In Geraardsbergen leven op dit ogenblik meer dan 200 gezinnen van voedselbedeling. Tweewekelijks ontvangen ze een voedselpakket aan huis. Geen afhaling mogelijk wegens corona. Een luxeleven waar droogvoer, als panklare haantjes, via de sociale Take Away aan huis komt.
Geen vermelding in de pers. Geen vermelding op sociale media. En ook bij gemeenteraad, stuurgroepen en andere aktie comit és blijft het akelig stil. Bestuur én oppositie die de profielfoto zwart kleuren, maar burgers in het donker laten.
Ondertussen maken we ons zorgen over water. Niet over het tekort aan, maar over de kostprijs van ons te vullen zwembad en diens inhoud. Het water wordt duurder, onze badpakken strakker.
Wanneer komen die gratis mondmaskers! We hebben een fetisj ontwikkeld over wat, al dan niet, voor de mond moet. Wat er bij 500 mensen in zou moeten is minder belangrijk.
En Den Open Dok moet terug open. Belangrijk voor onze stad en het sociaal weefsel, waar we de vuile randjes van weg borduren. De randjes die leven op pasta uit kartonnen dozen. Kindjes die spelen op drie weken oude rijstwafels en blikvoer hebben namelijk OOK recht op een frisse duik.
Laten we een petitie starten! Over het verkeersluwe winkelcentrum! En een kerngroep met specialisten opstarten voor de herinrichting van een versleten “piscine”! Laten we pijlen op de trottoirs schilderen om shoppers in goede banen te leiden! Wie naar de grond kijkt hoeft de realiteit namelijk niet in de ogen te staren.
Voor mijn helden die de vergetenen aan voedsel helpen.