Jubileumviering Vijftig jaar Chiro Were di Bottelare

Vrijdagavond werden de leiding ,leden en sympathisanten uitgenodigd in de raadszaal van Merelbeke voor de jubileum viering vijftig jaar jeugdbeweging chiro were di uit Bottelare. En drietal sprekers belichte het nut van een jeugdvereniging, men keek naar het mooie verleden en stonden hoopvol klaar voor de toekomst.

Frank Monsecour belichte in een notendop het verleden

Eind 1969, op 2 november om precies te zijn, werd Chiro Were di Bottelare officieel opgericht door Eugène Devijver met steun van onderpastoor E.H. Georges Van Oostveldt. De eerste jaren hielden enkele leiders uit Kessel-Lo (tegen Leuven) Chiro Were di op de been, het waren vrienden van de familie Devijver die uit die streken kwamen. Wie er in het begin ook bij was, is Luk Van Acker die behoorde tot de eerste lichting leiders. Oprichter Eugène Devijver was niet alleen groepsleider, hij was ook de chef-kok van dienst, bijgestaan door zijn vrouw Florentien en o.a. Martine Van de Putte. Memorabel waren de openingen in formatie op zondag. Oprichter en onderpastoor Georges Van Oostveldt stond erop om erbij te zijn waarbij hij ons niet alleen heel wat heimatliederen bijbracht maar ons ook leerde marcheren onder de kreten Macadam, macadam… steenweg, steenweg. Uiteraard liet hij ons ook mee stappen in de jaarlijkse St-Annaprocessie waarbij we fier met de Chirovlag op kop alle kapellekens van Bottelare deden. Al even memorabel was onze deelname aan het carnaval van Bottelare en dat tot aan de fusie eind de jaren zeventig. Boer Leyman liet ons zijn hooiwagen inrichten, vaak gelinkt aan het kampverhaal, zo konden we ons verkleedgerief twee keer gebruiken natuurlijk.

De eerste jaren kende onze Chiro erg moeilijke momenten wegens een gebrek aan leiders. Midden de jaren zeventig kwam zelfs het voortbestaan in gevaar. Proost Van Oostveldt trok daarop naar de Chiro van Melle die beschikte over een heel ruime leidersploeg. Hij hield daar tijdens een leiderskring zo’n vurig pleidooi dat een viertal van de beste Melse leiders de overstap zette naar Bottelare. (14)Dat schepte zo’n sterke band dat opeenvolgende leiders van Melle tot tien jaar lang Were Di zijn blijven ondersteunen. Je moet weten dat onderpastoor van Oostveldt ooit proost was geweest van de Chiro van Melle, toen mijn vader daar leider was. Die Melse invloeden zijn tot vandaag voelbaar, er ontstaan nog steeds mooie liefdesrelaties tussen Were di en de meisjeschiro van Melle. Die Melse leiders waren ook goede muzikanten die de liefde voor de gitaar meebrachten en de ambitie om in elke leidersploeg een gitarist te hebben die jaarlijks de kampsong schrijf. Maar het was Mark Devijver, zoon van oprichter Eugène die al in de jaren zeventig schitterende kampliederen schreef, o.a. dat over het kampthema ‘Zigeuners’ – Zonen van de wind, neem je huifkar trek weg zorg dat niemand je vindt. Van de wind kon je bestaan….

De Chiro, een tweede thuis

Zoals voor vele kinderen en jongeren vandaag was de Chiro voor mij zoveel meer dan wat zondagse ontspanning. Een hele namiddag ravotten, spelen en zingen weg van alle zorgen, was zo heilzaam in die moeilijke jaren. En vandaag weten we het allemaal: buiten wandelen, lopen en spelen is de beste gezondheidskuur, zowel fysiek als mentaal!

