Kent u de man met zijn verwilderde haardos, joggingsbroek en zak vol halve liters bier die elke dag door de straten van Zottegem doolt? Hebt u zich wel eens afgevraagd wat zijn levensverhaal is en wat de oorzaak is van de situatie waar hij zich vandaag in bevindt?
De naam van de man moet ik u schuldig blijven, al was het maar om zijn privacy te respecteren. Wat betreft zijn levensverhaal en de oorzaak van zijn huidige toestand, daar heb ik, net zoals u, het gissen naar. Het was even schrikken toen ik enkele jaren geleden zijn naam te weten kwam. Ik realiseerde me toen dat ik nog met hem de schoolbanken heb gedeeld in het lager onderwijs. Het is bijzonder jammer om te moeten vaststellen dat een getalenteerd iemand zoals hij zo diep is weggegleden in de kelders van ons maatschappij en vandaag op straat nagekeken wordt als ware hij een monster. Ik vraag me af hoe het zover is kunnen komen en of deze situatie niet had kunnen vermeden worden via de juiste opvang of ondersteuning op momenten dat hij hier nood aan had. Ik vraag me af wat destijds de verantwoordelijkheid was van de leerkrachten om dit te voorkomen? Wat was toen de verantwoordelijkheid van vrienden en familie? Wat is vandaag de verantwoordelijkheid van Stad Zottegem om deze man een reddende hand te reiken. Wat is uw en mijn verantwoordelijkheid om op zijn minst een poging te doen om eens met deze man te babbelen op een onbevooroordeelde manier? Wat weerhoudt u en mij ervan om het gewoon te doen in plaats van te denken? Opnieuw een heleboel vragen waar ik geen antwoord op weet. En dat is misschien juist het probleem, namelijk dat we in onze zogezegde welvaartmaatschappij en inclusieve maatschappij geen antwoord kunnen bieden op die vragen en niet kunnen verhinderen dat mensen nog door de veel te grote mazen van het sociale net vallen. De utopische maatschappij die we in gedachten hebben is misschien in zekere mate te verwezenlijken, maar het is een processie van Echternach om er te geraken. En ondertussen blijven talenten verloren gaan en worden mensenlevens vergooid, en blijven we als een kudde gapende koeien langs de zijlijn toekijken hoe de man met zijn verwilderde haardos, joggingsbroek en zak vol halve liters bier elke dag door de straten van Zottegem doolt, op weg naar zijn vernietiging.