Het is met trots dat we met NUUS een nieuw vervolgverhaal voorstellen. Ingestuurd door een van onze lezers. Vandaag deel 1
Patrick keek naar zijn uurwerk. Het was 22u49. Enkele seconden later keek hij nog eens en het was nog steeds 22u49. Die enkele seconden leken nochtans een eeuwigheid. “Je moet in je leven soms geduld hebben”, dacht Patrick en hij keek nog eens op zijn uurwerk. Nog steeds 22u49. “Misschien gaat het sneller vooruit als ik gewoon blijf kijken”, dacht Patrick, maar het bleef 22u49. De tijd leek wel stil te staan terwijl zijn gedachten voorbijraasden. Hij dacht aan alle vrouwen die hij ooit had gekend, maar kwam er meteen achter dat hij zijn meerdere moest erkennen in Jo Vally. Nog steeds 22u49. Patrick mijmerde over de toekomst en kwam er al snel achter dat het mijmeren vooral betrekking heeft op het verleden, maar kom, hij had het toch eens geprobeerd. Zo was Patrick. Hij probeerde en experimenteerde, weliswaar met meer vallen dan opstaan. Nog steeds 22u49. Patrick dacht aan tante Sylvie die hij nooit had gekend omdat zowel zijn vader als zijn moeder enig kind waren. Patrick was nochtans dol op tante Sylvie omdat je altijd op haar kon rekenen, ook al was ze er nooit. Dat is de kracht en schoonheid van de afwezigheid. Nog steeds 22u49. Patrick sloot zijn ogen en waande zich even in een parallelle wereld waarin het al 22u50 was. Veel verschil met de wereld waarin hij echt leefde was er niet, om niet te zeggen geen. Hij opende weer de ogen. Nog steeds 22u49. Patrick dacht aan de croissant die hij eerder die avond met veel tegenzin had opgegeten. Wat een ellende. Een gortdroge croissant was het die al het speeksel in zijn mond had geabsorbeerd. Niet dat croissants sappig horen te zijn, zeker niet, maar een beetje vocht mag toch wel. Nog steeds 22u49. Als er aan een minuut geen einde lijkt te komen, waarom gaat een mensenleven dan zo snel voorbij? De kruik gaat zo lang te water tot ze barst. Maar hoe lang is dat dan juist? Wat is dat toch met de tijd tegenwoordig? Nog steeds 22u49. Dat is het met de tijd tegenwoordig. Dat mensen er niet meer bij stilstaan, maar Patrick wel, ook al was het ondertussen wel 22u50 geworden.