Appelterre. Vorige zondag is de 98-jarige kunstschilder-etser Emiel de Cooman (29/12/1922 – 14/03/2021) na een pijnlijke en langdurige ziekte thuis in Appelterre overleden. Hij was gehuwd met Elza Destercke (+) die hem een dochter Emilia en een zoon Jan schonk. Naar het voorbeeld van zijn vader Jan ontwikkelde Emiel zich als een gedreven en getalenteerd kunstenaar. Nu donderdag 18 maart is een afscheidsgroet mogelijk van 19 tot 20 uur in het Rouwcentrum De Deyn in Ninove. In strikte intimiteit vindt nu vrijdag de afscheidsplechtigheid plaats van een man die leefde voor de Kunst. Aan de familie bieden we ons oprecht medevoelen aan bij het heengaan van een man die 98 werd maar veel te vroeg van ons is heengegaan.
Dat naam De Cooman bij velen in de streek klinkt als een klok is vooral te danken aan Jan De Cooman (1893-1949) die een ongeziene artistieke activiteit aan de dag legde. Hij maakte massa’s fraaie schilderijen en etsen die we als een romantische en nostalgische ode aan onze regio en haar bewoners kunnen beschouwen. Hoewel hij met zijn etsen op technisch vlak het niveau haalde van Jules De Bruycker en F élicien Rops is hij een regionaal artiest gebleven. Bekend is zijn samenwerking met Valerius De Saedeleer van wiens doeken Jan verscheidene etsen maakte waarvan er enkele werden ingekleurd. Zeer verdienstelijk was hij ook als leraar en als portrettist. Van verscheidene verenigingen ontwierp hij de vlag en voor de KSA maakte hij ook de olifant voor de Driekoningenstoet. In vier kerken in de regio hangt een Kruisweg van de meester. Kleinzoon Hugo werkt al jaren aan een inventaris waarin honderden kunstwerken van Jan De Cooman worden opgenomen.
Emiel was de tweede zoon van Jan De Cooman en Clara Flamee die in 1937 overleed in het kinderbed van haar negende zoon. Na zijn huwelijk met Rachelle Gheenens werd Jan in 1941 de vader van een… dochter. Emiel zag het levenslicht in 1922 en hij voelde zich van kindsbeen af aangetrokken tot het atelier waar zijn vader zich toespitste op de etskunst met een zelfgemaakte pers. Amper 14 oud slaagde Emiel erin zijn eerste etsen te graveren en af te drukken in het atelier van zijn vader en ze daarna door te verkopen aan zijn vrienden. Van zijn vader leerde Emiel niet alleen de etstechnieken. Zijn vader leerde hem ook het penseel te hanteren. Een moeilijke leerschool die vaak zou resulteren in fraaie olieverfschilderijen waarin hij onze streek in haar oude tooi kunstzinnig wist uit te beelden.
Emiel De Cooman was een romanticus: hij hield van de stilte en van de schoonheid van onze regio. In zijn etsen en schilderijen slaagt hij er steeds opnieuw in de Vlaamse Ardennen in elk seizoen en in al hun schoonheden te vereeuwigen. De mens bleef meestal afwezig. Hoewel hij een waardige opvolger van zijn vader werd, bleef Emiel zoeken en kwam hij vaak tot een persoonlijke uitbeelding van onze regio en haar bewoners. Hij was ook een vaardig, intimistisch schilder van stillevens en soms ook van personen en dieren. Zijn kunst bestond erin dat hij vertelde zonder woorden. Met zijn dreigende luchten en zwangere onweerswolken weet hij de kijkers te boeien en te fascineren. In de annalen zal Emile De Cooman blijven leven als een getalenteerd opvolger van zijn vader.
In 1982 verscheen een fraai boek over “Kunstschilder-Etser Emiel De Cooman” met meer dan vijftig foto’s van etsen en schilderijen vaak in kleur. In de hem eigen stijl beschreef de auteur Renaat van der Linden het werk van De Cooman: “In zijn werken zindert het geluksgevoel van Emiel De Cooman gehecht en verknocht als niet één aan het land van Zuid-Oost-Vlaanderen… Bij hem beleef je de bewuste of onbewuste vlucht in het verleden… De sneeuw zegent met ongeroerde rust.”
De jongste jaren raakte de kunst wat in de vergeethoek en spitste Emiel zich toe op computergebonden activiteiten, vooral grafische inventarisering. Hij vond eindelijk ook de gelegenheid om volkswijsheden en verhalen aan het papier toe te vertrouwen en zodoende te redden voor de toekomst. Hij had er geen artistieke of literaire bedoeling mee en schreef ze in de volkstaal mee. Ze kunnen worden geraadpleegd op de website van de “Kunstkring Jan De Cooman”. Tot slot mogen we niet vergeten te vermelden dat Emiel ook een gezinsman was. Samen met zijn echtgenote genoot hij ervan als hij het bezoek kreeg van zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.