Een tijdje geleden vroeg een dame me of ik “feminist” was en ik heb daar toen hartelijk om moeten lachen. Hoe kon ik nu als man de ongemakken van een doorgaans paternalistische maatschappij ervaren? Ik ben een man? Welke ongemakken?
Een “feministisch man” schrijf je weg in het vakje aandachtzoeker en seut. Een kerel die een T-shirt met feministische slogan draagt om op derderangs suffragette meetings een scharrel op te doen. Een kerel die onder het mom van gelijkheid tussen man en vrouw achter zijn fluit loopt. Een echte man dus!
Sinds enkele dagen speel ik echter met de gedachte me een T-shirt aan te schaffen. Niet om deel te nemen aan één of andere mars op Brussel, of liever dicht bij huis, en mij daar een lief op te doen met ongeschoren benen, maar omdat ik het gehad heb.
Ik heb het gehad met vrouwen die zich moeten verantwoorden omdat mannen sms’jes sturen. Ik heb het gehad met vrouwen die zich moeten verantwoorden omdat ze het toch wel zelf gezocht hebben. Ik heb het gehad omdat (hoogopgeleide) vrouwen nog steeds beoordeeld worden op hun kleed en niet om hun merites. Ik heb het gehad met gezwets over het sterke geslacht dat doorgaans uit een bende zielige mietjes bestaat.
Ik heb me dus een T-shirt gekocht. Niet om deel te nemen aan halfbakken suffragette meetings die walmen naar patchouli en ongewassen oksels en mij daar een lief op te doen, maar om een statement te maken. Ik heb het gehad met het paternalistisch gezwijn!
Er dient duidelijk nog gewerkt aan mijn vooroordelen en mijn eigen mannelijke superioriteitsgevoel, maar de eerste stap is gezet. De vrouw in mij is wakker geschud. En misschien stap ik toch wel mee in een mars op Brussel. De vrouw in mij is wakker en ze is boos. En zoals we allemaal weten komen daar brokken van.
Ik ben feminist!