Er zijn g één coronabesmettingen vastgesteld in Herstappe. Uur na uur na uur dè headliner op het radionieuws. Wie vindt zo iets uit? Dat is net hetzelfde als sinterklaas die zegt: er zijn dit jaar g één stoute kinderen. Ik ken de mensen van Herstappe. Alle 73. Eenvoudige maar toffe lieden. De kans dat ze het ebolavirus opscharrelen op hun respectievelijke mestvaalten is groter dan dat ze ziek worden van corona. Tot zo ver de good news show.
Nu duidelijk wordt dat de coronacrisis g één uitvergrootte versie is van het ludieke ‘autoloze zondagen gebeuren’ uit de jaren zeventig van de laatste eeuw van vorig millennium, maar wèl oorlogsvoering, worden de messen gescherpt.
‘Nous sommes en guerre coronaire. Aux armes, citoyens.’ . Voor deze tegen wil en dank uitgewezen wildwoud bewoner uit Walloni ë klinkt de taal van Molière als muziek in de oren.
Er zat een weekje Frankrijk aan te komen, en we hadden er zin in. De Oise, net vóór Parijs, één van de zeldzame streken in la douce France die we nog niet bezocht hadden. Mooie stadjes en veel ongerept woud. Senlis, Beauvais, Compiègne … In het woud van Compiègne staat een replica van de treinwagon waarin Duitsland in 1918 de overgave tekende. Deze plek symboliseert voor mij de vrede niet. Hier werd het scenario geschreven van wat de slechtste soap ooit zou worden. Een schuldaflossingsplan dat van den Duits den duts maakte, met alle gevolgen van dien, twee decennia later. De aangekondigde kroniek van een waanzinnige slachting.
Hier is corona een kattenjongsken tegen. En Compiègne loopt niet weg.