Alexander De Croo wordt premier ( eerste minister) en gaat de federale Vivaldi regering leiden. Hij volgt hiermee Sophie Wilmès (MR) op. Eindelijk is er een akkoord binnen de zeven partijen waar lang moest worden aan gewerkt met liberalen, socialisten, groenen en christendemocraten. Dit na 500 dagen voorbij de parlementsverkiezingen van mei 2019. Voor Brakel en de dynastie De Croo is dit ongetwijfeld een succesverhaal. Men mag niet vergeten dat Alexander nog maar echt aan politiek deelneemt sinds 2009 toen hij op de Europese lijst stond.
We hadden een gesprek met gewezen Brakels schepen Marcel Van Snick ( de zilveren schepen) die steeds nauw samenwerkte met Herman De Croo en zo ook het opgroeien van Alexander heeft meegemaakt.
Marcel Van Snick: “Een twintig jaar lang was ik op gemeentelijk vlak wellicht de nauwste medewerker van mijn allerbeste politieke vriend Herman De Croo. Zo zat ik jaren met Herman in de gemeenteraad en het schepencollege. Bovendien was ik een kwarteeuw de hoofdredacteur van het toenmalig partijblad “Nieuw-Brakel. Bij het overlijden van papa Alfons De Croo mocht ik het rouwprentje schrijven en de grafrede houden op het kerkhof van Michelbeke. Waarom breng ik dit zoveel jaren later in herinnering. Men moet weten dat ik in de jaren 70 en 80 een beetje een kind des huizes was in de Lepelstraat 57 waar ik regelmatig kwam voor van alles en nog wat. Daardoor was ik een bevoorrecht persoon om bij wijze van spreken Alexander van in de wieg te volgen, na zijn geboorte op 3 november 1975.”
Knappe leerling
Marcel Van Snick: “ In het middelbaar onderwijs was hij een knappe en verstandige leerling. Hij was ook niet in het minst een wijze jongen die zich blijkbaar wat teruggetrokken en een ietwat te bescheiden voordeed. Soms deed hij mij denken aan prins Filip die door zijn opvoeding niet kon zijn wie hij echt was, maar zich op volwassen leeftijd ontplooide tot misschien onze beste Belgische koning. Met dat grote verschil evenwel dat Alexander geen ongelukkige en zeker geen verwaarloosde jeugd kende. Aan de universiteit koos hij zoals men had kunnen verwachten niet voor rechten of politieke wetenschappen, maar voor handelsingenieur. Nadien volgde hij specialisaties aan een universiteit in de Verenigde Staten. Lange tijd kreeg ik de indruk dat het in politiek opzicht geen vader op zoon De Croo zou worden, zoals bijvoorbeeld bij de gezinnen De Gucht en Tobback. Wellicht wou Alexander zo een druk en turbulent politiek leven als zijn pa liever niet meemaken”
Politieke microbe — van late roeping tot nationale ster
Marcel Van Snick: “ Toen hij volop dertiger was kreeg hij evenwel dan toch de politieke microbe te pakken. Totaal onverwacht werd hij kandidaat bij de Europese verkiezingen van 2009 en bekwam hij vanop de 10de plaats bijna 50.000 voorkeurstemmen. Op het einde van dat jaar slaagde hij erin de nieuwe voorzitter van Open Vld te worden. Bij mijn weten is nooit eerder iemand nationaal voorzitter geweest zonder vooraf een politiek mandaat te hebben uitgeoefend, zelfs niet op lokaal vlak. Van dan was er geen houden meer aan. Als een politieke meteoor vloog Alexander steeds hoger en bij de erop volgende federale verkiezingen deed hij het telkens uitstekend met de hoogste score in de kieskring Oost-Vlaanderen. In 2013 had hij burgemeester van Brakel kunnen worden maar hij werd onverwacht minister omdat Vincent Van Quickenborne voor het burgemeesterschap koos in Kortrijk. Tot gisteren was Alexander vice-premier en nu met een absoluut hoogtepunt de uitverkorene om als premier ons land in moeilijke tijden te leiden. Vooral thuishaven Brakel mag terecht fier zijn met deze koninklijke aanstelling. Pa Herman ooit ’s Lands Eerste Burger en nu zoon Alexander Eerste Minister van Belgi ë. Dubbel dikke proficiat.”
