Wat ben je aan het doen, Marc? vraagt de opengesperde muil van Facebook. Beetje bekomen van een zware werkdag. C is in den beginne misschien een halftijds en ludiek cocoonmomentje, naarmate de crisis -een beetje, en hopelijk steeds sneller- wegebt krijg je je portie werk dubbel en dik op je bord terug.
Ik stortte mij voor één keer niet dolenthousiast op mijn kleindochter bij mijn thuiskomst, maar we keken samen tv. Ik puffend, zij kraaiend van plezier. Bumba, Tik Tak, Kaatje Kameraadje. Er verschijnen niet enkel poppetjes en figuurtjes op het scherm, maar ook zwaaiende, kleine bewegende wezentjes die men ‘kindjes’ noemt, en die Lonne waarschijnlijk in haar onderbewustzijn zelfs ontmoet heeft in het verleden.
Ze springt op en staat met haar wipneusje tegen het scherm, raakt het aan en lacht tegen de bewegende wezentjes. Normaliter zeg ik dadelijk tegen het kind: ‘ga een beetje achteruit, je oogjes zullen pijn doen.’ Nu observeer ik ze wat langer. Ze wil erbij gaan. Lukt niet. De tv is een flatscreen -jaja, de technologie verovert zelfs de hoogvlaktes van Lierde. Ooit hadden we tv’s die er uit zagen als pick-up trucks, met een ‘bak’ er achteraan hangen van wel 65 cm diepte. Je kon de rugwand er af schroeven, de gloeilampen er uit halen, en het kind kon er zó in. Om tot dezelfde constatatie te komen: ik ben als klein wezentje h éél alleen op de wereld tussen alleen maar rare grote mensen.
Ik heb geen pedagogie gestudeerd omdat ik helemaal niks gestudeerd heb. Ik maak mij zorgen over de sociale ontwikkeling -ja, zelfs over de schoolse!- van onze kinderen, in de wetenschap dat het allicht tot minstens 1 september duurt vooraleer ze in een ‘normale’ omgeving terecht kunnen.
Misschien betekent deze crisis op termijn een vliegenscheet op een wit laken, en onderschat ik de weerbaarheid en de veerkracht van jonge mensen. De enige veerkracht waar ik over beschik zijn de pluimen die ik op mijn hoed steek. Als men mij achter de veren zit. Met pek.
Ach, als ze ouder is kan ze maandenlang skypen en internet daten met een lief of bijna lief. Heeft er tegen dan nog iemand nood aan een echte vent of lief van vlees en bloed?
In elke oorlog zijn kinderen het eerste en voornaamste slachtoffer, van h éél dichtbij gevolgd door U en ik, en alle anderen.
Lees ook:
Https://www.nuus.be/2020/03/29/markske-in-tijden-van-crisis-hangjongeren/
https://www.nuus.be/2020/05/05/markske-in-tijden-van-crisis-door-het-oog-van-de-naald/
https://www.nuus.be/2020/05/06/markske-in-tijden-van-crisis-een-pint-drinken-bij-meileken/
https://www.nuus.be/2020/05/07/markske-in-tijden-van-crisis-het-verkeer-op-de-n8-zwelt-opnieuw-aan/
https://www.nuus.be/2020/05/08/markske-in-tijden-van-crisis-vakje-58-op-het-ganzenbord/