Een lezers wiens grootmoeder is overleden aan COVID-19 hield eraan om de goede zorgen die ze in haar strijd mocht ontvangen van het personeel van woonzorgcentrum Egmont onder de aandacht te brengen
“Er is een ongekende toename aan monumenten in Vlaanderen, en bij de uitbreiding in de wereld. Ik heb het dan niet over standbeelden of gebouwen, maar over onze monumenten van vlees en bloed, onze hoogbejaarde en zorgbehoevende ouders, grootouders en overgrootouders die in een rusthuis verblijven. Ondanks alle inspanningen en voorzorgen zijn rusthuizen de voorbije maanden slachtbanken geworden voor deze mensen.”
“Meer dan 50% van alle slachtoffers in ons land is ouder dan 85 jaar. Dat komt neer op ongeveer achtduizend monumenten die niet meer kunnen genieten hebben van de weinige maanden of jaren die ze anders wel nog te goed hadden. Achtduizend monumenten die vaak geen waardig afscheid hebben kunnen nemen van het belangrijkste in hun leven: hun familie. Achtduizend monumenten die vaak helemaal alleen gestorven zijn, angstig en benauwd. Maar wat dan te zeggen over de monumenten die voor onze monumenten zorgen? Wat met alle verpleegsters en verplegers die, op risico van hun eigen gezondheid, hun stinkende best doen om nog grotere drama’s te voorkomen en onze monumenten veilig doorheen deze crisis trachten te loodsen? Wie verzorgt deze monumenten?”
“Deze week sprak ik met de verpleegster die tot de laatste seconde aan de zijde stond van mijn grootmoeder, mijn monument, toen die vorig weekend het leven liet nadat ze besmet was geraakt met het virus. Tegen alle procedures in koos de verpleegster ervoor om mijn grootmoeder niet alleen aan haar lot over te laten tijdens de laatste uren van haar leven. Twee uur lang zat ze naast haar bed. Twee uur lang heeft ze haar hand vastgehouden. Twee uur lang heeft ze haar troostende woorden toegesproken. Twee uur lang heeft de verpleegster er alles aan gedaan om mijn grootmoeder zo comfortabel mogelijk naar haar levenseinde te begeleiden. Twee uur lang, twee monumenten bij elkaar. Het ene monument zit nu zelf ziek thuis na besmetting met het virus, het andere monument ligt uitgestrooid op een grasperk.”
“Laat ons zorg dragen voor al onze monumenten van vlees en bloed. Bel jullie monumenten in het rusthuis nog eens op. Ga ze nog eens bezoeken, desnoods van achter het raam. Toon hen dat jullie nog aan hen denken. En buig en kniel voor de monumenten die jullie monumenten dagelijks verzorgen. Geef ze een lang en luid applaus voor hun neus, een grote ruiker bloemen of een immense doos pralines. Verzorg onze monumenten, nu en later, want ze zijn van onschatbare waarde.”
Mike Vanderrroost, ter nagedachtenis van alle overledenen in de rusthuizen