ha, ze is beter gehumeurd dan gisteren hoor ik jullie zuchten. Jullie beginnen me te kennen, zal een beetje gas moeten terugnemen…
Kreeg laat op de avond, had me allang geïnstalleerd voor mijn tv, nog wat nieuws volgen en één van de vele opnames bekijken, een lang telefoongesprek. Zoals altijd. Hoewel ik die persoon nu veel liever heel dicht bij me zou hebben. Alleen al om mij hard aan het lachen te brengen. Daar gaat mijn slaap, dacht ik, de knop omdraaien zal niet lukken. Toch heb ik heerlijk geslapen. En gedroomd. Crosscountry. Ik kwam op de meest exotische plaatsen. Heb ik niet echt een bucket- lijst, toch wil ik nog naar Ethiopi ë, Armeni ë, Mali, Iran en diep in Afrika. Zal voor sommige landen bij dromen blijven tenzij ik, een vrouw met ballen, in volle oorlog wil terechtkomen. Maar eerst nog eens de stand van zaken. 52 voorinschrijvingen gisterenavond. De eerste 1000 euro zijn er voor De Bolster. Ga ik elke morgen trouw een krant halen, nog altijd niets gepubliceerd. Ook niet op NUUS.
Reizen dus. Vorig jaar amper over de grenzen geweest, zeer uitzonderlijk. Door de uitgave van ons boek ‘Het zijn er van den Anker’ en de wedloop om de streef- datum te halen alle plannen uitgesteld naar dit jaar… begrijpen jullie mij? Dit jaar.., met Pasen Napels, gecan- celled. Juni naar Il Cilento, afgelast. Armeni ë in septem- ber, geschrapt. Naar Nieverans zou mijn papa zeggen. Tenzij in mijn dromen… Waren we, drie vriendinnen, op de hort in Griekenland. Drie weken cultuur, geschiede- nislessen toetsen aan de praktijk. Lange dagen, korte nachten. Zitten we, een zwoele avond, op een terras met drie autochtonen, wat socializen. Zegt er één, na wat intense blikken, ‘You three go to sleep, we three go to sleep. Sleep together?’
Ben ik nu een ervaring armer?
Tot volgend weekend!
Lut