Ik heb er voor bedankt.
Toen ik op een maandagmorgen, heel vroeg nog, Hans Roggen aan mijn deur zag staan met de vraag of ik mijn schrijvende medewerking wou verlenen, was ik overgelukkig. In bijbeltermen zou dat klinken als : En het kind sprong op in haar schoot, maar het kind bleef waar het was, ver van huis.
Ik wilde eerst het scenario lezen, zei ik. Ik las het en het antwoord was nee. Ik kende de Bijbel maar ik wist niets af van de Kamasutra, waar sprake is van een veelpoeper. En in Thuis zà ten ze plots met een veelpoeper. Tom. Voortaan zouden we nog maar eens een kind van Tom, een volwassen kind, onze woonkamer zien binnenwandelen, om 20u15, in Thuis.
En ik heb er voor bedankt.
Kan je me ongelijk geven ? Jij, Williane, en jij, Rita, je kijkt misschien gewoonlijk rechtopstaand naar Thuis maar jij, Lily en Christiane en Annie en Monique en Marleen, donderden jullie niet met veel gedruis van jullie stoel op woensdag ? Hij was er plots, de glimp met de hoodie die nu vleselijk ons scherm innam. Xander. Hij had ineens zelfs een familienaam. Tibergyn. Met zulke naam kà n je toch geen gewone blik in de ogen hebben en evenmin een normale herencoupe. Met zulke naam draag je enkel zwart, donkerzwart, en niet een Coens-ruit of bleek Booser-blauw. Zulke blik heb je enkel wanneer je ooit getuige was van een benadering van een 15-jarige waarbij het genetisch materiaal van de aanrander kwistig in het rond stoof. En nee, jij die nog maar 2 of 3 jaar een Thuis-kijker bent, denk nu maar niet dat wij, de allertrouwsten van het eerste uur, die verkrachtingsscène hebben meegemaakt.
Toen was Tom nog Tommeke, met de krullenbol en het chouke van F élicienne, de meid met het brosse beendergestel.
Zijn hormonale carrousel is pas jaren later op volle snelheid gaan draaien. Een deel van zijn zaad viel langs de weg, een ander deel viel op de rotsgrond en nog een deel viel tussen de distels, schreef Mattheüs. Jawel, die van de Bijbel en niet die van de Kamasutra.
Nog een deel viel in de goede aarde…Goed gewerkt, Tommeke ! Vraag het maar aan Peggy en aan Bianca en nu aan de moeder van Xander. Je bent dan wel geen Saksen-Coburg maar toch een De Decker en die kan ook wat.
Ik heb door er voor te bedanken, een kans verkeken om wat later nog een Geneviève op te voeren, een bastaarddochter verwekt bij een danseres in de Moulin Rouge, toen hij nog met de rugzak door Frankrijk trok.
Ik heb een mogelijkheid laten liggen om Marianne nog maar eens bomma te bombarderen met de verschijning van een Alejandro en zijn moeder Lucia, een Spaanse schone met wie de volwassen Tom in Salamanca een stormachtige relatie had, van 20 minuten.
Wie zou ik als scenarioschrijver ooit laten opdraaien om aan Marianne het blijde nieuws te gaan verkondigen van het bestaan van Xander, zoon van Tom en van Tania, de huidige lesbische vriendin van haar dochter Ann, na een verkrachting toen ze pas 15 was ?
Leo ? Oei, ze pakt hem beet bij zijn resterende haarstengels en gebruikt hem als sweeper in zijn eigen appartementje.
Roza ? Misschien troont Marianne die wel mee naar het perron voor die iconische scène in dat landelijk stationnetje met de schele stationschef als arbiter.
En als Nancy, Mariannes beste vriendin, haar nu eens discreet, ingetogen, pretentieloos maar met de nodige zin voor drama op de hoogte bracht van die nieuwe, wilde loot aan de reeds gehavende familieboom ?
Dries zou ik zoiets niet laten doen, de advokaat-gigolo. Marianne heeft het niet zo voor Dries en misschien ligt hij zelfs onder het rode tentje met Reinhilde als naaste buur, allebei morsdood.
Ik zou dokter Ann op de hoogte brengen van het bestaan van Xander, haar onthullen dat ze meer tante is dan ze ooit vermoedde.
Na een eerste kramp van woede en een tweede van ontgoocheling zou Ann haar moeder opzoeken. Ze zou daar tot haar grote frustratie te horen krijgen : Tom was al vroeg een actief baasje. En hij is dat nog…
Maar het is niet aan mij om een scenario te bedenken want ik heb er voor bedankt.
Ik blijf kijken. Zittend.
Welkom Xander !