“Thuis” had ons in de steek gelaten, vroegtijdig, en we misten dat. Maar zoiets gebeurt tegenwoordig dagdagelijks, ook in een relatie, vrij vlug na het huwelijk in Las Vegas of in de Versaillesachtige tuinen van Château Saumon de Flandres.
We hadden die laatste dagen op het puntje van onze stoel gebalanceerd en droegen de tronie van seriemoordenaar Jacques mee naar bed om hem daar te laten inhakken op ons onderbewustzijn in een nachtmerrie.
En zoiets doet wat met een mens.
Na een herfstachtige maand mei zette juni in met zonnedagen die opwarmden tot zomerdagen. De terrasjes stonden uitnodigend terras te zijn en ook zoiets doet wat met een mens.
Naast de zon konden we ons voortaan opwarmen aan een stevige portie voetbal of dat nu thuis vanuit onze Louiszetel was of op een Ikeaklapstoeltje, op een terrasje met zicht op een groot scherm of in een EK-dorp met voetbalgekke dorpelingen in tricolore kleuren.
Zelfs dat doet iets met een mens.
We waren niet meer zo piep, om eerlijk te zijn, alles aan ons zéi piep en de fijnste kruipolie hielp allang niet meer maar we konden nog mee. Als men ons liet kiezen tussen een glaasje bubbels Veuve Clicquot of een Gran Barón, dan kozen we meteen voor een rijke weduwe, of we nu hetero waren of lesbisch. Als men ons liet kiezen tussen een weide in Werchter vol kirrende en kreunende jongeren en een weide in de Vlaamse Ardennen met grazende koeien, dan kozen we voor…de koeien want we hielden van kaas en roomboter, van chateaubriand en een lederen handtas. We gunden echter de jeugd en hun directe sponsors, wat men ook ouders noemt, een paar festivals. We genoten zelfs van de geluiden die tot ons doorsijpelden van Rock Zottegem want ook zoiets doet wat met een mens.
Valt het mijn buurvrouw dan ook kwalijk te nemen dat haar fantasie plots op hol sloeg, zij, de vrouw zonder tricoloor gevoel, een a-tricolore, toch als het op voetbal aankomt ? Haar slapeloze nachten kon ze vanaf nu een invulling geven met denkwerk. “Hoe gaan ze de markt in Zottegem inrichten dat die zoveel tegelijk kan aanbieden ?”Ze kende het Vrijthof in Maastricht na haar droomontmoeting met André Rieu enkele jaren geleden en de platonische liefde die daarop volgde. Ze kende het San Marcoplein in Venetië. Ze kende ook het Rode Plein in Moskou. Maar zo immens groot was onze Zottegemse markt nu ook weer niet. De cafézitjes mochten dan allemaal ingenomen zin op terrassen die nog wat verbreed en verlengd waren, maar de reeds lang geldende maatregel van social distancing moest gerespecteerd blijven. Marc Van Ranst zat dan wel veilig verschanst in camouflagepak, ontvreemd uit de dressing van de kazerne in Leopoldsburg, toch had hij zijn vrouw misschien opdracht gegeven het naleven van de coronaregels te controleren, undercover, incognito. Bovendien eiste zulk EK-dorp ook zijn m2 op en dan moest er nog dat megascherm een plaats krijgen.
Eer ze tot daar was gekomen met haar meetwerk, was het al over middernacht en had haar slaappilletje allang elke medewerking geweigerd. Ze schakelde dan maar even over van ligwerk in de slaapkamer op zitwerk in de badkamer.
Was het door het Mariabeeldje met het wassen gezichtje onder de stolp op de commode, maar plots zag ze er Evelien in, de schepen van lokale economie en middenstand en tot over 2 lag ze te woelen met de vraag : Waar gaat die dat strand dan nog aanleggen en hoe gaan die camions in ’s hemelsnaam nog kunnen manoeuvreren met hun tonnen en tonnen Zeebrugs zand ?
Maar in de hemel was iedereen allang in slaap, mijn buurvrouw echter niet.
Toen haar klokradio verraadde dat het 3u was, dacht ze plots aan de dinsdagmarkt. Zou wijlen Leopold Lippens ooit de toelating hebben gegeven om op zijn strand eens per week een kousenkraam op te stellen naast een reuze pan met pruttelende paëlla en een stand met toile ciré voor op de tuintafel ?
En die kindjes die op dat strand kwamen spelen, moesten die dan niet naar school ?
Om 3.30u maakte ze zich zorgen om het zand dat kinderen ook al eens opgooien en wat als dat in de schotel paëlla belandt ? Dat zouden ze haar niet moeten voorschotelen. Ze lustte trouwens toch geen paëlla.
Nog wat later, het moet 3.31u geweest zijn, vloog het zand waar het hoorde, in haar ogen, en liet ze het denkwerk los.
Wat zulk EK toch allemaal doet met een mens…