Geraardsbergen. Erwin Van Der Poorten woont al jaren aan de Astridlaan en ondervindt steeds meer hinder om de Astridlaan veilig en zonder schade voor de wagen op te rijden. Door de hevige regenval van de afgelopen maanden is er al veel grind weggespoeld. Erwin pleit voor een duurzame en veilige oplossing. ‘Een verharde strook voor fietsers en voetgangers is hier zeker geen overbodige luxe. Bovendien is het ook voor ons een stuk veiliger om met de wagen de Astridlaan op te rijden.’
Door de hevige regenval van de afgelopen weken is een deel van het grind weggespoeld waardoor heel wat mensen die langs de Astridlaan wonen, bij het op- en afrijden van hun oprit veel hinder ondervinden. ‘op sommige plaatsen zijn er al putten ontstaan. Als we met de wagen de Astridlaan willen oprijden dan moeten we uiterst voorzichtig zijn om onze wagen niet te beschadigen’, getuigt Erwin Van Der Poorten.
Spectaculaire toename verkeer
Erwin woont al jaren aan de Astridlaan. ‘Het is hier leuk toeven. Mijn vrouw en ik wonen hier graag, maar de verkeersdrukte is hier de laatste jaren aardig toegenomen. Er gebeuren hier heel wat ongelukken. Het is wachten tot wanneer er een ernstig ongeval gebeurt, dan zullen de beleidsmakers misschien wel eens wakkerschieten en beseffen dat de Astridlaan dringend moet worden aangepakt’, geeft Erwin nog mee. ‘De Astridlaan is gemaakt voor het verkeer van twintig jaar geleden. Deze weg kan de spectaculaire toename van het verkeer niet meer aan.’
‘Voor ons is het een hele oefening om overdag met de wagen het verkeer in te voegen’, merkt Erwin op. De laatste maanden regent het zo hevig dat de afvoerroosters het vele water niet meer kunnen slikken. Er komt heel wat water van de Groendreef op de Astridlaan terecht. De nieuwbouw zorgt er ook voor dat het water niet meer in de grond kan dringen en een weg zoekt. Het water stroomt steeds naar het laagste punt. Zo ontstaan er waterstromen die het grind van de opritten wegspoelt. We hebben de stad Geraardsbergen al verschillende keren gevraagd om het grind te vervangen door een verharde strook, maar verder dan wat kiezels komen ze niet.’
Velen zijn bevoegd, weinig verantwoordelijk
Erwin wijst er ook op dat het fietspad langs de Astridlaan ook te lijden heeft. ‘Er treden barsten en scheuren op. Hier en daar zie je een verzakking. Bovendien is het erg gevaarlijk voor fietsers. Als je met jouw wiel in een put terechtkomt dan is de kans reëel dat je valt. Als er op dat moment een wagen komt aangereden…’ Ook de voetganger heeft het hard te verduren. ‘Voor de voetganger is het bijzonder lastig en op sommige plaatsen heel gevaarlijk. Een verharde strook voor fietsers en voetgangers is hier zeker geen overbodige luxe. Bovendien is het ook voor ons een stuk veiliger om met de wagen de Astridlaan op te rijden. Onze wagens zullen er ook minder onder lijden.’
Erwin beseft dat de Astridlaan een gewestweg is en dat het niet makkelijk is om de bevoegde overheid in beweging te krijgen. ‘We hebben al heel wat mensen en instanties aangesproken en aangeschreven, maar niemand voelt zicht blijkbaar verantwoordelijk.’ Erwin wil dan ook de beleidsmakers oproepen om zo snel mogelijk een duurzame en veilige oplossing voor de zwakke weggebruikers en voor de bewoners langsheen de Astridlaan te zoeken. ‘Mijn deur staat altijd open’, besluit hij.
Julien Borremans