Help! De terrassen gaan terug open en ik weet niet of ik er klaar voor ben. Het is hier veilig in de zetel. Geen baard die dient gekamd of haar geföhnd. Geen hemd gestreken. Geen verwachtingen en geen teleurstellingen. Enkel de kabbelende gezelligheid van het niets.
Ik ga opnieuw moeten leren praten. De babbel om de babbel en niet echt om de inhoud. Keuvelen over koetjes en kalfjes. Switchen tussen spraakwaterval en stille luisteraar. Ik ga opnieuw moeten leren knikken en meewarig het hoofd schudden. Op het juiste moment. Ik ga opnieuw moeten leren lachen om flauwe grappen. Met amper zichtbare tegenzin. Maar dat lukt wel.
Het zal een aanpassing worden. En het zal niet evident zijn. Ik ga opnieuw moeten leren mensen aan te kijken. Trachten niet te verdrinken in het diepblauwe of teerzwarte van ogen. Trachten niet te stamelen tijdens een flirt. Trachten niet het hoofd te verliezen. Op papier lukt dat aardig. Vorige zin heb ik drie keer herschreven en niemand die het gemerkt heeft. Ik ben een krak op papier.
Ik ga opnieuw het nutteloze en overbodige moeten leren omarmen als was het een hoogste goed . En misschien is het dat wel? Niet alles hoeft een hoger doel te dienen.
Ik kijk er zo ongelofelijk naar uit, naar dat overbodige. En ik kijk uit naar jullie, broodnodig.
Eric