Nog niet zo erg lang geleden las ik over inwoners van Bevegem die aan de klaagmuur stonden. Ze nodigden zelfs wijlen Jules Matthijs mee uit een geweeklaag aan te heffen. Kom, mijnheer Jules, zegden ze, hier is nog een grote gleuf ! Steek gerust ook jouw briefje met grieven in onze klaagmuur.
Zo ben ik niet !
Samen met Marc die ’s morgens de dingen groet, zeg ik : Dag ventjes met de 3 zware vrachtwagens van Fluvius pal onder mijn raam nog voor 7 u ploem ploem. Dag drilboor die een liposuctie uitvoert in het asfalt ploem ploem. Dag doordringend stankje van verse teer die mijn woning en mijn longen vult ploem ploem. Welkom terug in mijn buurt !!! Je kwam ons al verblijden op 21 juni maar na een week noeste arbeid verdween je, zonder de huisnummers 20-22-24 ook maar een blik, een spadesteek, een houweelslag te gunnen. Wel had je als Fluviist een heel eigene manier om “tot weerziens” uit te drukken : niet met woorden maar met een worstendikke opgerolde kabel onderaan de muur, aan beide kanten van de straat en om de hoek, wachtend op september en de doortocht van de jeugd. Om toen al kerstversiering in de sierlijke bogen te hangen, was wel wat vroeg, zelfs voor Bevegem maar hondenbezitters konden hun Kamiel alleszins circusnummertjes leren door die hoepels. Waar jij, Fluviist, net voor het heengaan vóór nr. 16 nog gauw even delfde naar goud of was het naar olie en ontgoocheld alles weer dichtgooide, stond je er 3 maand later terug om datzelfde nr.16 nog maar eens een gapende grondwonde en een tweekleurige nadarafsluiting te bezorgen. Die afsluitng was er maar eentje uit het rijke assortiment want verder aan het kruispunt bracht je de eerste spadesteek aan en ook een tweede maar toen liet je een vagevuurdiepe kuil achter met de obligate tweekleurige afsluiting. We planden met onze muzikale buren al een flashmob op die plaats omdat we iets hadden opgevangen van “metro” en we waren eigenlijk nog meer voor een metro in Bevegem dan een roltrap uit een Disneyfilm, pure magie dus. Weer enkele spadesteken verder liet je een hoekmodel van nadar achter, speels, uitnodigend. Richting college en andere middelbare scholen was een stilist opgetreden want er stak een zeker patroon in het plaatsen van afsluitingen in twee kleuren : links, rechts, weer links om aan het begin van de Doornweg een heel ruim exemplaar op te werpen. We wisten het : daar zouden de tickets worden verkocht want Bevegem krijgt een pretpark. Nu is het nog enkel wachten op het feestlint, gespannen over de straat, en de komst van Gert Verhulst met zijn gerrebekkende voorhoede of is James de achterban ..; Want Bevegem kiest voor ambiance.
Bevegem, I love you, niet enkel voor je alternatieve pretparken maar ook voor je eigen Pairi Daiza, het hellend natuurgebied rechtover Dreamland. Toen ik er gisteren nog langskwam, hoorde ik een zacht geritsel tussen de meterhoge struiken en de mensenhoge tuindistel en taluddistel, de kale jonker en de moesdistel, de Mariadistel en de Jozefdistel. Of verwar ik die laatste soort met de jozefzaag, het getande gereedschap om wildgroei in toom te houden ? Ik zag ook twee ogen die me aankeken en ik dacht : hier wordt de basis gelegd van een heuse apenkolonie. Als het Marc Coucke maar niet is die dadelijk naar me toe komt geschoven, de helling af, met een ticket voor kijk-en luistergeld. Of was het Dolf, de halfbroer van Gust, die ooit als ontdekkingsreiziger-wolf zo bejubeld werd ? Het kan ook een poes zijn geweest die genoot van een verblijf in de Bevegemse rimboe.
Bevegem, I love you eveneens voor je artistieke voorkeur en uitstraling. Het begon met een poging tot esthetische opwaardering bij de ingang van het WZC Egmont. “Paraplu in rouw” heette het oorspronkelijk, later “Treurnis van een paraplu bij langere droogte” en dat na enkele verzengende zomers. Bevegem was nog wat groen voor hedendaagse kunst maar het rijpingsproces voltrok zich versneld met dat nieuwe kunstwerk in de Broeder Mareslaan. “Vrouw in barensnood” heet het want van voorbijganger of voorbijrijder en zelfs van voorbijflitser wordt de blik aangezogen door en op het kunstwerk van verwrongen ijzer, sterk gelijkend op wijlen een hek langs een spoorwegberm. Gekromd, geplooid metaal visualiseert de pijn bij de bevalling en zelfs de plek van presentatie werd door Bevegem subliem gekozen op een steenworp van het ziekenhuis, rechtover een huisdokter, op een steenworpje van het Wit-Gele Kruis en een apotheker. Kan het symbolischer.
Waar inwoners van Bevegem met Jules Matthijs aan de klaagmuur gingen staan en hun geweeklaag vooral de 3e leeftijd een steuntje in de rug, geen uppercut, bezorgden, blijft het voorgeborgte van Zottegem-stad toch inzetten op zorg voor hen. Haal ze uit hun isolement, is de slogan en aan dat initiatief werkt ook Bpost mee. Waar Maggie De Block ooit de historische woorden uitsprak : “Blijf in uw kot” lanceren Bevegem en Bpost nu samen de slogan “Kom uit uw kot”. Dat kan vrij goed lukken nu alle 70-jarigen en ouder zélf dagelijks hun post kunnen gaan ophalen in hun directe buurt en dat in de speciale postzakken, grijs van kleur zoals de lokken op die gezegende leeftijd. Alleen al in de Broeder Mareslaan vinden ze 2 zakken aan het hek van de school en 1 zak aan het Wit-Gele Kruis. Van dienstbetoon gesproken ! Als een vereenzaamd dametje op een zonnige septembermorgen nu maar niet gaat zweven, euforisch denkt “Wat heb ik vandaag nu eens veel post”en de ransel naar haar appartementje zeult. Daar zouden de ziekenfondsen op de duur niet meer mee lachen…Misschien toch nog deze gouden raad aan Bpost : leg een kasseisteen onderaan in de zak !
In één woord, een huldebetoon : Goed bezig ! Love you Bevegem !