Ze hebben me een contract aangeboden bij de beste wielerploegen maar ik heb nee gezegd. Het was nochtans een contract van onbeperkte duur maar als Sara reeds lang je pad gekruist heeft, dan haal je met je dikste stift een streep door die ON-. Op zeker ogenblik is alles “beperkt” : je verantwoordelijkheid als je met je rollator een tegenligger van het voetpad rijdt op weg naar de kinesist, je gezichtsvermogen als je onder je dampkap tevergeefs vist in je tomatensoep naar dat blaadje laurier, je geduld als kater Romeo van de buren altijd weer komt sproeien tegen je hortensia’s, je gehoor als men je wat vertelt dat je liever niet hoort.
Zelfs de wielerploeg Quick Step kon me niet verleiden. Trouwens, die quicke step liet het allang afweten na enkele rugletsels en een paar knie-en heupprotheses en een hallux valgus als een eenden ëi.
Ik was lange tijd ingelijfd bij het team Quick Shopping met een logge fiets met boodschappenmandje op of bij Quick Nursing om met de “”eersteling”, geen bintje, in het kinderstoeltje de groene long rond Zottegem te doorklieven of nog eerder bij Quick Italian om op wielen naar de avondles te trekken.
Maar dat behoorde allemaal tot het historisch erfgoed.
Nu was er enkel het gevreesde aanbod om een fietstochtje te maken, zonder helm, zonder gestroomlijnd pakje,zonder drinkbus want daaraan d énkt men gewoon niet in een ziekenhuis, in de cardiologie. Met de meest aimabele glimlach nodigde de verpleegster me uit een ritje op haar fiets te savoureren. Om heel eerlijk te zijn, het klonk eerder als : Toch wel. Het mo ét ! en dat op een toon die ikzelf als alleenstaande nooit zou aanvaarden van Miss, mijn kat.
Ik probeerde aan het onheil te ontkomen door haar te overtuigen dat ik in maart nog maar haar fiets had beklommen, dat ik zelfs nog steeds nahijgde en nog dagelijks een goeie lik vaseline nodig had. Maar tot mijn leedwezen hield ze er een heel correcte boekhouding op na en in drie stappen en na een klik op haar computer vertelde ze me dat het geleden was van september 2019, het jaer des Heeren waarin we nog niet van corona hadden gehoord.
Ik voelde dat ik mijn greep op haar aan het verliezen was, dat ik moest lossen en ik probeerde een andere techniek. Ik monsterde haar marteltuig en vroeg of ik niet uit een paar andere modelletjes mocht kiezen, een e-bike of een kleiner geval, een kinderfiets bv.
Maar ze was voor geen gat te vangen en ze scoorde want ze zette me schaakmat met : Ja, een ligfiets heb ik nog.
In een flits zag ik me al de dag daarop binnenstappen in de rugkliniek.
Ik zou mijn vakbond willen bellen maar een vakbond is een vangnet voor klagers. Voor krakers bestaat die niet eens.
Als ik zoiets deed, duwde het lieve kind misschien ergens op een knop want ze had keuze tussen knoppen en knopjes en klemmen en zuigers en hendels en zette ze zo voor gans de afdeling een lachband op, zonder applaus, eerder een uitlachband.
Ze ging postvatten naast de fiets in een houding van : ik ben er al, jij nu nog. Ik capituleerde. Heel veel textiel hoefde ik niet uit te trekken, ik was trouwens ook geen mannelijke BV.
Het was pal op de middag, 12u en ik probeerde nog een laatste charmeoffensief , door haar te vertellen dat ik gewoon was rond 16u altijd een boterhammeke te eten, met een vleugje confituur, zelfgemaakte met rabarber en aardbeien en met heel weinig suiker. Ik wist heel goed dat ik na 5 minuten de trofee zou krijgen, een witte handdoek over mijn klamme rug en schouders. Maar eerst moest ik nog bewijzen dat ik onbezorgd weer naar huis mocht. Er was geen startschot aan te pas gekomen, dat wapenakkoord dat ook EZ Zottegem had ondetekend, weet je.
Ik wilde op het scherm daar voor mij achterhalen hoe het met mij gesteld was maar op sommige momenten meende ik dat ik de prijsschommelingen op de fruitveiling van Sint-Truiden zat te bekijken. Ik trapte dus maar door, op mijn pedalen en op mijn adem en probeerde heel correct tussen 50 en 60 te blijven. In de wachtzaal had een dametje me nog maar net verteld dat je moet zorgen nooit onder de 50 en evenmin boven de 60 te trappen want dan krijg je strafpunten en die worden verrekend in je volgende CM-factuur.
Als je 5 minuten krijgt om je geliefde in de gevangenis te bezoeken, die van de bankoverval, niet die van de wietplantage met de 790 plantjes, dan zijn 5 minuten heel kort en in een zucht voorbij. Zit je in de cardiologie 5 minuten op de fiets, dan heb je de indruk dat je al onderweg bent sinds dag één van de Tour de France.
En toen ik thuiskwam, vertelde ik Miss dat alles in orde was. Ik zei haar ook nog : Hopelijk zijn we er in september volgend jaar nog bij.
Ze had er het grootste vertrouwen in want ze kneep haar ogen stevig dicht en gaapte wijd, en onbeleefd.
Want eerlijk gezegd, ik kijk ernaar uit. Fietsen in een ziekenhuis is heerlijk.