Op avontuur in de Ardennen

Een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van Were Di, was de verandering van kampplaats, van Vlaamse dorpen als Essen en Langdorp en Herselt in de kempen, Loppem in West-Vlaanden en Galmaarden in Zuid-Oost-Vlaanderen, naar de echte Ardennen in Walloni ë. Die allereerste keer in 1980, in Martilly zullen we nooit vergeten want midden in het kamp, de nacht na de bezoekdag van de ouders, liep het kampterrein volledig onder water. Het water stond al twintig centimeter hoog waarbij het zoeken was naar de pickets in de grond. Het was het eerste van vele regenkampen met modder als voornaamste spelmateriaal. Dat we dat zouden blijven culti-veren. Twee lessen werden geleerd in Martilly: we plaatsen de tenten niet meer naast een beek die vaak uit haar oevers treedt én we plaatsen de hudo niet meer helemaal bovenaan het kampterrein, want die laatste inspanning was bij hoogdringendheid voor veel jongens te groot, met alle gevolgen van dien in de korte broek. Het was ook de eerste en laatste keer dat we het kamp zouden verder zetten in Bottelare op een weide van boer Leyman. De tenten moesten namelijk gedroogd en gekuist worden waarbij we van de nood een deugd maakten en de rest van de kampperiode uitspeelden in de Berrenstraat.

Begin jaren tachtig startten we ook met mosselsoupers om de kas te spijzen. Toen enkele jaren later meisjeschiro Klimop Bottelare werd opgericht, zorgden ze mee voor het succes van de mosselsouper en kregen ze een derde van de winst. De jongenschiro kende toen ook dubbel zoveel leden als de chiromeisjes. Dat waren andere tijden, vandaag is Were di het kleine broertje van grote zus Klimop.

Chiro: rebelse vrijplaats voor amusement, creativiteit maar ook engagement

Als men vraagt waarom kinderen zo graag naar de Chiro gaan, dan is dat omdat ze daar mogen experimenteren. Op huisbezoek als leider kreeg ik vaak het volgende te horen van ouders: we kunnen onze zoon maar mee één ding straffen, nl. zeggen dat hij zondag niet naar de Chiro mag gaan, of nog erger niet mee op kamp… Wat steken jullie toch allemaal uit dat ze zo graag gaan? Heel eenvoudig: ze krijgen de ruimte om in alle vrijheid en zottigheid zich met leeftijdsgenoten te amuseren in een veilige omgeving. En dat experimenteren wordt uiteraard aangemoedigd door de leiding zelf, zoals op kamp met de vliegende brigades , vaak een duo dat de opdracht kreeg om voor extra animatie te zorgen . Ook al zijn we altijd een jongenschiro geweest, we zorgden zelf voor een zekere vrouwelijke aanwezigheid, uiteraard gelinkt aan het kampthema. Het is een verhaal apart waarom het tot op heden niet lukt- of niet wenselijk is- om samen te smelten met chiro Klimop.

Meer lokaal toonden we engagement door boer Leyman jaren na elkaar te gaan helpen bij het binnenhalen van de bietenoogst, weken na elkaar gooiden wij de bieten op zijn kar om daarna te genieten van zelf gebakken brood met verse chocolademelk. Soms vloog er echter een biet over de kar en dan één terug wat vervolgens ontaardde in een echte bietenoorlog. Later zou dit worden verder gezet op kamp met de traditionele bananengevechten.

De oprichting van de vzw Ontmoetingscentrum

Een laatste grote verandering voor de uitbouw van Chiro Were Di was de verhuis naar het ontmoetingscentrum in de Lindestraat waarbij we van twee lokalen achter het klooster plots beschikten over vier lokalen, een keuken, een zolder en een zaaltje. De gemeente had het uitgeleefde gebouw gekocht van de kerkfabriek om een degelijk verblijf voor chiro Were Di te kunnen garanderen. Maar er was veel werk aan, de deuren hingen los, er was één wc – een plank met een gat in – de rolluiken hingen los… het is dan ook een historisch gebouw uit de 18^e en 19^e eeuw.

Na 25 jaar zette Were di een volgende stap vooruit met de oprichting van de vzw Ontmoetingscentrum in 1995. We verkochten stickers, hielden barbecues en papierslagen om de renovatiewerken te kunnen betalen.

Toen ontstond ook een bloeiende oudleiding-werking met als eerste doel de lokalen te onderhouden en renoveren. De hele renovatie van het ontmoetingscentrum duurde uiteindelijk vier jaar, van 1996 tot 2000 .

Naast de vzw ontstonden nog andere verenigingen van oud-leiders zoals fietsclub Snoopy die nog elk jaar op fietskamp gaat naar het buitenland en kaartclub Broel (niet Troel) naar kabouter Wesley, die zeer regelmatig een avondje kleurwiezen. Het moge duidelijk zijn, beste mensen Were di maakt vrienden voor het leven.