We gaan naar het voetbalseizoen 1955 — 1956 van VV Windeke. De ploeg speelde 46 wedstrijden op rij zonder nederlaag. De prestatie van de Windo’s kwam uitvoerig aan bod in het regionale- en nationale sportnieuws. En er was nog meer. Tijdens de rust en na de wedstrijd werd op de terreinen van eerste nationale de stand bij de rust en de eindstand omgeroepen. Pas na de 47ste wedstrijd werd het foutloos parcours van de Windo’s een halt toegeroepen. We vonden geen andere club die het beter deed in de provinciale reeksen van Oost — Vlaanderen. Het record in eerste klasse staat op Union Sint — Gillis, 60 wedstrijden op een rij zonder nederlaag, gevolgd door S.C Anderlecht (33) en Club Brugge (32). (Reporter 17, foto’s Danny De Lobelle en Stefaan De Keyster).
De belangstelling voor het KVV — team was groot, gans de dorpsgemeenschap leefde mee met de knap voetballende Scheldewindekenaars. Uiteraard won KVV in dat topseizoen 1955 — 1956 de kampioenstitel in derde provinciale. Met een straat voorsprong. En of er gefeest werd. De succesmethode. De Windo’s hanteerden het W.M. systeem: 5 aanvallers, 2 middenvelders en 3 verdedigers. Dit systeem leverde match na match spektakelvoetbal op. Voor die heuse krachttoer zorgden Willy De Buck, Etienne Schelstraete, Gerard Dierickx, Etienne Sachem, Marcel Vaernewijck, Etienne Vermassen, Fernand Stevens, Etienne Lejeune, Raf De Maesenaire, Julien Eliano en Roland Van Acker. Het merendeel van de spelers waren rasechte Windekenaars. Voetbal verenigde de Windekenaars. Velen hebben een verleden bij KVV Windeke. Het was voor veel jonge mannen gegund om in hun eigen gemeente te voetballen. Opmerkelijk waren de prestaties van Etienne Lejeune, liet steeds knappe technische staaltjes bewonderen, hij knokte met een ongelooflijke inzet voor zijn club en had een groot aandeel in de successen van VV Windeke. De jeugd van Scheldewindeke droomde ervan om in het eerste elftal te voetballen, je was dan een held in het dorp. De verwevenheid van voetbal met het typisch dorpsgevoel verklaart de populariteit. Het voetballeven in de jaren vijftig leek wel op de serie FC De Kampioenen. Gans de Windeekse gemeenschap stond achter het plaatselijk voetbal. Lokale ondernemers die zich groot voelden omdat ze de club steunden, de supporters die met hart en ziel achter de club stonden en een hechte gemeenschap vormden,…velen zijn er nostalgisch naar. Clubliefde bestond in die tijd. Bestaat er iets mooiers?
In 1927 ging F.C. Windeke van start in het K.V.S., op 10 oktober 1941 sloot men aan bij de K.B.V.B. onder de naam V.V. Windeke met stamnummer 3118. De club is dit jaar al 80 jaar aangesloten bij de Belgische Voetbalbond. In de seizoenen ‘43 — ‘44, ‘50 — ‘51, ‘55 — ‘56, ‘65 — ‘66, ‘94 — ‘95 en 2011 – 2012 schreef KVV Windeke d é glorierijkste bladzijden uit zijn geschiedenis, de promoties werden telkens uitbundig gevierd.
De laatste kampioenstitel ligt nog vers in ons geheugen. Om precies te zijn, op zaterdagavond 31 maart 2012 op speeldag 26 werd KVV Windeke na een bloedstollende wedstrijd kampioen in derde provinciale B. De Windo’s rolden in minuut 72 het fel aanklampend FC Heusden op. De 1 — 0 zege betekende het startsein van een heus volksfeest op het KVV — terrein. Honderden fans vierden samen met het bestuur en de spelers de kampioenstitel. Het werd een groot feest, een apotheose van een ronduit schitterend seizoen. Met nog vier matchen voor de boeg werd het ongeslagen KVV Windeke met 66 punten de verdiende kampioen. Net als in de seizoen ‘54 — ‘55 bleek FC Heusden een taaie tegenstander voor de Windo’s. Op de laatste speeldag stond VV Windeke — FC Heusden op de affiche. De Windo’s hadden één punt meer dan FC Heusden. Een massa volk zag hoe KVV Windeke de titel ontglipte, het verloor met 2 — 3. Bij de 0 — 3 zetten de Windo’s een sterke remonte in, maar het bleef 2 — 3. De fanfare stond klaar, de champagne gekoeld, ontelbare bloementuilen zouden overhandigd worden aan de spelers. Het sportieve Windeke schonk de bloemen willens nillens aan FC Heusden. Reporter 17
