Heb je dat ook : je hebt plots een hongertje, dat is de jongste van het geslacht Honger, en je wil een olijfje, liever nog olijfjes.
Maar die zijn helaas op. En ineens kwijl je, fantaseer je, hallucineer je als je aan olijven denkt. Je zou zo je werk onderbreken, je homeworking, en naar de Spar rijden met de fiets, 8 km verderop, want daar hebben ze de beste olijven. Wat zou je ook willen : sparrengeur en olijvensmaak vormen een harmonisch huwelijk. Maar je voorband heeft een gaatje en het zadel is er af. Een opstaande verroeste stang en je zitcomfort zullen samen nooit een deugddoende relatie aangaan.
Je bent nooit een reiziger geweest. De enige uitstap waar je naar uitkeek, was je jaarlijkse trip naar Nederland, naar Sluis, met je couponnetjes. Nu echter popel je om de grens eens over te steken, eens te bijten in de sappige verboden vrucht.
Zo zitten heel wat moegetergde geesten op de wip om eindelijk weer eens een terrasje te bemannen, een terrasje “te doen”, desnoods in het midden van de straat, op het pijnlijke latwerk van een wankel stoeltje en aan een tafel die elk bubbellid om beurten moet horizontaal zien te houden. Na maandenlange internering in je eigen isoleercel, droom je ervan een terrasje te doen, zoals je de afwas of de vaat doet, het in je broek doet van schrik, je best doet, je buurmeisje het met haar leraar wiskunde doet. Zelf noemt de man dit “het ezelsbruggetje oefenen”.
Van de 10000 stappen die ze op hun dagelijkse wandeling registreerden, voerde een deel toch altijd voorbij de deur van hun kapper. Ze wreven een bles links, ze wreven een bles rechts, ze schudden eens met de middelste manen tot ze tussen dat mondmasker en de wildgroei aan haar zekerheid kregen : zijn rolluik was nog steeds naar beneden.
Virologen en overheid versoepelden de maatregelen, het rolluik werd opgetrokken en de lentebries ruist voortaan weer door hun korte lokken. Po ëtischer kan niet.
Als die po ëzie zich nu maar eens doorzette tot op een terrasje. Veeleisend zijn ze niet. Met een tafeltje voor twee zouden ze al kinderlijk gelukkig zijn, een sinterklaasgeluk. Hij, Peter, zou met zijn vrouw als elke vrijdagnamiddag gaan winkelen en precies op de hoek van de Markt zou hij Raf, zijn beste vriend, tegenkomen. In gestrekte draf zouden ze gedrie ën afstevenen op het vrij tafeltje voor twee. Oef ! Wat gaan we drinken ? vragen de mannen. Een blonde Leffe ! Zijn vrouw drinkt een watertje. Dat is het veiligste om staande te drinken. Zij heet Ursula.
Maar het zal ook een ietsje meer mogen met die bubbel, als de terrassen eenmaal hun comeback vieren. Denk bij dat ietsje meer vooral aan je slager als hij een entrecote, zelfs zonder “alos”, nonchalant op zijn balans gooit, over zijn bril naar het gescoorde gewicht kijkt, van zichzelf vindt dat hij het nog altijd behoorlijk kan met máár 125gr overgewicht en dan middenstandelijk lief vraagt “of het er in mag blijven”. Natuurlijk mag het er in blijven, je hebt nog maar zelden zulke sexy lap rund op een vleespapier naar jou zien staren. Voor zulke blik moet je tenminste tot aan het Glazen Straatje rijden…
Terug naar onze bubbel ! Kind en gezin zal nooit geweten hebben van zó veel grote gezinnen, kinderen van alle leeftijden en maten en genetisch materiaal. Want verleidelijk zal het wel worden. Hoe zou je zelf zijn. Een oma en een opa zitten met hun kleinkind op een terras, ze doen een terras, aan een gezinstafel want tegen 8 mei moet het span De Croo-Van Ranst ook nog “terminoloog” worden : een gezinstafel, een singletafel, een paartafel en die laatste heeft helemaal niets te maken met voortplanting of wellust.
Komt een jong stelletje lief vragen aan de oma en de opa of ze hen kortstondig willen adopteren zodat ze een zitje hebben en de bubbelwet kunnen respecteren. De adoptie lukt. Blijkt na een tijdje en na een vrolijke babbel dat de kerel chiroleider is en het kleine meisje toevallig ook bij Chiro is aangesloten. Zo een uniform schept wel een band. Als straks nu maar geen politieman of een pompier komen smeken voor een terrasadoptie.
En als de terrastoeristen op 8 mei naast Open Monumentendag en Open Bedrijvendag nu ook in hun agenda een Open Terrassendag zien staan, dan schieten ze uit de startblokken, de mama en de pluspapa en ook de 4 kinderen, 2 van haar en 2 van ons. Zelfs de originele pa, de stamvader van het gezin, is mee want nu komt het erop aan een zitje te vinden, en die man is daar zeer bedreven in. Hij heeft trouwens niet voor niets een legislatuur doorgebracht in het parlement hoewel het daar niet zo moeilijk is een lege plaats te vinden.
Geholpen door de zachte vering van hun nieuwe boxspring en in de complete duisternis van de slaapkamer, stippelen ze hun zoektocht naar het grootste terras uit. De ex is verpleger en moet nog tot 20h werken. Maar als ze hem allen aan de brug opwachten, zullen ze wat vroeger in het centrum geraken om er ook wat te eten.
Heel simpel kan je de zoektocht niet noemen. Ze kuieren niet, ze stevenen, ze stoten, stormen door de straten. Als ze dan echt een geschikte stek hebben gevonden, plaatst de mama de bestelling, wat om te drinken en wat om te eten. De 3 wijntjes en de 4 frisdranken zijn er vlug, het karrenwiel pizza margherita in 4 gelijke delen en de 3 slaatjes met tonijn zullen ze wel wat later krijgen.
Later, wanneer is dat ? vraagt de oudste diplomatisch. Ik heb honger ! Ik ook ! Waarom duurt het zo lang ? Waarom zijn we hier gekomen, hiernaast hebben ze hun spaghetti al op… Zeg je dan als grappige pluspapa tegen andermans kinderen : Maar die kindjes zitten hier al van vóór de lockdown !!!
De ex weet als verpleger altijd raad en neemt de jongste, zÃjn jongste, mee naar het toilet, wetende dat de 3 andere wel zullen volgen. Als de 5-jarige wat later verdwenen is en wat verder op het terras aan een singletafeltje het schaaltje chips van een oude dame mag uiteten, beseffen de ouders dat de nood het hoogst is en de redding nabij. Die redding komt er want de chef vertelt hun dat het precies 21.30h en dat hij zijn keuken direct moet sluiten wil hij om 22h de lichten kunnen doven en helemaal in orde zijn met de nieuwe coronamaatregelen. Sorry zegt hij ook nog. Maar een “sorry” heeft geen enkele voedingswaarde.
22.15h : een verpleger schuift een lasagne in zijn oventje, voor 1 persoon
22.30h : een mama van 4 staat in haar keuken frieten te bakken voor 6
Over een week vieren we 8 mei, Dag van de Open Terrassen
In deze hoop wil ik leven en sterven.
Amen