Heb je ’t gevoeld ? Die plotse druk in je rug, Ulrich, zo net boven je broeksriem –een duur spul zeg, een Hermes-, ja daar ! Dat was ik, dat was mijn knuffel die je voelde.
En jij, Jetje, dat rare gevoel op je rechterschouder, dat was mijn afstandsknuffel. Je meende zelfs even dat het je epaulette was, een goed model van schouderstukken nochtans want ze kwamen nog uit ’t Moleken. Je duwde ze eventjes wat meer richting nek, je trok er zelfs aan en je fixeerde de rebelse epaulette uiteindelijk onder je bh-bandje.
Maar ook jij, Brecht, mijn schat van een kleinzoon, moet mijn langeafstandsknuffel wel hebben ervaren, verweg terwijl je aan het snowboarden was op een flank van de Kilimandjaro. Of was het de Mont Blanc ? Laat me denken, het was ietsje dichterbij. Het was indoor in Antwerpen. Maar voelen deed je want direct na die virtuele knuffel was er je berichtje.
Dat was op 21 januari, Internationale Dag van de Knuffel. Ik had op die 20e januari niet het flauwste vermoeden welke verantwoordelijkheid die volgende dag op mijn schouders zou rusten, schouders zonder vullingen van ’t Moleken. Met geen woord repte men die 20e in het Journaal over dat evenement waarvoor zalen en theaters móchten gesloten blijven, waarvoor men met verfijnde meetapparatuur niet eens tot 200 hoefde te tellen. Frank was er wel met zijn storingen en zijn depressies. Sabine mocht vertellen over haar kleine wig en haar hogedrukgebieden maar VRT liet ons nog in het ongewisse over een naderend internationaal gebeuren. Gelukkig was er de radio, mijn kleine radio, mijn Sony die me om 7u begroette met : Hier volgt het nieuws op deze Internatione Dag van de Knuffel. Zoiets hoor je niet op een kleine Philips : die spreken enkel over ledlampen. Een Sony daarentegen gaat veel verder, over de grenzen en dat deed ik dan ook. Mijn knuffel, niet dat aapje of mijn teddybeer, moest een internationale uitstraling krijgen.
Ik stak dan maar het Kanaal over, richting Groot-Brittannië, zonder tunnelverkeer of luchtvaart, zonder GPS of kompas, rechtaf op mijn doel maar dan een doel met “pak” aan : Onslow, de aartsluie man van Daisy, zus van Hyacinth Bucket, no : Bouquet. Voor dergelijke druk-en knijpsessie zit je niet zomaar aan je computer of aan de ontbijttafel. Zeker niet ! Je zoekt een geschikt plekje op om Onslow te knuffelen en daarvoor moet je een schuurtje, een kelder, een rommelhok opzoeken waar je aardappels met lange uitschieters liggen te wachten op verrotting en op nog viezere geuren. Die patatten liggen daar naast zakken met gedroogd koemest dat ook wacht maar dan op de Vlaamse Dag van de Keuterboer.
In gedachten bezorg ik Onslow uitgerekend daar de knuffel die hij zeker niet, no way, van zijn Daisy wil krijgen. Zijn debardeur, die hij op de blote bast draagt, geurt zo heerlijk vettig en rokerig, helemaal in verhouding tot zijn speklagen.Het voelt zo smeuïg aan, je armen rond die vette klomp gestolde luiheid te slaan en over dat behaarde menselijk zwoerd de toppen van je vingers van de ene hand tik te laten zeggen tegen de andere. Van tussen de stoppels van een baard van een volle week ontsnapt dan Onslows wachtwoord : nice…
Ik heb de smaak van het knuffelen XL te pakken en ga op zoek naar een mogelijkheid voor een pakkerd XXXL. Ik steek direct de grote plas over en weet dat TLC, een themazender van Discovery Channel, me op mijn wenken bedient met “600-lb Life”, een programma waarin je werkelijk waar krijgt voor je geld. Je zapt en wat later zit je in de woonkamer van een of andere Amerikaanse staat midden een vreetmoment zoals de centrale figuur er wel 20 scoort op één dag. Het is een kleine ruimte helemaal gevuld met 600 lb of 600 pound vrouwenvlees. Je bent geen slager maar laat toch je verbeelding even werken als je zo een omgerekende 220 kg, het kan zelfs 287 zijn zoals de 38-jarige Karina, op je hakblok gooit.
Ik stel me dan tegelijk voor dat ik die 287 kg in mijn armen moet drukken, moet knuffelen, liefkozend tegen me aan moet drukken. Maar hoe begin ik er aan ? Ik ben verplicht me te baseren op een afbeelding : Wat zit waar bij het rund ? Ik wil starten met een kleine knuffel van de dunne lende maar waar vind ik die ? Dan maar pogen de platte bil of het kleinhoofd te strelen maar die schijnt verdwaald in doorregen lappen en in braadlappen of schuilt ergens tussen rosbief en tartaar.
Mijn zin om van die knuffeldag iets unieks te maken, smelt weg in een regelrechte capitulatie. Nee, ik begin er niet aan maar wacht op de Nationale Dag van de Knuffel. En als corona eindelijk zijn wurggreep wil lossen, krijgen we een Zottegemse Driedaagse van de Knuffel met Koreaans vuurwerk, ezelskoers op de liggende wip met plaatselijke vedetten, en een optreden van André Rieu. Aan onze kersverse burgemeester om een datum te kiezen.