge Decuypere, Isa D’hondt en Jo Michiels recent beeldend werk. De titel van de tentoonstelling verwijst naar een werk van één van hen.
Come in is een uitnodiging om dieper op hun werk in te gaan en het zelf te verkennen. Je leest het werk niet in één blik. De verbanden tussen de drie kunstenaars zijn duidelijk, maar ook de verschillen. Als een twee-eiige drieling verbonden, maar ook anders tot rijping geworden.
En stay out geeft de vrijheid aan om de werken anders te interpreteren. Of ook, heeft een kunstwerk interpretatie nodig? Moet het worden uitgelegd, of is de wording van het werk voldoende. Dit proces lijkt me anders voor de drie kunstenaars.
Inge Decuypere woont in Roborst, Zwalm en is steeds op jacht naar boeiende composities. De literatuur voedt haar verbeelding.
Ook ging ze voor deze tentoonstelling buiten haar atelier werken en dit bracht haar tot één van de meest intrigerende werken van deze tentoonstelling, ‘jeu de toits’, woordspeling ontleend aan de Zwalmse daken.
Een beeld, gevat in een kader, maar ook met de zin om eruit te breken en zijn eigen weg te gaan, beetje tegen wringen.
Ook bij haar andere werken lijkt me dit de leidraad te zijn. De drang naar vrijheid zonder daar enige verklaring hoeven over te geven, schilderen tegen de lijntjes en altijd klaar om er naast te lopen.
Ook lijkt het mij alsof ze steeds iets wil toevoegen, het is steeds een beetje onaf en juist dat blijft haar werk versterken.
Isa D’hondt, ik wil haar graag vergelijken met Raoul de Keyser en Ilse d’hollander, maar dat zou haar ook een beetje onrecht aan doen. Ze doet haar eigen ding en dat doet ze goed.
Haar werken zie ik uitgepuurd aan de muur hangen, enkel de essentie schiet over. Geen overbodige lijnen of borstelstrepen en soms ook onherkenbaar. Eigenzinnig, maar dat is ook de sterkte van een kunstenaar. Observeren is wellicht een essentieel woord in haar kunst. Zelf zegt ze de laatste jaren ook meer ruimtelijk werk te maken en op die manier verder te zoeken naar essentie, maar toch hou ik het meest van haar po ëtische schilderijen.
En dan Jo Michiels. Zelf zegt hij dat zijn tekeningen en schilderijen composities zijn van geometrische vormen, kleuren en organische lijnen. Hij laat zich inspireren door “(retro)pornografische foto’s. Wellicht heb ik dat niet kunnen ontdekken. Wel voel je de zoektocht naar de compositie en ben je getuige van het ontstaansproces. Zijn werken ontstaan bijna op zichzelf zonder plan en daar kan je gerust in meeleven. Het toeval speelt ook zijn rol, zeker in de Gerhard Richterwerken, zoals ik ze wil benoemen zonder Jo onrecht aan te doen. Het toeval en de lijnen en de kleuren ontstaan ze zoals ze ontstaan.
Wie gaat kijken zal vaststellen dat de drie kunstenaars lekker leuk bij elkaar aansluiten, zeker wat kleur en lijnenspel betreft. De tentoonstelling is één geheel, een triumviraat van kunstenaars.
Ook de samenstelling en de organisatie van de ruimte verdient een pluim.
Geen excuses om niet te gaan kijken. Nog tot 08 maart 2020.
Cc De Ververij, wolvestraat 37, 9600 Ronse